rosyjska Elektroniczna Biblioteka Dokumentów Historycznych

ЭЛЕКТРОННАЯ БИБЛИОТЕКА ИСТОРИЧЕСКИХ ДОКУМЕНТОВ - http://docs.historyrussia.org/

cel projektu - W ciągu ostatnich 25 lat rewolucji archiwalnej historycy wykonali ogromną pracę - zidentyfikowano i opublikowano dziesiątki tysięcy ważnych dokumentów archiwalnych. Publikacje te istnieją głównie w formie drukowanej, w niewielkich nakładach (do 1000 egzemplarzy), rozprowadzanych do ograniczonej liczby bibliotek i instytucji akademickich. Dostęp do tych ważnych źródeł pierwotnych jest zatem utrudniony dla szerokiego grona badaczy i użytkowników Internetu.

Celem projektu jest stworzenie Cyfrowej Biblioteki Dokumentów Historycznych, w której badacze będą mogli znaleźć wszystkie dokumenty historyczne opublikowane w Rosji od 1991 roku w otwartym dostępie. Stopniowo do dokumentów archiwalnych będą dodawane komentarze i noty ze zbiorów, w których zostały opublikowane. Jeżeli dokument został opublikowany w więcej niż jednym wydaniu, jego teksty zostaną sprawdzone, a sam dokument będzie zawierał komentarze, uwagi i odniesienia do wydań, w których jest wymieniony.

W przyszłości zbiór ten będzie uzupełniany o informacje bibliograficzne, biograficzne i inne informacje źródłowe, a także o materiały metodyczne ułatwiające wykorzystanie dokumentów archiwalnych w szkolnictwie średnim i wyższym.

W pierwszej wersji Biblioteki Cyfrowej użytkownicy będą mogli czytać dokumenty na ekranie komputera, przeszukiwać je w pełnym tekście oraz przeglądać w systemie indeksów (nazwa dokumentu, autor, archiwum/fundacja, data, nazwiska, organizacje, geografia, tematy itp.)

W przyszłych wersjach planowane jest wprowadzenie możliwości komentowania dokumentów przez użytkowników, tworzenia własnych zbiorów materiałów i udostępniania ich w sieciach społecznościowych, a także subskrypcji aktualizacji elektronicznej kolekcji dokumentalnych źródeł pierwotnych na interesujące ich tematy lub osobistości.

W miarę uzupełniania się Biblioteka Cyfrowa będzie rozwijać aplikacje z zakresu systemów informacji geograficznej (tworzenie ilustracyjnych map elektronicznych wydarzeń historycznych z powiązaniem z dokumentami, tworzenie map warstwowych z nakładaniem informacji historycznych i statystycznych), systemów wizualizacji informacji (nawigacja po dokumentach z osią czasu wydarzeń historycznych, wykresy rozkładu statystycznego dokumentów), komputerowych metod analizy informacji tekstowej i innych narzędzi.

W ten sposób Elektroniczna Biblioteka Dokumentów Historycznych będzie promować zastosowanie technologii komputerowych w badaniach i edukacji, a także służyć jako laboratorium do badania przyszłych technologii elektronicznej publikacji i manipulacji źródłami pierwotnymi, ich integracji z sieciami społecznymi i innymi zasobami informacyjnymi oraz nowych możliwości w dziedzinie zdalnego opisu i badania rosyjskiego dziedzictwa dokumentalnego.

Projekt jest częścią Federalnego Historyczno-Dokumentalnego Portalu Edukacyjnego i jest realizowany przez Fundację Historia Ojczyzny we współpracy z wydawnictwem ROSSPEN (РОССПЭН), Państwową Publiczną Biblioteką Historyczną, Rosyjską Izbą Książki i partnerstwem non-profit InfoRost. Projekt jest otwarty dla wszystkich wydawców i organizacji, które podzielają jego cele i są gotowe przyczynić się do jego realizacji.

Przetłumaczono z www.DeepL.com/Translator https://www.deepl.com/translator

Pomimo popularnych, stereotypowych opinii o zamknięciu rosyjskich archiwów zbiory dokumentów są w Rosji całych czas publikowane, co można sprawdzić według dat publikacji: http://docs.historyrussia.org/ru/indexes/types/10
 

Z tego co widzę jak na razie zgromadzono ponad 230 tys. dokumentów na wszelkie możliwe tematy. Są dokumenty na temat śmierci Hitlera, zabójstwa rodziny carskiej, niszczenia religii w ZSRR, jest cała masa akt dotyczących ulubionego w Rosji tematu czyli wojny ojczyźnianej 1941-45. Są też dokumenty na tematy polskie, po wpisaniu do wyszukiwarki dokumentów słowa Польша (Polska) http://docs.historyrussia.org/ru/docs/5-poisk otrzymujemy tysiące wyników.

Mamy dokumenty związane z głośną aferą zabójstwa Marcelego Nowotki przez Mołojca:

1. Сообщение Б.Молоеца Г.Димитрову о гибели М.Новотко. 5 декабря 1942 г.
(Wiadomość od B. Mołojca do G. Dymitrowa o śmierci M. Nowotko. 5 grudnia 1942 r.) http://docs.historyrussia.org/ru/nodes/99551

2. Указания Г.Димитрова Б.Молоецу в связи с убийством М.Новотко. 5 декабря 1942 г.
(Instrukcje od G. Dymitrowa dla B. Mołojca w związku z zabójstwem M. Nowotko. 5 grudnia 1942 r.) http://docs.historyrussia.org/ru/nodes/99552

3. Сообщение П.Финдера, М.Форнальской, В.Гомулки, Ф.Юзвяка Г.Димитрову о ликвидации Б.Молоеца. 8 января 1943 г.
(Komunikat P. Findera, M. Fornalskiej, W. Gomułki, F. Jóźwiaka do G. Dymitrowa o likwidacji B. Mołojca. 8 stycznia 1943 r.) http://docs.historyrussia.org/ru/nodes/99561

Z dokumentów tych jednoznacznie wynika, że powszechnie znana wersja tej afery jest raczej zgodna z prawdą.

Jednym z ciekawszych dokumentów jest Донесение советника МВД СССР при Министерстве общественной безопасности Польши С. П.Давыдова С.Н.Круглову о неофициальной встрече представителей Польской рабочей партии (ППР) и Польского стронництва людового (ПСЛ) для обсуждения итогов референдума и внутриполитической обстановки в стране  http://docs.historyrussia.org/ru/nodes/58701

Raport doradcy MSW ZSRR przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego Polski S.P. Dawidowa o nieformalnym spotkaniu przedstawicieli Polskiej Partii Robotniczej i Polskiego Stronnictwa Ludowego w celu omówienia wyników referendum i wewnętrznej sytuacji politycznej w kraju.

Warszawa 22 lipca 1946 r.

Ściśle tajne

DO MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH ZSRR towarzysza Krugłowa.

W dniu 11 lipca br. odbyło się nieformalne spotkanie przedstawicieli kierownictwa PPR (Gomułka, Berman, Zambrowski) z przewodniczącym Rady Naczelnej PSL Kiernikiem i Wycechem, członkiem Rady Głównej tej partii, w celu wymiany opinii na temat przyszłej współpracy PSL i PPR oraz ich relacji w związku z wynikami referendum.

Żądania przedstawicieli PPR były w zasadzie następujące: wyeliminować z kierownictwa PSL Mikołajczyka i jego grupę. Współpraca mogłaby mieć miejsce jedynie przy części PSL, która odpowiedziała pozytywnie na dwa ostatnie pytania w referendum. Z grupą Mikołajczyka zostanie rozpoczęta bezkompromisowa walka.

Kiernik i Wycech jasno dali do zrozumienia, że mają możliwość usunięcia Mikołajczyka z kierownictwa PSL, a tym samym postawili dwa warunki:

1. Przed wyborami do Sejmu odbędą się wybory do rad gmin (rad narodowych). Motywowali to chęcią wprowadzenia własnych ludzi do miejscowych władz lokalnych, aby zrównoważyć zwolenników Mikołajczyka.

2. Zakończyć walkę międzypartyjną przed wyborami do Sejmu. Uzgodnili, że PSL (bez Mikołajczyka) weźmie udział w bloku partii demokratycznych na terenie 4 województw zachodnich (byłych Niemiec) i 3 województw wschodnich (gdzie są bandy UPA). W pozostałych siedmiu województwach PSL pójdzie do wyborów samodzielnie.

Propozycje te zostały odrzucone i nie podjęto żadnych decyzji nie podjęto żadnych decyzji. Ustalono jednak, że dojdzie do kolejnego spotkania.

Na drugim spotkaniu z Kiernikiem i Wycechem obecni byli przedstawiciele PPR: Gomułka, Berman i Zambrowski. Tym razem Kiernik i Wycech zadeklarowali, że będą walczyć o usunięcie Mikołajczyka z PSL, jeśli PPR zobowiąże się do osiągnięcia:

1. Wycofanie wojsk radzieckich z Polski.

2. Usunięcie doradców NKWD z polskich organów bezpieczeństwa publicznego .

Żądania te spotkały się z ostrym sprzeciwem Gomułki, który zmusił Kiernika i Wycecha, aby zgodzili się, że nie jest możliwe zerwanie komunikacji łączącej ZSRR z siłami okupacyjnymi w Niemczech. Co do drugiego warunku Gomułka stwierdził, że radzieccy instruktorzy w organach bezpieczeństwa pozostaną, ponieważ konieczne jest szkolenie młodego polskiego personelu.

Z informacji posiadanych przez Ministerstwo Bezpieczeństwa wynika, że w dniu 19 lipca odbyło się posiedzenie Rady Naczelnej PSL, na którym Kiernik i Wycech poinformował o negocjacjach z przedstawicielami PPR.

W związku z tym rozgorzała gorąca dyskusja, Mikołajczyk i jego zwolennicy zażądali zaprzestania wszelkich negocjacji z PPR. Dopiero gdy Kiernik i Wycech zagrozili, że podadzą się do dymisji kwestię tę poddano pod głosowanie i większością głosów postanowiono kontynuować rozpoczęte negocjacje z PPR.
Po klęsce Mikołajczyk zażądał by w rozmowach uczestniczył także jego zastępca Bańczyk. To żądanie Mikołajczyka został również odrzucone przez większość, ponieważ Kiernik i Wycech kategorycznie stwierdzili, że nie zgadzają się na negocjacje z PPR przy udziale Bańczyka.

Liderzy PPR liczą, że uda im się podzielić PSL i odizolować Mikołajczyka.

(Dawidow)

przypis naukowy do tego dokumentu - Już 2 lipca 1946 r. ambasador sowiecki w Polsce, W. Lebiediew, wysłał Stalinowi informację o wyniku referendum, który według ambasadora był dla PPR nieoczekiwany. Stalin został również poinformowany, że polski rząd postanowił "skorygować" te w dużym stopniu niepokojące dla niego, wyniki. Rzeczywiste liczby były następujące: pozytywnie na pierwsze pytanie 35 - 40% głosujących, na drugie pozytywnie 55-60%, do trzeciego pytania pozytywnie - 75-80%. Kierownictwo PPR i PPS wyraziło zgodę na opublikowanie jako danych urzędowych następujących informacji: pytanie pierwsze - 60-65% głosów za, pytanie drugie - 75-80% za i trzeci na poziomie 95%. Ambasador poinformował, że "zostaną wprowadzone poprawki do materiału nie tylko w komisji centralnej, ale nawet w komisjach okręgowych". Informacje przekazane przez W. Lebiediewa są dość niezwykłe. Warto zaznaczyć, że ambasada otrzymała prawdziwe dane o wynikach referendum nie od B. Bieruta, z którym ambasador rozmawiał, lecz od J. Bermana. Kiedy B. Bierut spotkał się z nim ponownie, ten ostatni tłumaczył swoje postępowanie zakazem Biura Politycznego Komitetu Centralnego PPR udzielania wszelkich informacji w tej sprawie. "А Berman - powiedział Bierut - naruszył ten zakaz". Kiedy ambasador zgłosił uwagę "że t. Stalin powinien znać prawdę", Bierut odpowiedział, że chce wszystko, co ma do powiedzenia przekazać samemu Stalinowi, tak że nawet kanałami dyplomatycznymi nie powinny dojść prawdziwe liczby.
 

Mamy także zdumiewający, oczywiście tajny raport z 1945: Донесение начальника 7-го отдела политуправления 1-го Украинского фронта об участии немецкого солдата Вальдемара Глемвица в расстреле военнопленных в Катыни. 7 апреля 1945 г. http://docs.historyrussia.org/ru/nodes/217500

Raport szefa VII Oddziału Wydziału Politycznego 1 Frontu Ukraińskiego o udziale niemieckiego żołnierza Waldemara Glemwitza w rozstrzeliwaniu jeńców wojennych w Katyniu

7 kwietnia 1945 roku.

Tajne

Według raportu zastępcy komendanta do spraw politycznych miasta Żagania okoliczni mieszkańcy znali już prawdę o mordach dokonanych w czasach reżimu nazistowskiego w Katyniu. Dowiedzieli się prawdy od byłego niemieckiego żołnierza Waldemara Glemwitz, mieszkaniec Gliwic, bezpośredniego uczestnika rozstrzeliwań katyńskich. Glemwitz w rozmowie z mieszkańcem Żagania, Otto Stahnem, stwierdził: "Nie rozumiem, dlaczego za rozstrzelanie obwinia się Rosjan. Przecież ci oficerowie zostali zastrzeleni przez naszą grupę. To jest kłamstwo."

Naczelnik Wydziału VII Departamentu Politycznego Pierwszego Frontu Ukraińskiego.

Podpułkownik Dubrowicki


 
 

Wyszukiwarka: http://docs.historyrussia.org/ru/docs/5-poisk

Nowotko - Новотко

Mołojec - Молоец

Anders - Андерс

Gomułka - Гомулка

Bierut - Берут

Mikołajczyk - Миколайчик

Putrament - Путрамент

Witos - Витос

Piłsudski - Пилсудский

Sikorski - Сикорский 

Berman - http://docs.historyrussia.org/ru/indexes/values/230286

Wojna polsko-sowiecka 1919-21 - http://docs.historyrussia.org/ru/indexes/values/331484

Komunistyczna Partia Polski jako KRPP - Коммунистическая рабочая партия Польши, КРПП

Komunistyczna Partia Polski jako KPP - Коммунистическая партия Польши, КПП 

Armia Krajowa - Армия Крайова - http://docs.historyrussia.org/ru/indexes/values/230290

PPR - ППР

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, PZPR - Польская объединённая рабочая партия, ПОРП

PSL - ПСЛ

PPS - ППС 

Warszawa - Варшава

Katyń - Катынь

Hitler - Гитлер

NKWD - НКВД

KGB - КГБ

rezydent, rezydentura (kluczowe pojęcia sowieckiego szpiegostwa) - резидентура  резидент

Paweł Fitin, w latach 1939–1946 szef cywilnego wywiadu zagranicznego ZSRR - Фитин