Mały pitaval włoskiej przestępczości

2012-05-09

 

Tajemne powiązania polityków z mafią

Senator Giulio Andreotti przebywa w szpitalu w stanie ciężkim. Czy wielokrotny premier Włoch zabierze ze sobą do grobu wszystkie niewygodne tajemnice włoskiej polityki? Siedmiokrotny szef rządu, ośmiokrotny minister obrony, pięciokrotny minister spraw zagranicznych, trzykrotny minister gospodarki, dwukrotny minister finansów, jednokrotny minister skarbu, spraw wewnętrznych, kultury i polityki wspólnotowej był wmieszany w wiele afer oraz skandali i miał proces, w którym był sądzony o przynależność do organizacji przestępczej (Cosa Nostra).

Choć Andreotti nie został skazany, nie jest to jednoznaczne z tym, że jest niewinny. W procesie pierwszej instancji, który zakończył się 23 października 1999 r., były premier został uniewinniony, gdyż według sędziego fakt udziału w stowarzyszeniu mafijnym nie zaistniał. W procesie apelacyjnym natomiast (który zakończył się 2 maja 2003 r.) udowodniono, że polityk był powiązany z mafią do 1980 r., ale przestępstwo uległo przedawnieniu i Andreotti nie dostał wyroku. Gdyby rozprawa zakończyła się rok wcześniej, były premier mógłby zakończyć swoją świetlaną karierę w więzieniu. Mógłby też zostać całkowicie uniewinniony. Tak natomiast, ciąży na nim cień przedawnionego przestępstwa przynależności mafijnej... Belzebub, Czarany papież, Wujek Juliusz, Boski - to przydomki jakimi obdarzono polityka.

Mafijny pocałunek

Giulio Andreottiemu udowodniono spotkanie z bossem Cosa Nostry Andrea Manciaracina (człowiekiem Toto Riiny), mające miejsce w 1985 roku, gdy polityk pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych. Choć wytłumaczenie przyczyny tego spotkania nie zostało uznane za usprawiedliwiające, powodu i treści rozmowy nie ustalono - potwierdzało to jednak, że były premier miał kontakty z mafią także po 1980 roku.

Andreotti jako polityk Demokracji Chrześcijańskiej miał ścisłe kontakty z chadeckimi interlokutorami politycznymi Cosa Nostry - deputowany Salvo Lima; palermitańscy przedsiębiorcy należący do mafii i do partii DC, znani jako kuzyni Ignazio i Antonino Salvo; prezydent miasta Palermo Vito Ciancimino przynależący do Cosy Nostry. Salvo Lima i Ignazio Salvo zostali zamordowani w 1992 roku, za to że nie byli w stanie wpłynąć na zmianę wyroku w tzw. "maxiprocesie", w którym została skazana cała Kopuła sycylijskiej mafii. Belzebub znał osobiście także bossów Gaetano Badalementi i Sefano Bontade.

Wielu świadków koronnych zeznało, że Wujek Juliusz był bardzo bliski Cosa Nostrze, która mogła na niego liczyć w zamian za poparcie wyborcze. Leonardo Messina powiedział nawet, że Andreotti był "punciutu" - czyli "mężem honoru" zaprzysiężonym przez mafię. Boss Giovanni Brusca zeznał, że podczas wojny mafijnej dostali ostrzeżenie, iż ma być mniej zabitych, bo inaczej Wujek Juliusz będzie zmuszony wprowadzić stan wyjątkowy na Sycylii.

Były mafiozo Balduccio Di Maggio - który przyczynił się do aresztowania "ojca chrzestnego" Totto Riiny (w zamian za to ukarano go zabijając i rozpuszczając w kwasie jego dziecko) - opowiedział o tym, że Andreotti i Riina spotkali się w domu Ignazio Salvo w 1987 roku, i że Riina pocałował polityka siedmiokrotnie na znak najwyższego respektu. Ten symboliczny i rytualny pocałunek mafijny miał sugerować, że prawdziwym "capo di tutti capi" Cosa Nostry jest właśnie Belzebub.

Prokuratura podczas procesu byłego premiera skoncentrowała się zbytnio na tym zeznaniu, pomijając inne - w końcu jednak ani spotkania, ani pocałunku nie udowodniono.

Skąd Berusconi wziął pieniądze na rozkręcenie swoich biznesów?

To pytanie od lat zadaje sobie wiele osób we Włoszech. 12 listopada 2010 roku, żona byłego mafijnego prezydenta Palermo Vito Ciancimino, Epifania Silvia Scardino zeznała przed prokuratorem Antonio Ingroią, że jej mąż spotkał się trzy razy w Mediolanie z Silvio Berlusconim w latach 1972-1975. Istnieje podejrzenie, że pieniądze na budowę słynnego luksusowego osiedla mieszkaniowego "Milano 2", od którego zaczęła się fortuna byłego premiera, przyszły od biznesmenów związanych z Cosa Nostrą. Informacji tych udzielił syn mafijnego polityka Massimo Ciancimino. Do tej pory jednak Berlusconiemu nic nie udowodniono.

Także kapitał założycielski wielkiej rodzinnej spółki Fininvest, z której narodziło się imperium medialne Mediaset ma nie do końca jasne pochodzenie. Do 2007 roku prokuratura próbowała ustalić skąd pochodziło 113 miliardów lirów (ok. 300 mln euro), które wpłynęły do kas Fininvestu w latach 1970-80, opierając się na raporcie biegłego Francesco Giuffridy, wicedyrektora Banku Włoch, który przypisywał im podejrzane źródło. Biegły został oskarżony przez adwokatów rodziny Berlusconich o zniesławienie i poszedł w końcu na kompromis finansowy z Fininvest - uznał, że popełnił pomyłkę.

Kto zlecił te zamachy?

Od 1998 roku prokuratura we Florencji prowadzi dochodzenie w sprawie serii zamachów bombowych, które miały miejsce we Włoszech w latach 1992-93 (14 maj 1993 zamach na dziennikarza Maurizio Costanzo w Rzymie; 27 maj 1993 zamach pod Muzeum Uffizi we Florencji; 27 lipiec 1993 zamach na Muzeum Sztuki Współczesnej w Mediolanie, 28 lipca 1993 zamach pod Bazyliką Laterańską w Rzymie, grudzień 1993 niedoszły zamach na Stadion Olimpijski w Rzymie), próbując ustalić kto był ich zleceniodawcą. Na listę podejrzanych zostali wpisani Silvio Berlusconi i Marcello Dell'Utri (pod kryptonimem AUTOR 1 i AUTOR 2).

Dochodzenie jednak umorzono, nie znajdując dowodów na to, że Berlusconi zlecił mafii podłożenie bomb, mających na celu uderzyć w patrymonium kulturalne Włoch i zdestabilizować kraj przed wyborami, przynosząc korzyści wyborcze byłemu premierowi, który właśnie rozpoczynał karierę polityczną.

Także prokuratura w Caltanissetta wpisała na listę podejrzanych Berlusconiego i Dell'Utriego jako zleceniodawców dwóch innych wielkich zamachów na sędziów Giovanniego Falcone i Paolo Borsellino. Były premier Włoch i jego "prawa ręka" byli oskarżani przez wielu mafiosów, którzy zdecydowali się współpracować z wymiarem sprawiedliwości. W 2002 roku dochodzenie zostało jednak umorzone z braku dowodów.

Porozumienie pomiędzy mafią a państwem

Od kilku miesięcy Włochami wstrząsa kolejny skandal mafijny wielkiego kalibru. Chodzi o porozumienie pomiędzy przedstawicielami państwa włoskiego i organizacją przestępczą Cosa Nostra, mające na celu zaprzestanie zamachów bombowych (o których mowa powyżej). To przedstawiciele władzy mieli skontaktować się z mafią i prosić ją aby przestała podkładać bomby w zamian za złagodzenie ciężkiego więzienia w izolacji (paragraf 41bis) dla wielu mafiozów odsiadujących wyroki.

Sprawa ta jest dopiero od niedawna podmiotem dochodzenia prokuratury włoskiej, która prowadzi działania śledcze w stosunku do bossów Cosa Nostry Toto Riina i Bernarda Provenzano, senatora Marcello Dell'Utriego i jego wspólnika biznesowego Filippo Alberto Rapisarda, byłego ministra chadeckiego Calogero Mannino oraz generała karabinierów Mario Mori i kapitana Giuseppe De Donno. Ten ostatni wyznał oficjalnie: "Zdecydowaliśmy się skontaktować z mafią poprzez Vito Ciancimino, żeby zaprzestali zamachów, ale nie było żadnego układu."

Podejrzewa się, że domniemane porozumienie mafijno-państwowe miało miejsce pomiędzy zamachami na sędziów Falcone i Borselino, i że Paolo Borselino został wyeliminowany, gdyż był przeszkodą w pertraktacjach. Być może zamach wspomagały także włoskie służby specjalne - to wstrząsające hipoteza, którą również bierze się pod uwagę.

"Tam gdzie jest władza, tam jest mafia" - czy to tylko tzw. mądrość ludowa? Włoska historia współczesna daje dużo do myślenia...

Dla NaSygnale.pl  Agnieszka Zakrzewicz z Rzymu

2012-07-26

Groźni jak mafia, brutalni jak psychopaci. Historia bandy z Magliany

Tajemnice Bandy z Magliany

Nazwa tej organizacji przestępczej pochodzi od rzymskiej dzielnicy Magliana, gdzie banda powstała i gdzie mieszkała większość jej członków. Miała ona powiązania nie tylko z mafiami: Cosą Nostrą, Camorrą, 'Ndranghetą i Marsylijczykami - jej członkowie byli też w bliskich kontaktach ze światem polityki, z masonerią, biznesmenami, służbami specjalnymi i prawicowymi organizacjami terrorystycznymi. Banda w zasadzie była "długą ręką" wszystkich tych sektorów i wykonywała brudną robotę na ich zlecenie.

Jej historia zainspirowała sędziego Giancarlo De Cataldo do napisania książki "Romanzo criminale" (Powieść kryminalna), wydanej w 2002 roku. Trzy lata później, znany włoski aktor i reżyser Michele Placido, zekranizował ją. Film pod tym samym tytułem stał się kultowy.

Jak opowiedział na przesłuchaniu Maurizio Abbatino (pseudonim Crispino), jeden z historycznych przywódców organizacji - Banda z Magliany powstała przez przypadek. Pewnego dnia Franco Giuseppucci (pseudonim Czarnuch), który trudnił się przechowaniem broni wielu rzymskich bandytów, zaparkował swojego Garbusa przed barem, pozostawiając kluczyki w stacyjce. Gdy pił kawę, samochód ukradł okoliczny złodziej Giovanni Tigani. W bagażniku była torba z całym arsenałem Enrico De Pedisa (pseudonim Renatino), znanego przestępcy z dzielnicy Testaccio. Tigani sprzedał broń Abbatinowi. Kiedy Czarnuch i Renatino udali się do niego, by odzyskać "narzędzia pracy" - Abbatino zawarł z nimi przestępcze przymierze.

Renatino i Crispino zaczęli szybko gromadzić wokół siebie kolejnych kryminalistów oraz przejmować kontrolę nad biznesem narkotykowym.

Na wzór Nowej Camorry

Enrico De Pedis pochodził z Testaccio i wprowadził do bandy swoich ludzi z dzielnicy, jak i z Zatybrza. Maurizio Abbatino był już od dawna szefem przestępców z Magliany. Do tych dwóch grup dołączyła szybko trzecia, złożona z ludzi pochodzących z okolicy Ostii i Acilii, którym przewodził Nicolino Selis (pseudonim Sardyńczyk). To on w więzieniu zawarł bliskie kontakty z przestępcami z neapolitańskiej Nowej Camorry Zorganizowanej (NOC) oraz z jej bossem Raffaelem Cutulo, który opowiadał mu o swoich planach zbudowania organizacji nie pozwalającej na przenikanie na swój teren innych grup przestępczych. Selis, odsiadujący w 1975 roku w rzymskim więzieniu Regina Coeli wyrok za usiłowanie zabójstwa, wraz z innym kryminalistą Antonio Mancinim (pseudonim Żebrak), zaczął myśleć o zorganizowaniu stołecznego świata przestępczego na wzór NOC. Po ucieczce z więzienia, Sardyńczyk dołączył do Renatina i Crispina podsuwając im swoją ideę. Tak powstała groźna organizacja kryminalna licząca dziesiątki osób i kontrolująca całe terytorium Rzymu oraz jego okolice.

Monopol narkotykowy i arsenał w Ministerstwie Zdrowia

Dystrybucja narkotyków kontrolowana przez Maglianę została zorganizowana bardzo dobrze. Każdemu z członków bandy podlegali kurierzy hurtowi - tzw. "konie", którzy rozprowadzali kokainę i heroinę w dozach poprzez podległe im "mrówki", zajmujące się sprzedażą detaliczną. Zadaniem każdego członka Magliany był podział narkotyków (dostarczanych przez mafię) wśród "koni" i odbieranie od nich pieniędzy. W ten sposób banda wprowadziła monopol na handel narkotykami na terenie całego Rzymu. Sardyńczyk był łącznikiem z neapolitańską Camorrą, Dnilo Abbruciati - bliski przyjaciel Renatino De Pedisa, zapewniał kontakty z bossem Pipo Caló, przedstawicielem Cosa Nostry.

Wszystkie pieniądze jakie banda zarabiała w biznesie narkotykowym, ale także na hazardzie, prostytucji i na handlu bronią, były zawsze dzielone na równe części i każdy członek Magliany dostawał swoją działkę, nawet gdy siedział w więzieniu. Model "kryminalnej demokracji" jednoczył bandę przez wiele lat.

Bandyci mieli zawsze problem z przechowywaniem "narzędzi pracy". Od chwili gdy Czarnuch stał się aktywnym członkiem, nie mógł już wykonywać tego zadania. Początkowo broń powierzano zaufanym znajomym bez precedensów przestępczych oraz bliskiej rodzinie.

Pewnego dnia, przestępcy wpadli na iście diabelski pomysł, aby cały arsenał oddać pod opiekę portiera Ministerstwa Zdrowia, który był zaufanym człowiekiem przestępców. Po każdej akcji oddawano broń wyznaczonej osobie, która odwoziła torbę na portiernię ministerstwa, gdzie pistolety były ukrywane w piwnicach budynku państwowego przez pracującego tam Biagio Alesse.

25 listopada 1981 roku, podczas przeszukania policja odkryła cały arsenał Bandy z Magliany - 19 pistoletów, kilka karabinów automatycznych, pociski i granaty. Znaleziono tam broń, którą bandyci dokonali wielu zabójstw, a także którą wykorzystano w zamachach terrorystycznych, gdyż banda pożyczała "narzędzia pracy" także ekstremistom prawicowym, z którymi sympatyzowała.

Wojna z klanem Proietti

Krwawe metody i bezwzględność w sięganiu po władzę wcześniej czy później zawsze doprowadzają do wojny. Pierwszym poległym z Bandy z Magliany był Franco Giuseppucci, alias Czarnuch, którego postrzelono na Placu San Cosimato, w samym sercu Zatybrza, 13 września 1980 roku. Czarnuch zdążył jeszcze wsiąść do samochodu i dojechać do szpitala, umarł jednak na rękach lekarzy próbujących go ratować. Zabójstwa dokonano na zlecenie rodziny Proietti, zwanej "Rybiarzami", gdyż oprócz działalności przestępczej zajmowali się handlem rybami. W pewnym stopniu była to również zemsta za morderstwo Franco Nicoliniego, króla nielegalnych zakładów, z którym łączyły ich wspólne interesy.

Śmierć Czarnucha rozpoczęła krwawą wojnę z klanem Proietti, w której poległo wiele osób. Pierwszym aktem był zamach na życie szefa klanu Enrica Proietti (pseudonim Pies), który został postrzelony 27 lutego 1981 roku, ale cudem uszedł z życiem. Jego pierwszy syn Orazio został ranny kilka miesięcy później, zginął jednak z innej przyczyny - w wyniku przedawkowania narkotyków. 30 czerwca 1982 roku Banda z Magliany wykonała wyrok na drugim synu, Fernandzie, który zginął na miejscu.

Brat Psa - Maurizio Proietti został zabity 16 marca 1981 roku, podczas strzelaniny na ulicy, która wywiązała się z Antonio Mancinim (Żebrakiem) i Marcello Colafigli. Bandyci z Magliany wracali ze spaceru wraz z rodzinami i zauważyli na drodze swoją ofiarę. Gdy interweniowała policja, przestępcy zasłonili się dzieckiem i zabarykadowali w apartamencie. Poddali się, gdy skończyła im się amunicja.

Upadek

Po śmierci Czarnucha (Franca Giuseppuci), jednego z historycznych założycieli Bandy z Magliany, potrafiącego utrzymać pokój dzięki swojemu autorytetowi, w organizacji rozpoczęła się bratobójcza wojna. Grupy przestępcze z Testaccio i Magliany zaczęły konkurować ze sobą, tak jak ich przywódcy - Enrico De Pedis i Maurizio Abbatino. Głównym problemem było to, że Renatino i jego ludzie weszli w układy z biznesmenami, politykami i masonami, gwarantując sobie protekcję oraz grube pieniądze, a innym pozostawili brudną robotę.

Porachunki wewnętrzne rozpoczęły się od zabójstwa Nicolino Selisa (Sardyńczyka), szefa grupy Ostia-Acilia, którego zastrzelono 13 stycznia 1981 roku, gdyż wbrew woli Crispina pretendował do zajęcia miejsca Czarnucha. W trzy miesiące później rozpoczęła się również wojna mafijna na Sycylii o dominację w Cosa Nostrze - 23 kwietnia, z rozkazu Pipo Caló i Totto Riny został zamordowany dotychczasowy ojciec chrzestny mafii - Stefano Bontate i klan Corleończyków sięgnął po władzę.

16 października 1981 r., Abbruciati i De Pedis, bez wiedzy ani zgody reszty Bandy wykonali zlecenie swoich protektorów z Corleone i zabili znanego lichwiarza z Campo de Fiori - Domenico Balduciego. To wywołało niezadowolenie pozostałych gangsterów, którzy oskarżyli De Pedisa, o to że czyni z Bandy z Magliany rzymskiego wasala Cosa Nostry. Także zamach na wiceprezesa banku Ambrosiano, Roberta Rosone, w którym zginął Abbruciati, był wykonany bez zgody ugrupowania. De Pedis, coraz bardziej uzależniony od mafii, polityki i masonerii, po śmierci Abbruciatiego został praktycznie sam i walczył ze swoim starym sprzymierzeńcem Abbatino o władzę w Maglianie.

Latem 1983 roku, Fulvio Luciolo i Claudio Sicilia opuścili Bandę, by zacząć współpracę z policją. Ujawnili powiązania organizacji z lożą P2 Lucio Gelliego, z bankierami Michele Sindoną i Roberto Calvim, z Opus Dei, ze służbami specjalnymi oraz z ugrupowaniami terrorystycznymi, z mafiami (Cosa Nostra, Camorra, 'Ndrangheta) i z biznesmenami, takimi jak Flavio Carbone, którzy stanowili ogniwo łączące. Sicilia nie wszedł do programu ochrony świadków koronnych i po dwóch nieudanych próbach dosięgnęła go w końcu zemsta współtowarzyszy. Luciolo zeznawał jako świadek koronny w procesie o zamach w Bolonii. Wyznania dwóch bandytów doprowadziły do pierwszych aresztowań - przed policją uciekli jednak zarówno De Pedis, jak i Abbatino.

W tym okresie jeden z członków Magliany - Antonio Chichiarelli (pseudonim Tony) zaplanował bardzo lukratywny napad na depozyt pieniężny, który przyniósł Bandzie kilka miliardów lirów. Tony, który był znanym fałszerzem dokumentów, pozostawił na miejscu przestępstwa przedmioty związane z zabójstwem dziennikarza Pecorelliego i uprowadzeniem Aldo Moro. Wybryk ten kosztował go życie - Chichiarelli został zabity przez nieznanych sprawców, których nigdy nie wykryto.

Także Antonio Mancini (Żebrak) i Fabiola Moretti (kobieta Danilo Abbruciattiego) zdecydowali się na współpracę z wymiarem sprawiedliwości i ujawnili wiele sekretów Bandy. Maurizio Abbatino, który od 1986 roku ukrywał się przed policją w Wenezueli, został złapany 24 stycznia 1992 roku, w Caracas po wyjściu z nocnego klubu. Po ekstradycji do Włoch zdecydował się na współpracę ze śledczymi. Po jego zeznaniach policja przeprowadziła operację "Koloseum", dzięki której aresztowano 55 członków Bandy, co zniszczyło jej strukturę. Zmierzch Bandy z Magliany jest równoległy z końcem dominacji klanu Corleończyków w Cosa Nostra.

Renato De Pedis - legendarny przywódca najgroźniejszej rzymskiej organizacji przestępczej został zastrzelony 2 lutego 1990 r., w biały dzień, na ruchliwej ulicy Pelegrino 65, przy Campo de Fiori. Był umówiony na spotkanie u antykwariusza ze znajomym Angelo Angelottim. Po wyjściu ze sklepu, gdy wsiadł na swój motor Honda Vision i ruszył, dwóch zawodowych morderców na drugim motorze dogoniło go, strzelając mu w plecy. Najemnymi zabójcami byli Dante Del Santo i Antonio D'Inzillo. Choć morderstwo jest uważane za wewnętrzną zemstę Bandy z Magliany, istnieje podejrzenie, że "Renatino" stał się niewygodny także dla służb specjalnych, które zezwoliły na jego eliminację.

2013-08-16

Mafia urządza spotkania w kościele. Biskup przymyka oko?



- W stosunku do szefów mafii są księża, którzy zamykają jedno oko i księża, którzy zamykają je całkowicie - Nicola Gratteri, prokurator włoskiego Departamentu Rejonowego Antymafii (DDA) z Reggio Calabria po raz drugi w ciągu trzech miesięcy powraca do delikatnego problemu "Kościół i mafia".


Tym razem zrobił to przy okazji inauguracji Ayas Cultura, w Champoluc w Dolinie Aosty, gdzie aktualnie przebywa, by wraz z dziennikarzem Antonio Nicaso przestudiować związki pomiędzy 'ndranghetą i religią, i być może napisać wspólnie książkę na ten temat. Nicaso i Grattieri są autorami już czterech innych ważnych publikacji dotyczących kalabryjskiej mafii.

- Przyglądamy się relacjom pomiędzy kościołem a 'ndranghetą i przy tej okazji wychodzą rzeczy bardzo przykre dla kościoła. Członkowie kalabryjskiej mafii przed dokonaniem zabójstwa modlą się do Madonny z Polsi, a jej obrazki święte są używane także w obrzędach inicjacyjnych. W bunkrach bossów znajdujemy obrazki święte Madonny z Polsi, św. Michała Archanioła który jest również patronem policji oraz Ojca Pio. Z tego właśnie powodu, gdy 'ndrangheta zabija, jest przekonana, że robi to w dobrej sprawie - powiedział prokurator Grattieri.

Zdaniem Nicoli Grattieriego powodem silnych relacji pomiędzy organizacjami przestępczymi i lokalnym klerem jest konieczność całkowitej kontroli terytorium ze strony szefów mafii.

- Boss mafii utrzymuje jak najlepsze relacje z księżmi i biskupami, gdyż musi zamanifestować swoją władzę. Musi pokazać, że jest na równi z legalną władzą, a więc również z kościołem. Jak inaczej można wytłumaczyć fakt, że mafiosi prześcigają się w tym, kto będzie miał przywilej niesienia posągów świętych podczas procesji? Dlaczego, gdy procesja przechodzi pod oknami bossa, jego syn daje na tacę banknot 500 euro? I dlaczego klany kupują ławki do kościołów, wykonują renowację wnętrz i fasad? Dlatego, że to daje im władzę, ale nie ma nic wspólnego z chrześcijaństwem. I na to właśnie księża przymykają jedno oko lub zamykają oczy całkowicie - wytłumaczył Grattieri.

'Ndrangheta i jej święte obrzędy

Już od lat we Włoszech dyskutuje się o religijnych obrzędach kalabryjskiej mafii. 'Ndrangheta jest organizacją sekretną, zamkniętą, do której są przyjmowane tylko osoby wybrane i sprawdzone, najczęściej połączone przez więzy krwi. Od XVIII wieku rozwinęła swoje rytuały inicjacyjne, obyczaje i symbolikę, które - jako jedyna włoska organizacja przestępcza - zachowała w niezmienionej formie aż do dziś. Nie mogą być one spisane, więc są przekazywane ustnie lub w formie zakodowanej, często także w postaci rysunków symbolicznych lub utworów muzycznych. Policja odnalazła wielokrotnie kasety lub CD własnej produkcji, zawierające piosenki będące zakodowanymi informacjami dotyczącymi przysiąg, rytuałów, zasad przynależności do organizacji, zachowania, obowiązków, struktury oraz awansu na wyższe szczeble.

Choć dotarcie do tych informacji ze względu na ich tajność jest bardzo trudne, dziś niektóre obyczaje 'ndranghety są już dobrze znane. Na przykład święcenie tzw. locali, które oznaczają lokalny poziom struktury organizacyjnej, ale także miejsce, w którym zbierają się członkowie i kandydaci na członków "honorowej społeczności".

Boss rodziny mafijnej wypowiada wtedy formułę:
- W imię naszych starych przodków, trzech rycerzy hiszpańskich: Osso, Mastrosso i Carcagnosso, święcę locale, który wcześniej był miejscem do jakiego mogły wchodzić psy (policja) i zdrajcy, a od tej chwili staje się miejscem świętym, błogosławionym i nietykalnym, w którym może zbierać się i obradować nasza honorowa społeczność.

W tych poświęconych miejscach można "chrzcić" nowych członków organizacji. Ci - zwani picciotti d'onore (w dialekcie włoskim - chłopcy honoru) - przysięgają wierność 'ndranghecie aż do śmierci w imię Jezusa Chrystusa i wypierają się nawet własnej żony, matki i siostry, trzymając w ręku płonący obrazek świętego Michała Archanioła.

Także wszystkie spotkania klanów mafii kalabryjskiej rozpoczynają się od rytuału zawierającego odniesienia religijne, jak nakaz milczenia w imię św. Michała Archanioła lub formuła używana przez 'ndranghetę z okolic Rosarno:

- Dobrej Gwiazdy Wieczornej

- Jesteście zgodni?

- Jesteśmy zgodni

- Srebrny kielich, poświęcona hostia, święte milczenie, niech zjednoczą naszą społeczność, która się zawiązała.

Zebrania mafijne w kościele św. Madonny z Polsi

W 2010 roku włoskiej policji udało się nakręcić ukrytą kamerą spotkanie mafijne 'ndranghety w sanktuarium św. Madonny z Polsi (zwanej Madonną z Gór), znajdującym się w kalabryjskiej gminie San Luca, na zboczu wzgórza Aspromonte. Brał w nim udział Domenico Oppedisano - uznawany za szefa "Prowincji", czyli za aktualnego przywódcę mafii z Kalabrii - który wydawał rozkazy i w hermetycznym języku pełnym chrześcijańskiej symboliki tłumaczył strategie kryminalne organizacji.

- Każdego roku, we wrześniu, przywódcy kalabryjskiej mafii z całego świata zjeżdżają się do sanktuarium Madonny z Polsi, aby przedyskutować wspólną strategię kryminalną. Wtedy to awansuje się w hierarchii, dzieli się terytorium, wydaje się wyroki śmierci i decyduje czy otworzyć, czy zamknąć locale - już od trzech lat o spotkaniach mafijnych w kościele mówi prokurator Nicola Gratteri.

Film nakręcony wtedy przez agentów włoskiej Antymafii miał duży rezonans medialny. Biskup Giuseppe Fiorini Morosini, kiedy zobaczył co dzieje się w jego diecezji, napisał list do mafiosów, który został odczytany w święto Matki Boskiej z Gór, krytykując w nim otwarcie obyczaje 'ndranghety i stwierdzając, że nie mają one nic wspólnego z chrześcijaństwem.

Takich postaw wśród duchownych z południa Włoch jest niestety mało. Większość księży żyjących w lokalnych społecznościach zdominowanych przez mafię przymyka oko lub całkowicie zamyka oczy na problem przestępczości zorganizowanej. Jedni robią to ze strachu - co jest zrozumiałe i uzasadnione, inni świadomie cementują pakt władzy przestępczej traktując przychylnie mafiosów, gdyż mafia w zamian jest bardzo szczodra: daje wysokie datki na tacę, odnawia kościoły i gwarantuje spokój.

Niebezpieczna organizacja

Rytuały i przysięgi 'ndranghety przepełnione chrześcijańską symboliką, które nie zmieniły się od XVIII wieku, dziś wydają się patetyczne. Inne mafie - cosa nostra czy camorra zmodernizowały swój kodeks honorowy, odchodząc od zasad, które stały się przestarzałe i niewygodne dla bossów, jak na przykład postępowanie w stosunku do kobiet.

Zjazdy najwyższych przedstawicieli kalabryjskiej mafii w sanktuarium Madonny z Polsi, święcenie locali, czy zmuszanie młodych chłopców przyjmowanych do organizacji by przysięgali z płonącym obrazkiem świętym w dłoni, to rzeczy, które mogą dziwić lub nawet śmieszyć. Rzeczywistość jest jednak przerażająca - dziś 'ndrangheta stała się najpotężniejszą i najbardziej niebezpieczną organizacją przestępczą na świecie! Z Kalabrii przeniosła się na Północ Włoch, gdzie prowadzi swoje interesy, piorąc brudne pieniądze pochodzące z przemytu narkotyków, hazardu i handlu bronią w legalnych biznesach, takich jak restauracje, bary, sklepy i firmy odzieżowe, kantory i lombardy, a nawet galerie sztuki. Kalabryjska mafia stała się obecnie pierwszą organizacją przestępczą w Stanach Zjednoczonych, rozprzestrzeniła się na Europę Zachodnią i za terytoria nowej konkwisty kryminalnej uważa Europę Wschodnią, gdyż tu można najlepiej prać brudne pieniądze inwestując w legalne interesy.

Siłą 'ndranghety jest to, że w przeciwieństwie do innych organizacji mafijnych, większość jej członków jest ze sobą blisko spokrewniona. Często zostaje się jej członkiem poprzez sam fakt urodzenia się w rodzinie do niej należącej. Klany kalabryjskie to tak zwane 'ndrine. 'Ndrina kontroluje małe terytorium jak wieś czy dzielnica miasta, a jej szefem jest tzw. capobastuni. Kilka 'ndrin tworzy locale, będące organem i miejscem spotkań kilku klanów z większego terytorium. Nad nimi jest już tylko "la Santa" (Święta), zwana też Societŕ Maggiore (Najwyższa Społeczność). Na Kalabrii jest obecnie 155 'ndrin zrzeszających około 6 tys. ludzi.

Jeśli chodzi o hierarchię to na samym dole znajdują się tak zwani picciotti d'onore, czyli żołnierze; na następnym szczeblu dowodzący nimi cammorista. Kolejnym szczeblem jest santista a następnym vangelista, czyli ewangelista - nazwa pochodzi stąd, iż ewangeliści muszą przysięgać wierność grupie na Pismo Święte. Następni w hierarchii są quintino, którzy podlegają już tylko samemu szefowi zwanemu Capobastone Provinciale.

Dla NaSygnale.pl Agnieszka Zakrzewicz z Rzymu

2012-02-10

Okrutna zemsta mafii: rozpuścili dziecko w kwasie!


Giuseppe Di Matteo urodził się w 1981 roku. Był synem świadka koronnego Santino Di Matteo, byłego mafiosa, który stał się ofiarą zemsty cosa nostry. Aby zmusić ojca do milczenia, trzynastoletni chłopak został porwany i więziony przez długie miesiące. Mafia zabiła go, dając w ten sposób nauczkę także tym, którzy w przyszłości chcieliby współpracować z policją. Ciała dziecka nigdy nie znaleziono, gdyż zostało rozpuszczone w kwasie. Dopiero teraz zapadły wyroki w tej sprawie.


"Jestem odpowiedzialny za porwanie oraz śmierć małego Giuseppe Di Matteo, który miał trzynaście lat, kiedy został uprowadzony i piętnaście, kiedy został zabity. Ja osobiście dokonałem i nakazałem ponad sto pięćdziesiąt zabójstw. Nawet dziś nie mogę przypomnieć sobie ich wszystkich..." - wyznał Giovanni Brusca, jeden z najgroźniejszych bossów cosa nostry, odpowiedzialny za zamach bombowy na sędziów Giovanniego Falcone i Rocco Chinnici.

Chłopiec został porwany 23 listopada 1993 r., ze stadniny konnej w Altofonte, przez grupę gangsterów przebranych za policjantów z Dyrekcji Śledczej Antymafii, którzy działali na rozkaz bossa z San Giuseppe di Jato. Dziecko widziało wcześniej ojca pod ochroną policji, miało więc zaufanie do mężczyzn w mundurach, którzy mówili, że mają go zawieźć do taty.

Według zeznań Gaspare Spatuzza, który brał udział w uprowadzeniu, a później, od 2008 r., zdecydował się na współpracę z wymiarem sprawiedliwości - dziecko było szczęśliwe na widok policjantów. "Tatuś! Mój kochany tatuś!" - krzyczało. Porywacze byli dla niego aniołami, którzy jednak szybko przemienili się w wilki. Mały został związany i był przetrzymany w bagażniku fiata fiorino, gdyż ludzie Brusca nie zdążyli przygotować więzienia. Potem oddano go w ręce bossa.

My go mamy, zamknij gębę

Rodzina szukała małego wszędzie, myśląc, że mógł się oddalić sam lub stał się ofiarą jakiegoś wypadku. 1 grudnia 1993 r. do domu przyszedł jednak list "Zamknij gębę!" oraz dwa zdjęcia dziecka, trzymającego gazetę z datą 29 listopada 1993 r. Wtedy stało się jasne, że syn Santino Di Matteo został porwany przez mafię, która chce zmusić ojca do milczenia, aby nie mówił nic o zamachu w Capaci, w którym zginął sędzia Falcone. Po trzech tygodniach od porwania, matka Francesca Castellese zgłosiła oficjalnie zaginięcie dziecka na policję. Tego samego dnia, dziadkowie małego Giuseppe otrzymali drugie jasne ostrzeżenie: "Dziecko mamy my i lepiej, aby twój syn nie zdradzał nas".

Świadek koronny Santino Di Matteo, po pierwszym załamaniu psychicznym, zdecydował się jednak na dalszą współpracę z wymiarem sprawiedliwości i na zeznawanie w procesach.

Chłopczyk był więziony przez blisko dwa lata, torturowany i głodzony. 11 stycznia 1996 r., po 779 dniach niewoli, uduszono go. Zwłoki dziecka, zgodnie z praktyką mafijną, rozpuszczono w kwasie solnym, aby nie pozostawiać śladów i aby ojciec-zdrajca nie miał nawet grobu, nad którym mógłby płakać.

Zabił go "Świniak"

Materialnym wykonawcą zbrodni na małym Giuseppe był Giovanni Brusca, obdarzony wdzięcznym pseudonimem "Świniak". Syn innego słynnego bossa cosa nostry - Bernarda Brusca, wszedł do organizacji kryminalnej w bardzo młodym wieku i szybko stał się najbardziej okrutnym killerem mafii.

Po aresztowaniu ojca w 1985 roku, został szefem klanu z San Giuseppe Jato. Był zwolennikiem rodziny z Corleone, kierowanej przez Salvatore (Toto) Riina. Po rozbiciu sycylijskiej mafii i aresztowaniu głównych przywódców Toto Riina i Leoluci Bagarelli, przejął dowództwo klanu corleończyków z woli ukrywającego się "ojca chrzestnego" - Bernarda Provenzano. Został aresztowany 20 maja 1996 w Palermo, w dzielnicy Cannatello, w swoim bunkrze oglądał film z zamachu na sędziego Falcone. Początkowo próbował wprowadzić śledczych w błąd poprzez fałszywe zeznania. Szybko się jednak "nawrócił" i stał się współpracownikiem wymiaru sprawiedliwości od 1997 r., wyznając wiele zbrodni i zdradzając sekrety cosa nostry.

Został skazany na wielokrotne dożywocie za ponad sto morderstw, a między innymi za zabicie małego Giuseppego De Matteo. Był też wykonawcą zamachu na autostradzie koło Capaci, w którym zginęli sędziowie Giovanni Falcone, jego żona Francesca Morvillo oraz trzech agentów ochrony: Antonio Montinaro, Dicillo Rocco i Vito Schifani. Brusca odegrał kluczową rolę w zamachu, bo przycisnął guzik pilota i zdetonował dynamit umieszczony pod autostradą.

Odegrał też kluczową rolę jako świadek koronny, który zdradził całą mafię. Z tego powodu, bardzo szybko otrzymał pozwolenie na okresowe zwolnienia z więzienia i prawo do odwiedzania rodziny, żyjącej w ukryciu pod ochroną policji. Ta nagroda wywołała wielkie oburzenie opinii publicznej we Włoszech. Odwiedziny zostały jednak zakazane w 2004 r., po tym jak boss zaczął używać telefonu komórkowego i kontaktować się z klanem, wbrew regulaminowi ochrony współpracowników policji.

Proszę o przebaczenie

"Proszę o przebaczenie rodzinę młodego Giuseppe Di Matteo i całe społeczeństwo, które obraziliśmy i którego zasady pogwałciliśmy" - tak, wyraźnie wzruszony, mówił na procesie o zamordowanie chłopca, świadek koronny Gaspare Spatuzza, który brał udział w jego porwaniu. Przestępca nie był nigdy podejrzewany w tej sprawie, ale w 2008 r., samooskarżył się i ujawnił, na czyje zlecenie zabito małego w sposób tak okrutny, plamiąc honor cosa nostry, która kobiet i dzieci miała nie zabijać oraz kto brał udział w porwaniu i morderstwie.

"To kamień, który zaciążył na naszym sumieniu. Hańba, która okryje nas na wieczność i spadnie na naszych potomków" - mówił Spatuzza na procesie. - "Związaliśmy go jak zwierzę i zostawiliśmy w bagażniku. Płakał, więc wróciliśmy, żeby go uspokoić. To był nasz ostatni ludzki odruch. Później wypełniliśmy rozkazy."

Matka chłopczyka - Franca Castellese, nie wybaczyła i nie ma zamiaru wybaczyć, ani zabójcom, ani skruszonemu porywaczowi. Czy można przebaczyć tak okrutną zbrodnię? "Mam nadzieję, że wszyscy ci, którzy przyczynili się do śmierci mojego dziecka, zgniją w więzieniu, począwszy od tego potwora Giovanniego Brusca" - powiedziała.

"Wygraliśmy, a raczej wygrał mój syn Giuseppe. Jego śmierć nie poszła na marne, bo przyczyniła się do tego, że cosa nostra została zniszczona w 70%" - mówiła Franca Castellese podczas inauguracji "Ogrodu Pamięci" w San Giuseppe Jato, koło Palermo, który powstał w miejscu, gdzie znajdowała się kryjówka mafiozów i gdzie zabito małego Di Matteo. Na ile odwagi i siły zdobyła się matka dziecka rozpuszczonego w kwasie, aby pójść na miejsce zbrodni...

Definitywny wyrok dopiero po 16 latach od zbrodni

W drugiej połowie stycznia 2012 r., włoski trybunał wydał wreszcie wyroki w sprawie porwania, zabójstwa i zniszczenia zwłok 15-letniego Giuseppe Di Matteo. Sąd Przysięgłych skazał Gaspare Spatuzza na 12 lat więzienia za uprowadzenie chłopca. Na dożywocie zostali skazani: Matteo Messina Denaro (aktualny "ojciec chrzestny" cosa nostry, poszukiwany przez policję), Giuseppe Graviano, Salvatore Benigno, Francesco Giuliano i Luigi Giacalone. Dwaj ostatni brali udział w porwaniu wraz ze Spatuzzą, pozostali więzili chłopca w różnych kryjówkach w Palermo i Trapani. To już czwarty proces w tej sprawie, który zakończył się po 16 latach od morderstwa, a rozpoczął dzięki samooskarżeniu Spatuzzy.

Matce zamordowanego dziecka przyznano 130 tysięcy euro zadośćuczynienia. Jednak żadna suma nie jest w stanie odkupić jej cierpienia. "Wydarli mi serce!" - powiedziała po odczytaniu wyroku.

Dla NaSygnale.pl Agnieszka Zakrzewicz z Rzymu
 

2012-01-20

Makabryczna zbrodnia: rozpuścił żonę w kwasie solnym!


Zabili ją i rozpuścili w kwasie solnym. Okrutna i przerażająca historia Lei Garofalo, kobiety z Kalabrii współpracującej z policją może nie doczekać się sprawiedliwego zakończenia i ukarania sprawców.


Od ponad roku w Mediolanie trwał proces jej męża Carlo Cosco, bossa ndranghety z Petilia Policastro, oskarżonego o zbrodnię, której dokonał przy pomocy wspólników. Jednak po zmianie rządów we Włoszech, przewodniczący sądu Filippo Grisolia orzekający w tej sprawie został mianowany szefem gabinetu nowego ministra sprawiedliwości. Sprawa będzie musiała rozpocząć się od nowa i przy ślimaczym tempie włoskiej Temidy może ulec przedawnieniu.

Lea Garofalo zniknęła w nocy z 24 na 25 listopada 2009 r., w Mediolanie. Groźnego bossa ndranghety z Petilia Policastro, w prowincji Krotony na Kalabrii, poznała jeszcze jako nieletnia dziewczyna. W wieku 17 lat urodziła mu córkę - Denise Cosco.

Jej ojciec - Carlo Cosco, został aresztowany w 1995 r., gdy dziewczynka miała 5 lat. Gdy odsiadywał wyrok w więzieniu, dziecko pisywało do niego tylko listy, gdyż mama Lea nie chciała zabierać małej ze sobą na więzienne widzenia. Jednak latem, gdy Denise spędzała wakacje u dziadków, najbliższa rodzina bossa przyprowadzała ją do ojca, wbrew woli matki, która nie mogła się przeciwstawić logice mafijnej.

Współpraca z policją

W 2002 r., Lea Garofalo zdecydowała się opowiedzieć policji wszystko, co wiedziała o klanie Cosco i brudnych biznesach męża. Po zeznaniach, prokuratura antymafijna włączyła ją i córkę do programu ochrony świadków koronnych. Kobieta już wcześniej otrzymała kilka ostrzeżeń mafijnych, gdy sprzeciwiała się, by dziecko odwiedzało ojca w więzieniu i było indoktrynowane przez rodzinny klan. Spalono jej samochód i próbowano zastraszyć.

Przez siedem lat matka i córka żyły zmieniając tożsamość i miejsce zamieszkania. Ponieważ Lea Garofalo nie była ważnym świadkiem koronnym zeznającym w procesach, lecz jedynie "chronionym współpracownikiem policji" - państwo włoskie nie gwarantowało jej utrzymania. Kobieta nie mogąca żyć w jednym miejscu, nie mogła też znaleźć stałej pracy. Utrzymywała sporadyczne kontakty telefoniczne z matką i siostrą, nie wyjawiając jednak nigdy, gdzie się aktualnie znajduje. Prowadziła samotny tryb życia i marzyła o wyjeździe do Australii. Pomimo oskarżeń jakie wysunęła przeciwko klanowi Cosco, nie doszło do żadnego procesu, a jej mąż w międzyczasie wyszedł z więzienia.

Uchylenie programu ochrony

Dosyć banalny incydent odbił się na życiu matki, która broniła swojego dziecka jak lwica. Podczas pobytu we Florencji, Lea Garofalo spoliczkowała publicznie rówieśnicę Denise, która oskarżyła jej córkę o to, że podrywa jej chłopaka. Poszkodowana złożyła doniesienie na policję i wytoczyła proces - co spowodowało, że żona bossa ndranghety została automatycznie wykreślona z programu ochrony świadków koronnych. Lea i Denise, nie wiedząc, co ze sobą zrobić, wróciły na Kalabrię.

Kobieta zgłosiła się do włoskiego antymafijnego stowarzyszenia "Libera", gdzie spotkała znaną adwokatkę Enzę Rondo, po której interwencji miała ponownie zostać objęta ochroną. Było jednak już za późno...

Myślała, że mąż jej przebaczy

20 listopada 2009 r., Lea i Denise brały udział w procesie o pobicie we Florencji. Razem z nimi była też Enza Rondo. Po rozprawie, Lea nagle zdecydowała się pojechać do Mediolanu, gdzie wiedziała, że przebywa jej mąż i jego klan. Chciała z nim porozmawiać o przyszłości córki i pojednać się.

Carlo Cosco wydawał się pozytywnie nastawiony do żony. Umieścił ją i córkę w jednym z mediolańskich hoteli, za który zapłacił z góry. Zabrał je na miasto, kupił prezenty, spędzili wiele godzin jak kochająca się i szczęśliwa rodzina.

- Dla mnie to było normalne, że moi rodzice chcą zostać sami. Nie zdziwiłam się więc, gdy mój ojciec powiedział, że kolację zjem u cioci, a on zabierze moją mamę. Nie powinnam była zostawiać jej samej... - zeznawała Denise Cosco podczas procesu.

Córka mówiła sędziom, że próbowała dzwonić do matki około dwudziestej wieczorem, ale jej telefon już wtedy był nieosiągalny, co ją zdziwiło, gdyż Lea miała zwyczaj uprzedzać ją sms-em, gdy wyłączała telefon. - Zjedliśmy kolację, ale mojego wujka nie było, a ciotka nie dzwoniła do niego, by dowiedzieć się, czy czekać na jego powrót. Wrócił do domu około 21.00. Później przyszedł mój ojciec i szybko wyszliśmy, gdyż wraz z mamą miałyśmy odjechać na Kalabrię pociągiem o 23.30. Mamy nie było jednak na stacji - zeznawała Denise.

"Matka cię zostawiła"

Ojciec i córka zaczęli szukać Lei Garofalo. - Teraz przypominam sobie, że mój ojciec podczas poszukiwań nawet raz nie spojrzał mi w oczy. Twierdził, że skoro moja matka nie przyszła po mnie, to znaczy, że chciała mnie zostawić. To było niemożliwe - mówiła dziewczyna, występująca jako główny świadek oskarżenia w procesie przeciwko Cosco.

O 1.30 w nocy, poszli na komisariat policji, ale upłynęło zbyt mało czasu aby zgłosić zaginięcie. Denise zadzwoniła do ciotki Marisy, siostry Lei, aby opowiedzieć co się stało. "Unieszkodliwili ją" - to były jej pierwsze słowa. Potem Marisa skontaktowała się z policją na Kalabrii informując, że zniknęła osoba objęta programem ochrony świadków koronnych. Następnego dnia karabinierzy przesłuchali córkę.

- Wiedziałam, że mój ojciec przeczyta moje zeznania, gdyż jestem niepełnoletnia. Nie mogłam więc pokazać, że go podejrzewam, bo mnie też by groziło niebezpieczeństwo - zeznawała Denise na sali sądowej.

Zrozumiałam od razu

Dwa dni po zniknięciu matki, dziewczyna dowiedziała się też od narzeczonej swojego kuzyna Rosario Curcio, że ten 24 listopada nie przyszedł na umówioną randkę bez żadnego uprzedzenia, a potem usprawiedliwiał się, że musiał naprawiać auto ze znajomym Carmine Venturino. Dla Denise Cosco wszystko było już jasne, choć nie wyobrażała sobie jeszcze wtedy okrucieństwa zbrodni dokonanej na jej matce. Kilka miesięcy wcześniej członek klanu chciał już zabić Leę i włamał się do ich mieszkania na Kalabrii, nasłany przez ojca.

Przez ponad rok Denise jednak milczała. Udawała, że nie wie co się stało i wierzy ojcu. Zamieszkała razem z nim, jadła z nim posiłki przy jednym stole, jeździła na wakacje z kuzynami.

- Zrozumiałam, że ją zabili już pierwszego dnia. Nie mogłam jednak nic zrobić, bo to samo spotkałoby także i mnie - mówiła przed sądem, oskarżając ojca o morderstwo.

Sprawa honoru

Podczas procesu Angelo Salvatore Cortese - jeden z członków ndranghety, współpracujący z wymiarem sprawiedliwości i odsiadujący karę więzienia w jednej celi z Carlo Cosco - zeznał, że boss klanu Cosco planował zabójstwo żony już od 2003 r. Wtedy w celi poprosił killera ndranghety o tę "przysługę".

- On mi powiedział, że miał problemy z żoną, bo ona nie pozwalała by córka odwiedzała go w więzieniu i że związała się z innym mężczyzną. I to, proszę Wysoki Sądzie, dla mężczyzny jest plamą na honorze, zwłaszcza, gdy jest on członkiem ndranghety. Zdradę zmywa się tylko krwią - tłumaczył Cortese.

Zażyły kompan więziennej niedoli nie podjął się jednak zlecenia, gdyż Lea Garofolo też wywodziła się z mafii i była córką bossa Floriana Garofolo, a na takie zabójstwo potrzebna byłaby zgoda mafijnej "Kopuły", gdyż groziło ono wojną pomiędzy klanami.

- Zgodnie z naszymi zasadami, decyzja o zabiciu żony, która zdradziła męża należy do jej własnego klanu. Jeżeli jednak nikt się tam na to nie decyduje - może interweniować familia zdradzonego lub sam zdradzony może prosić, aby ktoś za niego to zrobił, tak jak właśnie chciał Cosco. To kwestia honoru i respektu - tłumaczył świadek koronny.

Z propozycją zabicia żony, boss klanu Cosco zwracał się jeszcze do innych znajomych z ndranghety, ale kalabryjskie klany w latach 2003-2008 miały ważniejsze sprawy na głowie. W końcu, po wyjściu z więzienia, zdecydował się sam załatwić sprawę - zgodnie z mafijnym kodeksem honorowym - czyli w rodzinie.

Czy zostaną ukarani?

Carlo Cosco - ojciec Denise i mąż Lei Garofalo jest oskarżony o zaplanowanie i zorganizowanie zabójstwa swojej żony. Pomogli mu dwaj bracia - Giuseppe i Vito Cosco, którzy najpierw przesłuchali kobietę, a później ją zastrzelili. Leę uprowadzili dwaj pomocnicy klanu Massimo Sabatino i Carmine Venturino - scena na całe szczęście została zarejestrowana przez kamerę na parkingu i to naprowadziło śledczych na właściwy trop. Cała piątka jest oskarżona o rozpuszczenie ciała ofiary w kwasie solnym.

Sprawa Lei Garofalo to paradoksalny przykład, jak źle działa włoski wymiar sprawiedliwości i jakie luki ma system walki z mafią, a przede wszystkim jak trudna jest sytuacja kobiet - zarówno tych tkwiących w systemie mafijnym, jak i tych, które współpracują z policją i aspirują do bycia świadkami koronnymi.

W ostatnich tygodniach ta sprawa wstrząsnęła włoską opinią publiczną, bo ze względu na nominację głównego sędziego prowadzącego rozprawy na szefa gabinetu ministra sprawiedliwości - proces o zabójstwo młodej Kalabryjki będzie musiał rozpocząć się od nowa.

Kiedy i czy na pewno mordercy zostaną ukarani? - w obecnej sytuacji nie wiadomo. Jedno jest jednak pewne - nieletnia Denise Cosco, która jest głównym świadkiem oskarżenia przeciwko ojcu i jego klanowi - znalazła się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Dla NaSygnale.pl Agnieszka Zakrzewicz z Rzymu

2012-01-24

Zabijali gejów, narkomanów i... księży! "Za brak moralności"


28 zabitych w ciągu ośmiu lat! Na każdym miejscu zbrodni widniał napis "Ludwig". Przez lata sądzono, że pod tym imieniem kryje się nie jeden człowiek, lecz dziwna kryminalna organizacja neonazistowska. Czy tak było naprawdę?

Ofiarami były głównie osoby z marginesu: homoseksualiści, narkomani, bezdomni i prostytutki. Ginęli jednak także zwykli obywatele - mężczyźni uczęszczający do kin porno lub młodzież spędzająca sobotnie noce w dyskotece, a także księża, którzy mieli grzechy na sumieniu. Motorem śmiercionośnej furii "Ludwiga" było karanie za brak "moralności".

Do brutalnych zabójstw dochodziło przede wszystkim w regionie Wenecji, a następnie na obszarze Lombardii. W późniejszym napisy "Ludwig" znajdowano także pod zbrodniami popełnionymi za granicą Włoch - w Holandii i w Niemczech - z tego właśnie powodu policja była przekonana, że przestępca nie może być jeden. Narzędzia zbrodni, jakich używano świadczyły o niezwykłej brutalności: nóż, młotek, siekiera, dłuto, skalpel, ogień. Po każdym przestępstwie ktoś wysyłał do mediów komunikaty i dowody świadczące o tym, że "Ludwik" był na miejscu zbrodni.

Kim jest Ludwig?

W nocy z 3 na 4 marca 1984 r., zostało aresztowanych dwóch młodych ludzi, którzy próbowali podpalić dyskotekę w okolicach Mantui. Od tego momentu "Ludwig" przestał zabijać. Dwóch zatrzymanych chłopaków miało czyste kartoteki i należało do najwyższych sfer weneckiego drobnomieszczaństwa - to Wolfgang Abel (ur. 25 marca 1959 w Düsseldorfie) i Marco Furlan (ur. 16 stycznia 1960 r. w Padwie).

Pierwszy ukończył studia matematyczne i był synem bogatego niemieckiego prezesa firmy ubezpieczeniowej, który mieszkał we Włoszech. Drugi robił właśnie magisterkę z fizyki, a jego ojciec był znanym i cenionym ordynatorem szpitala dla osób poparzonych. Być może właśnie z tego powodu młody Furlan miał skłonności piromańskie.

Śledczy nie mieli wątpliwości: "Ludwig" to Abel i Furlan. Włoską opinią publiczną wstrząsnął fakt, że przestępcy, którzy dokonali tylu potwornych zbrodni byli tak młodzi i pochodzili z tak dobrych domów. Nie było jednak tajemnicą, że oskarżeni mieli skrajnie prawicowe poglądy i hołdowali idei "oczyszczenia świata" ze "śmieci" (bezdomnych, homoseksualistów, narkomanów, prostytutek) i grzeszników. Abel i Furlan nie przyznali się do winy na procesie i w więzieniu próbowali popełnić samobójstwo.

Żniwo śmierci

Długa lawina morderstw rozpoczęła się 25 sierpnia 1977, od spalenia żywcem Guerrino Spinello - bezdomnego z Werony, którego młodzi zabójcy podpalili w fiacie 126, gdzie sypiał. Ponad rok później, 17 grudnia 1978 r., zabili w Padwie kelnera Luciana Stefanato, za to, że był homoseksualistą - zginął od ponad 30 ran kłutych, znaleziono go jeszcze z dwoma nożami tkwiącymi w plecach.

Podobny los, niemal rok później - 12 grudnia 1979 - spotkał narkomana Claudio Costa - 30 pchnięć nożem w Wenecji. Para seryjnych zabójców zabiła następnie siekierą i młotkiem byłą prostytutkę Mary Alice Baretta w Vicenzy, w 1980 r. Byli także oskarżeni o podpalenie, 25 maja 1981, wieży przy bramie Św. Jerzego w Weronie, pustostanu stanowiącego część dawnych fortyfikacji austriackich, który był schronieniem dla bezdomnych.

W pożarze zginął siedemnastoletni Luca Martinetti, spędzający tam noc z przyjacielem, który został poważnie ranny. Od zarzutu tego przestępstwa Abel i Furlan zostali jednak uniewinnieni, choć do włoskiego dziennika "La Rapubblica" trafił list: "LUDWIG. Naszą wiarą jest nazizm. Naszą sprawiedliwością jest śmierć. Naszą demokracją jest zagłada. To my jesteśmy odpowiedzialni za stos w Weronie. Na dowód przysyłamy metalową tabliczkę z pochodni, jakie użyliśmy do podpalenia. GOTT MIT UNS".

To zrobił "Ludwig"

Od listopada 1980 r., para seryjnych morderców przyjęła pseudonim "Ludwig" i po każdej zbrodni wysyłała do gazet komunikaty w nazistowskim stylu. Od tego momentu zbrodnie stały się coraz częstsze, okrutniejsze i odważniejsze.

20 lipca 1982 zabili młotkiem dwóch starych braci zakonnych - Gabriela Pigato i Josepha Lovato z Sanktuarium Matki Bożej z Góry Berico w Vicenzy. W dniu 26 lutego 1983 roku, w Trento, zadźgali szpikulcem zwieńczonym krzyżem księdza Armando Bison. 14 maja 1983 podpalili porno-kino "Eros" w Mediolanie, gdzie zginęło 6 osób, a 30 zostało rannych. Kolejny "stos" miał miejsce w dniu 17 grudnia 1983 roku - w pożarze klubu nocnego "Red House" w Amsterdamie poniosło śmierć 13 ofiar. 8 stycznia 1984 w kolejnym pożarze klubu "Liverpool" w Monaco, zginęła kelnerka, która pracowała w lokalu, a 7 innych osób zostało rannych. Komunikat podpisany przez "Ludwiga" brzmiał: "W Liverpoolu już się nie kurwią!"

Ostatni atak piromanów

W dniu 4 marca 1984 r., seryjni mordercy chcieli spalić dyskotekę "Melamara" w Castiglione, koło Mantui, gdzie bawiło się blisko czterysta osób. Był to okres karnawałowy, więc większość przyszła w przebraniu. Korzystając z chwili zamieszania, jeden z piromanów wprowadził do dyskoteki przez wyjście awaryjne swojego wspólnika, który w torbach przyniósł dwa kanistry benzyny. Abel i Furlan rozlali substancję zapalną na wykładzinę i podpalili. Ta była jednak - zgodnie z nowymi rozporządzeniami - ognioodporna i tliła się powoli, dzięki czemu na czas zainterweniował ochroniarz. Młodzi mordercy zaatakowali bramkarza, ale ten poradził sobie z nimi i wezwał policję. Tak zakończyła się kryminalna kariera "Ludwiga", który pozostawił za sobą obfite żniwo: 28 zabitych i 39 rannych. Abela i Furlana skazano jednak tylko za 15 morderstw.

Bronili ich najlepsi adwokaci

Wolfgang Abel został poddany badaniom psychiatrycznym. Także obrońcy Marco Furlana - Piero Longo i Niccolo Ghedini (dziś adwokaci byłego premiera Silvio Berlusconiego) chcieli, aby ich klient został zbadany przez psychiatrów - ten jednak stanowczo odmówił. Specjaliści stwierdzili, że Abel miał obniżoną zdolność rozumienia podczas zabójstw i był pod wpływem wspólnika. Wydali też orzeczenie, że w dzieciństwie brakowało mu opieki emocjonalnej ze strony rodziny, która pozwala na budowanie zdrowej osobowości.

Prokurator żądał dożywocia dla dwóch seryjnych morderców. 10 lutego 1987 r., sąd pierwszej instancji skazał ich jednak na 30 lat, gdyż obaj zostali uznani za osoby z częściowymi zaburzeniami psychicznymi. W dniu 15 czerwca 1988 r. Sąd Odwoławczy pierwszego stopnia, nakazał zwolnić dwóch morderców-piromanów z więzienia w związku z upływem terminu aresztu prewencyjnego i zobowiązał ich do przymusowego pobytu w miejscu zamieszkania. Marco Furlan uciekł w lutym 1991 roku za granicę. Złapano go w 1995 na Krecie, gdzie mieszkał pod fałszywym nazwiskiem.

W międzyczasie, 10 kwietnia 1990 r. Sąd Apelacyjny w Wenecji, skazał każdego z dwóch oskarżonych na 27 lat więzienia, wyroki potwierdził w dniu 11 lutego 1991 r. Sąd Kasacyjny. Po osadzeniu w więzieniu zarówno Furlan, jak i Abel podjęli próby samobójcze.

"Jestem niewinny!"

Mężczyźni skazani za zbrodnie "Ludwiga" odsiedzieli 25 lat więzienia, a w ostatnim okresie przyznano im warunkowe zwolnienia czasowe i pozwolenie na pracę (Furlanowi w 2008 r.). Marco Furlan zakończył karę 9 listopada 2010 r., a Wolfgang Abel 1 grudnia 2010 r. Obaj są już na wolności.

W wywiadach udzielonych różnym mediom, Wolfgang Abel (uznany w końcu za "mózg" organizacji, gdyż w jego domu znaleziono materiały mogące służyć do tworzenia nazistowskich komunikatów wysyłanych do prasy), zawsze twierdził, że jest niewinny i że stał się ofiarą błędu sądowego. Tłumaczył, że próba podpalenia dyskoteki w Mantui była ich jedynym wybrykiem, gdyż chcieli dać nauczkę chłopakom, którzy im zaszli za skórę. Mieli jednak zamiar przestraszyć a nie zabić. Po tym, przypisano im zbrodnie "Ludwiga", bez żadnych konkretnych dowodów. Abel, zarzeka się, że nigdy nie miał sympatii nazistowskich i nie ma nic przeciwko "innym". Po wyjściu z więzienia ma zamiar zrobić wszystko, by policja wszczęła nowe śledztwo, gdyż prawdziwy "Ludwig" jest wciąż na wolności.

Marco Furlan, który w więzieniu skończył drugi fakultet i dostał pracę w firmie informatycznej, udzielając wywiadu przyznał się, że należał do organizacji neofaszystowskiej "Ludwig" i powiedział: "Myśleliśmy, że przemocą i krwią można poprawić społeczeństwo".

Dla NaSygnale.pl Agnieszka Zakrzewicz z Rzymu
 

2012-09-06


Historia Marco Dimitriego czyli Szatan nawiedził Włochy


Kiedy w 1996 roku we Włoszech wybuchł skandal stowarzyszenia Dzieci Szatana, można było odnieść wrażenie, że otwarły się bramy piekieł. Pedofilia, orgie seksualne, obrzędy satanistyczne i profanowanie zwłok - oto zarzuty jakie postawiono trzem członkom neopogańskiej sekty. Imię i nazwisko jej założyciela - Marca Dimitri, krążyło na ustach wszystkich niczym niepodważalny dowód na istnienie Szatana.



24 stycznia 1996 roku policja włoska aresztowała Marco Dimitriego, Gennaro Luongo i Piergiorgio Bonora - trzech liderów stowarzyszenia satanistycznego z Bolonii, znanego we Włoszech pod nazwą Dzieci Szatana. Oskarżono ich o podanie narkotyków i zgwałcenie podczas czarnej mszy Elisabetty Dozza - nieletniej dziewczyny i byłej narzeczonej jednego z nich.

Uosobienie Szatana

Marco Dimitri urodził się 13 lutego 1963 roku w Bolonii. W wieku czternastu lat został sierotą i wychowywał się na ulicy. Pomimo to ukończył szkoły i studia. Jego zainteresowanie satanizmem rozpoczęło się podczas obowiązkowej służby wojskowej. W 1982 roku założył we Włoszech neopogańskie stowarzyszenie kulturalne Dzieci Szatana, zarejestrowane prawnie w sądzie i mające na celu poznanie i propagowanie kulturowego satanizmu.

Jako jego prezes od razu stał się sławny, gdyż zapraszano go do licznych programów telewizyjnych, gdzie nie krył się ze swoim ateizmem i negowaniem duchowości, aczkolwiek wcale nie atakował Kościoła katolickiego. Wyśmiewał jednak katolicki stereotyp diabła z rogami i ogonem. Choć otwarto w stosunku do niego dwa dochodzenia, młody satanista został w obydwu przypadkach uniewinniony. Oskarżenia Elisabetty Dozza były więc gromem z jasnego nieba, na który czekały katolickie Włochy, aby rozprawić się z wcielonym Diabłem.

Dimitri próbował popełnić samobójstwo w więzieniu, nie potrafiąc przekonać nikogo o swojej niewinności.

Zgwałcili dziecko w trumnie

Marco Dimitriego, Gennaro Luongo i Piergiorgio Bonora wypuszczono z więzienia po blisko trzech tygodniach - 13 lutego 1996 roku. W międzyczasie jednak pojawiły się nowe oskarżenia o zgwałcenie podczas czarnej mszy również trzyletniego chłopczyka Fryderyka, którego włożono do trumny wykopanej z cmentarza. Postawiono im zarzut pedofilii i zbezczeszczenia zwłok.

W czerwcu 1996 roku, trzech satanistów trafiło znowu do więzienia i stanęło przed sądem. We Włoszech rozpoczęła się nagonka medialna, która przypominała polską sprawę śmierci małej Madzi. Temat Dzieci Szatana i ich domniemanych zbrodni - których było coraz więcej - nie schodził z medialnej wokandy. Prasa opisywała najgorsze perwersje seksualne satanistów, czarne msze, profanacje cmentarzy, prezentując przy tym opinie egzorcystów, księży, ezoteryków, socjologów, psychiatrów i psychologów, którzy swoim autorytetem potwierdzali wszystko. Wydawało się, że Włochy nawiedził Szatan, a wina trzech oskarżonych była już z góry przesądzona.

Fałszywe oskarżenia

Na rozprawach sądowych nieletnia Elisabetta Dozza oskarżyła trzech satanistów także o inne gwałty, a nawet o morderstwa, które miały miejsce podczas orgii seksualnych w mieszkaniu Dimitriego. Wciągnęła w całą sprawę również znanego arystokratę bolońskiego - markiza Ippolita Bevilacqua Ariosti. Pomimo tego, że było widać, iż dziewczyna plącze się w swoich zeznaniach, nie ma na nic dowodów i że już wcześniej zniesławiła kilkakrotnie inne osoby, prokuratorzy wierzyli ślepo w każde jej słowo i trzymali się swoich tez. Mały Fryderyk - domniemana trzyletnia ofiara gwałtu w trumnie - nie występował w roli świadka, aby nie poddawać go kolejnej traumie. Jego zeznania były interpretowane przez psychologa, oczywiście na niekorzyść oskarżonych satanistów.

W ogólnej nagonce medialnej, która wydawała bezapelacyjnie wyrok na Marco Dimitriego, Gennaro Luongo i Piergiorgio Bonora, podniósł się tylko jeden głos w ich obronie. Grupa młodych alternatywnych pisarzy bolońskich, tworząca pod pseudonimem Luther Blissett, wydała książkę wolną od copyrightu pod tytułem "Pozwólcie dzieciom przyjść do mnie" i rozpowszechniła ją w internecie. Podważono w niej wszystkie tezy prokuratorów i zeznania nieletniej oskarżycielki oraz wyśmiano zabobonną łatwowierność włoskiego katolickiego społeczeństwa, które uwierzyło w bajki wymyślone przez nieletnią dziewczynę, tylko dlatego, że od wieków są one propagowane przez Kościół.

Uniewinnieni

W 1997 roku, po odsiedzeniu 400 dni w areszcie prewencyjnym Marco Dimitri, Gennaro Luongo i Piergiorgio Bonora zostali uniewinnieni przez sąd, gdyż fakty, o które ich posądzono nigdy nie miały miejsca. Okazało się, że Elisabetta Dozza wymyśliła sobie gwałty, orgie, zbezczeszczenia i morderstwa dokonane przez sektę, a wszyscy jej uwierzyli.

Historia Dzieci Szatana zakończyła się 20 lipca 2004 roku, kolejnym potrójnym uniewinnieniem w procesie apelacyjnym. Niewinni sataniści, którzy spędzili ponad rok w więzieniu otrzymali odszkodowanie w wysokości 100 tys. euro. Ich oskarżycielka Elisabetta Dozza zaczęła natomiast występować w... filmach pornograficznych.

Stowarzyszenie Dzieci Szatana działa do tej pory dość prężnie, a Marco Dimitri jest dziś satanistą światowej sławy, z którym wywiady przeprowadzają i którego historię opisują najważniejsze zagraniczne media. Niejednokrotnie Dzieci Szatana są mylone z Bestiami Szatana - inną nielegalną sektą włoską odkrytą w 2004 roku, która popełniła przynajmniej trzy morderstwa i skłoniła kilku swoich członków do samobójstwa.

Dziennikarka Antonella Beccaria napisała książkę pt. "Dzieci Szatana. Proces przeciwko diabłu: przestępstwa nigdy nie popełnione przez Marco Dimitriego", w której opisała całą historię, przebieg rozpraw sądowych i reakcję mediów oraz włoskiego społeczeństwa. Na pytanie jak mogło dojść we Włoszech do takiego absurdu, odpowiedziała: "Trudno powiedzieć. Znamy już wszystkie fakty, ale trudno zrozumieć jak nakręciła się ta spirala. Zbliżał się koniec wieku i Rok Święty. We Francji wybuchła afera pedofila Marca Dutroux. Bolonia była jeszcze pod wrażeniem historii "Bandy z białego Uno", gdzie okrutnymi mordercami okazali się policjanci i trwał właśnie ich proces. Wszystko więc wydawało się możliwe - orgie satanistyczne, czarne msze, dzieci gwałcone w trumnie."

Błędy sądowe się zdarzają - niejednokrotnie niewinne osoby są oskarżane o zbrodnie, których nie popełniły. Stowarzyszenie satanistyczne było idealnym kandydatem na kozła ofiarnego, na którym całe włoskie społeczeństwo wyładowało swoje uprzedzenia, strach i złe emocje.

Dla NaSygnale.pl Agnieszka Zakrzewicz z Rzymu


 

2012-08-10

Banda z białego Uno

Prawie wszyscy byli policjantami - z tego powodu mogli być nieuchwytni i czuli się bezkarni. "Banda z białego Uno", którą kierowało trzech braci Savi, przez siedem lat terroryzowała Włochy. 24 zabójstwa bez powodu. 103 napady rabunkowe, czasami dokonywane dla symbolicznego łupu, tylko z żądzy krwi. To była jedna z największych włoskich zagadek kryminalnych. Rebus okrucieństwa nie do rozwiązania, aż w końcu jeden z przestępców popełnił błąd.

Kto im pomagał? Kto ukrywał ich zbrodnie? Kto za nimi stał? Aż 55 niewinnych osób skazano za morderstwa i napady bezwzględnych gliniarzy, zanim wreszcie trafiono na właściwy trop. "Za bandą z białego Uno kryje się tylko tablica rejestracyjna, reflektory i zderzaki. Tylko tyle i nic więcej!" - powiedział Fabio Savi, herszt policjantów-przestępców w jednym z wywiadów, w odpowiedzi na oskarżenia, że byli narzędziem służb specjalnych.

Przestępcy doskonali

Do groźnych bandziorów przylgnęła nazwa "Banda z białego Uno", gdyż do swoich akcji przestępczych używali najczęściej najbardziej popularnego samochodu we Włoszech - Fiata Uno w kolorze białym. Łatwo było go ukraść, a trudno odnaleźć i zidentyfikować złodziei. Działali w latach 1987-1994, w prowincji Emila Romania. Z sześciu członków bandy, pięciu było policjantami w służbie czynnej, a jeden niedoszłym policjantem.

Roberto Savi (ur. w 1959 r.), najstarszy z trzech braci, od 1992 roku pełnił służbę w Głównej Komendzie Policji w Bolonii, pracując przy obsłudze komunikacji radiowej. Przeniesiono go z patrolu ulicznego do pracy za biurkiem, gdyż dla zabawy, wraz z innymi kolegami znęcał się nad młodym chłopakiem zatrzymanym za posiadanie niewielkiej ilości marihuany. W domu posiadał cały arsenał broni, w tym pistolety stosunkowo trudno dostępne na rynku, jak karabin Beretta AR70. Był agresywny w stosunku do pierwszej żony i często groził, że ją zabije, przystawiając jej pistolet do głowy.

Drugi brat Fabio Savi, młodszy o rok od Roberta, nie dostał się do policji ze względu na wadę wzroku. Był współzałożycielem bandy i jednym z jej najbardziej bezwzględnych członków, uczestniczącym w każdej akcji. Pracował jako mechanik samochodowy oraz kierowca TIR-ów. Jego konkubentką była młoda Rumunka Eva Mikula, której zeznania stały się fundamentalne by udowodnić winę i skazać gliniarzy-przestępców. Na początku podejrzewano blondynkę o to, że pomagała w przygotowaniach do napadów, sąd uwolnił ją jednak od wszelkich zarzutów. Najmłodszy brat Alberto pełnił służbę policyjną w komisariacie w Rimini. Miał słaby charakter i podlegał całkowicie wpływowi Roberta i Fabia.

Kolejnym członkiem bandy gliniarzy był Pietro Gugliotta, kolega Roberta z komendy w Bolonii, pracujący razem z nim przy obsłudze radiostacji. Gugliotta brał udział tylko w napadach rabunkowych, nie współuczestniczył w żadnym zabójstwie.

Także Marino Occhipinti był policjantem operacyjnym z bolońskiej komendy i pracował w zespole antynarkotykowym. Choć partycypował tylko w jednym napadzie rabunkowym, miał pecha, bo w tej akcji bracia Savi zabili ochroniarza. Luca Vallicelli z policji drogowej w Cesano brał udział w kilku pierwszych, bezkrwawych rozbojach, jego przynależność do bandy została uznana za za marginalną.

Przestępcza rozrywka

Wszystko zaczęło się z chęci zabicia czasu i dla rozrywki. 19 czerwca 1987 roku, policjanci napadli na kasę autostradową na A14, przy zjeździe do Pesaro. Gliniarze podjechali samochodem najmłodszego brata Alberta Savi, szarym Fiatem Regata, ze zmienioną, fałszywą, tablicą rejestracyjną. 1.300.000 lirów było łupem dość zachęcającym jak na owe czasy, by powtórzyć akcję, która okazała się dziecinną zabawą. W ciągu dwóch kolejnych miesięcy dokonali 12 napadów na kasy autostradowe.

W październiku 1987 roku bracia Savi postanowili wyłudzić poprzez szantaż dużą sumę pieniędzy od właściciela salonu samochodowego w Rimini, Savino Grossiego. Ten jednak poinformował policję, która przygotowała pułapkę. Jeden z agentów ukrył się w bagażniku samochodu Grossiego, jadącego na spotkanie z szantażystami. Radiowozy śledzące ich z tyłu miały wkroczyć do akcji po przekazaniu pieniędzy. Gdy bracia Savi zorientowali się, że jest to pułapka, wywiązała się ostra strzelanina, podczas której został ciężko ranny jeden z inspektorów Antonio Mosca. Obrażenia doprowadziły go do śmierci dwa lata później. To była pierwsza ofiara Bandy z białego Uno, która tak zainaugurowała swoje krwawe żniwa.

Zabijali dla przyjemności

30 stycznia 1988 roku, podczas napadu na supermarket w Rimini, bracia Savi zabili z zimną krwią ochroniarza Giampiero Picello. Dwadzieścia dni później podczas akcji, mającej za cel samochód przewożący pieniądze z utargów w marketach, został zabity inny ochroniarz Carlo Beccaria. Jego kolega odniósł poważne rany.

Dwa miesiące później gliniarze-bandyci dokonali czynu, którego wśród policjantów się nie wybacza - zastrzelili dwóch karabinierów Catalda Stasi i Umberta Erriu, którzy chcieli skontrolować podejrzany samochód, jakim poruszali się bracia Savi. Pomimo, że organy ścigania chciały za wszelką cenę złapać morderców policjantów - nikt nie skontrolował arsenału Roberta Savi, choć narzędziem zbrodni był karabin AR70, który posiadało tylko 30 osób.

W 1989 bezwzględni zabójcy zabili emeryta Adolfino Alessandri, który był świadkiem napadu na supermarket i mógł rozpoznać bandytów.

Kolejny rok przyniósł aż sześć ofiar. Podczas krwawego napadu na pocztę gliniarze zranili aż 15 osób, emeryt Giancarlo Armorati zmarł po kilku miesiącach w wyniku obrażeń. Śmierć poniósł także Primo Zecchi, który zanotował numery tablicy rejestracyjnej samochodu napastników.

23 czerwca 1990 roku bracia Savi ostrzelali dla rozrywki obóz Cyganów w Bolonii, zabijając dwie osoby (Rodolfo Bellinati i Patrizia Della Santina) oraz raniąc kilka innych i podpalając przyczepę. Chcieli wypróbować nową broń, którą nabyli. Jednej z Cyganek odstrzelili rękę. 27 grudnia przyniósł kolejne krwawe żniwo. Savio zastrzelili najpierw Luigiego Pasqui, sprzedawcę z obrabowanej przez nich stacji benzynowej, który chciał włączyć alarm, a później - podczas ucieczki - przypadkowego przechodnia Reno Paride Pedini, który podszedł do porzuconego przez nich białego Fiata Uno.

Masakra karabinierów w Bolonii

Późnym wieczorem, 4 stycznia 1991 roku, bracia Savi ukradli samochód w bolońskiej dzielnicy Pilastro, który mieli zamiar wykorzystać w kolejnej akcji. Gdy nim jechali, zostali w pewnym momencie wyprzedzeni przez radiowóz karabinierów. Gliniarze-bandyci zinterpretowali to jako chęć zidentyfikowania ich numerów rejestracyjnych i postanowili usunąć zbyt nadgorliwych kolegów. Roberto Savi zastrzelił kierowcę policyjnego samochodu Otella Stefanini. Radiowóz uderzył w śmietnik i choć dwaj pozostali karabinierzy Andrea Moneta i Mauro Mitilini zdążyli opuścić auto i odpowiedzieć na strzały, siła ognia, która ich poraziła była tak wielka, że ciężko ranni polegli na asfalcie. Gliniarze-bandyci dokończyli kolegów strzałami w głowę. W strzelaninie został lekko ranny także Roberto Savi. Biały Fiat Uno wykorzystany do akcji został porzucony i podpalony na parkingu, gdyż na siedzeniu były ślady krwi jednego z braci.

Do zabójstwa trzech karabinierów przyznała się organizacja terrorystyczna "Falange Armata", choć dla policji nie było to wiarygodne bo nastąpiło już po podaniu informacji przez mass media. Dochodzenie i tak poszło w złym kierunku. Za "masakrę w dzielnicy Pilastro", która przeszła do historii jako jedno z najokrutniejszych zabójstw przedstawicieli organów ścigania, zostały skazane niewinne osoby. Inni, nieuczciwi karabinierzy sfałszowali dowody, by otrzymać nagrodę wyznaczoną za schwytanie morderców. Dopiero podczas procesu bracia Savi przyznali się do popełnienia tej zbrodni.

Czuli się bezkarni

Czy ktoś ich krył? - do tej pory pozostaje to tajemnicą. Może po prostu najciemniej jest zawsze pod latarnią i nikt w policji nie wyobrażał sobie, że za Bandą z białego Uno mogą kryć się koledzy. Po masakrze karabinierów, za którą skazano innych, bracia Savi czuli się już zupełnie bezkarni.

20 kwietnia 1991 roku, podczas napadu rabunkowego gliniarze-bandyci zabili kolejnego właściciela stacji benzynowej - Claudia Bonfiglioli. 2 maja tego samego roku, bracia Savi zastrzelili w sklepie z bronią, właścicielkę - Licię Ansaloni oraz ochroniarza - emerytowanego karabiniera Pietra Capolungo. Podczas napadu, pewna kobieta zauważyła Roberta Savi przed sklepem z bronią i podała policji jego rysopis. Mąż zamordowanej właścicielki stwierdził, że portret pamięciowy przypomina jednego ze stałych klientów, bolońskiego policjanta Roberta Savi. Nikomu ze śledczych nie wydawało się możliwe, że to on mógłby być bandytą.

19 czerwca gliniarze-przestępcy okradli i zamordowali kolejnego właściciela stacji benzynowej Grazian Mirri. Miesiąc później dopuścili się znowu morderstwa na tle rasowym, zabijając dla rozrywki dwóch czarnoskórych imigrantów Ndiaja Malike i Baboua Chejkh.

W 1992 roku Banda z białego Uno zaczęła specjalizować się w napadach na banki i przez dwanaście miesięcy bracia Savi nie popełnili żadnego zabójstwa. Jednak 24 lutego 1993 roku bezkrwawa przerwa skończyła się - porwali i zamordowali bestialsko 21-letniego chłopca Massimiliana Valenti, który przez przypadek był świadkiem zmiany samochodu oraz porzucenia białego Fiata. Na Massimiliano wykonano egzekucję, strzelając mu w głowę. 7 października kolejną ofiarą był mechanik samochodowy Carlo Poli.

W ostatnim roku swojej działalności policjanci-bandyci poświęcili się całkowicie okradaniu banków, dokonując średnio jednego skoku na miesiąc. 24 maja 1994 roku, Roberto Savi zabił dyrektora instytutu kredytowego w Pesaro - Ubalda Paci, gdy ten otwierał swój oddział bankowy o ósmej rano. To było ostatnie morderstwo nieuchwytnych "psów".

2011-11-11

Szokujący eksperyment: zginęła 22-letnia studentka

2011-09-15