Tak jak Vachel Lindsay wędrował od drzwi do drzwi, deklamując swoje strofy i sprzedając rękopisy za parę groszy lub kęs strawy. Jednak, w przeciwieństwie do Lindsaya, McGonagall był wyjątkowym, niespotykanym wprost beztalenciem. Jego wiersze charakteryzowały się kurczowym rytmem, rymami - rzec by można - częstochowskimi, gramatycznymi koszmarami i potworną pisownią.

Z początku ludzie przybywający posłuchać McGonagalla w Dundee, Edynburgu, Londynie czy Nowym Jorku siedzieli oniemiali, z rozdziawionymi zdumieniem ustami. Później, gdy jego sława rozniosła się, miłośnicy poezji przychodzili na jego wieczory autorskie uzbrojeni w zepsute jaja i pomidory. Te cuchnące pociski znajdowały znakomite zastosowanie podczas recytacji takich dzieł, jak np: "Próbowane zamorderstwo na Krulowej", czy "Sławna łopowieść wielorybia" i szczególnie ulubiona przez nas "Bitwa o Abu Klea":

Oh, nie było widoka tak dziwnego i strasznego,

Jak widzieć pułkownika Burnaby walkom związanego;

Wrogów swych mieczem okrutnie bił,

Aż mu w szyjną tętnicę ktoś dzidę wbił.

Jednak małe urywki nie oddają sprawiedliwości poezji McGonagalla. Przyjmowany w większych dawkach, potrafił być porażająco zły. Jako skromny przykład przytoczmy tu fragment jego ody do abstynencji "Demon wódki":

O, wódki ty demonie, niszczycielu okrutny,

Tyś ludu przekleństwo co niesie los smutny,

Cóżeś ludzkości uczynił, pomyśleć mi dajcie przez chwilę,

Odpowiem: tyś spowodował przykrych chorób aż tyle.

Tyś namówił matkę do dziatek swych porzucenia,

A także ojca, by jak zwierze żył bez sumienia,

 Tak, że opuścił swą żonę kochaną wraz z całą rodziną,

Wydając niemądrze zarobki na piwo i wódkę i wino.

A gdy już tak głupio pozbył się swych pieniędzy, to bił swoją żonę

Ten człowiek, co obiecywał na całe życie jej obronę-

Nie byłby przecie takim, gdyby nie było pijaństwa wśród ludzi,

Bo nie bił przedtem swej żony lecz wódka w nim diabła obudzi.

A kiedy się upił to obrzydła mu żona,

Bo zrobiła mu awanturę jakby była szalona;

A gdy zobaczył, że też jest pijana, to wściekł się okropnie,

I w gniewie i furii bił ją i bił wielokrotnie.

A nie jest to nawet połowa...

McGonagall był całkowicie pewny swej wielkości, choć nie udało mu się nikogo innego o tym przekonać. Zbiór wierszy McGonagalla jest osiągalny w wydawnictwie Stephen Greene Press. W przedmowie do tego wydania James L. Smith, doktor filozofii, oddaje wierszoklecie z Dundee hołd, mówiąc o nim: "niekwestionowany, wielki mistrz antyliteratury języka angielskiego".

Mimo to nie wydaje się zbyt prawdopodobne, aby wielu rodziców potrudziło się i przeczytało sto dwadzieścia sześć stron tekstu w języku cezarów swym pociechom. W rzeczywistości jedynymi ludźmi, którzy potraktowali przekład poważnie, są zrzędzący klasycyści, recenzujący go w ogólnie oskarżycielskim tonie. Mimo to jako temat do konwersacji za trzy dolary Winnie ille Pu odniósł znaczący sukces; sprzedano ponad sześćdziesiąt tysięcy egzemplarzy.

Wszystkie znane postaci Milne'a są w książce obecne: i tak Prosiaczek zwie się Porcellus, Królik to Lepus, jednakże Heffalump pozostaje Heffalumpem w każdym (prócz polskiego, gdzie mamy Kłapouszka) języku. A oto następna łamigłówka dla zagorzałych łacinników: Suspiria duxerunt et consurrexerunt... deinde spinis nonnullis vepris e natibus evulsis ad mutua dicta reddenda consederunt.

Podsłuchiwanie dzikiego życia może być fascynującym i pełnym wyzwań hobby. Wymaga ono nauczenia się jak zwieść naturalną nieśmiałość i podejrzliwość zwierząt, a także pokonać szereg złożonych problemów technicznych i transportowych (na przykład kwestie zainstalowania superczułych mikrofonów i sprzętu nagrywającego na często niedostępnych bagniskach, szczytach drzew, itp.). Nie wystarczy usiąść w salonie i nagrać prywatne konwersacje prowadzone przez mieszkające u ciebie mrówki faraona. Stowarzyszenie Wildlife Recording wymaga niezłomnie, aby "wszystkie nagrania rejestrowały odgłosy stworzeń dzikich i wolnych".

Stowarzyszenie Nagrywania Dźwięków Dzikiej Natury liczy sobie stu siedemdziesięciu stałych członków i jest jedyną tego typu organizacją na świecie. Jak łatwo przewidzieć, stowarzyszenie posiada wspaniałą kolekcję nagranych świergotów, wrzasków, warknięć, chrząkań, gwizdów, wyć i bzykań, w tym także pierwsze nagranie ptasiego śpiewu, dokonane w roku 1898 przez Ludwika Kocha - ojca dźwiękowej dokumentacji dzikiej natury - na woskowym walcu do gramofonu Edisona.

I jeszcze ostatnia uwaga: zwycięzcą roku 1972 w "dziale ssaków" został Arthur Acland, siedemdziesięcioletni emerytowany sprzedawca bielizny z Kentu. Jego zwycięska ścieżka dźwiękowa nosi następujący tytuł: "Humorystyczne nagranie jeża, ostrzegawczo warczącego na pozostałych członków swej ruchliwej familii podczas siorbania mleka z miseczki".

Niewiele później, podczas finalnej sceny, gdy Caruso miał zasztyletować swą partnerkę, Jeritza odmówiła umierania na scenie. Caruso ponownie dźgnął ją wołając: "Giń! Padaj już!" Madame Jeritza w odpowiedzi zawołała: "Umrę, jeśli tylko znajdziesz mi czysty kawałek podłogi!"

Zaczęło się to od Teodora Hooka, notorycznego kawalarza, który szedł sobie spacerkiem willową uliczką Berners Street, na obrzeżach Londynu. Bez żadnego szczególnego powodu dom pod numerem 54, nijaka budowla wyrastająca z chodnika jak wszystkie inne surowe i niczym nie wyróżniające się wokół domy, przykuł uwagę pana Hooka. Zwrócił się on do swego towarzysza, jegomościa nazwiskiem Higginson, z pomysłem, że uczyni on dom pod numerem 54 najsłynniejszym miejscem w całym Londynie. Zaproponował zakład o to, i zakład stanął.

W ciągu paru dni Hook stwierdził, że jedynym mieszkańcem domu jest starsza wdowa, pani Tottingham. W ciągu następnego tygodnia wysłał ponad tysiąc listów z podrobionym podpisem pani Tottingham, każdy z jakimś figlem.

No i zaczęło się. Wczesnym rankiem z dobrze ukrytego miejsca naprzeciw Hook rozpoczął obserwację efektów swojego dzieła. Przed drzwiami frontowymi pani Tottingham zebrał się tuzin kominiarzy, logicznie dowodzących, że zostali wynajęci do oczyszczenia komina. Starsza pani była mocno zakłopotana - nie zamawiała żadnych kominiarzy. Wobec jej szczerego zmieszania kominiarzom, z których wielu przybyło z drugiego końca miasta, nie pozostało nic innego, jak odejść, wznosząc ręce do nieba. Kiedy tylko nieszczęsnej kobiecie udało się nieco odsapnąć, pojawiła się kolejna procesja, złożona z kilkunastu węglarzy - każdy z toną węgla na wozie "wedle zamówienia szanownej pani". Naturalnie pani Tottingham nie zamawiała żadnego węgla, podobnie jak nie zamawiała wielkiego wozu pełnego mebli - unikalnych stolików, krzeseł i bibelotów, który pojawił się wkrótce, razem z transportem beczkowego piwa, domowymi organami, kilkuset kilogramami ziemniaków, ani karawanu na dokładkę. Pod drzwiami stawili się również w komplecie wytwórcy konfekcji ze swymi towarami, także producent peruk, a za nim cały szereg krawców, rzeźników, jubilerów, mechaników, kuśnierzy, sprzedawców warzyw, hydraulików, tapicerów i optyków. Przybyło także dwóch lekarzy i jeden dentysta, wszyscy trzej z solennym zamiarem przebadania pani Trottingham na okoliczność opisanej w liście niezwykłej choroby.

Podczas gdy cały ten tłum przewalał się pod drzwiami pani Trottingham, Berners Street beznadziejnie została zakorkowana niezliczoną ilością wozów dostawczych, bryczek, powozów, dorożek i gapiów. Zjawiła się również policja dla przywrócenia porządku, lecz jej wysiłki spełzły na niczym. Pojawił się wtedy książę Yorku, głównodowodzący armii imperium. Napisano do niego, że jeden z jego zaufanych leży śmiertelnie chory w domu pod numerem 54 Berners Street i rozpaczliwie pragnie coś mu powiedzieć przed śmiercią. Przybyły również inne osobistości: arcybiskup Canterbury, minister sprawiedliwości, zarządca banku Anglii i burmistrz Londynu.

Była to ostatnia osoba zamykająca tę groteskową kawalkadę. Miał on zresztą już wcześniejsze doświadczenia tego typu i istniały pewne powody do podejrzewania mr. Hooka o autorstwo całego zamieszania. Spokój i porządek zostały wkrótce przywrócone, po ściągnięciu dodatkowych posiłków policji. Jeśli idzie o Hooka, to wygrał oczywiście zakład i udało mu się także zachować anonimowość, jednakowoż przezornie przez dłuższy czas nie pokazywał się publicznie na terenie Londynu.

Na scenę wjechały wozy policyjne. Kiedy wołanie ani stukanie do drzwi nie przyniosło żadnego skutku, policjanci zdecydowali się wyważyć drzwi, ale to również się nie udało. Jak podaje oficjalny raport, droga była zablokowana ogromną "ścianą zbudowaną z gazet, składanych krzeseł, połamanych skrzyń, kawałków prasy do wina, połówki maszyny szwalniczej, składanych łóżek, fragmentów foteli bujanych i niezliczonej ilości innego śmiecia i złomu". Do środka dostano się oknem na drugim piętrze.

Po długich poszukiwaniach w gąszczu surrealistycznego magazynu, jakim było mieszkanie, odnaleziono w końcu Homera Collyera leżącego na łóżku, zmarłego na serce lub z głodu. W dłoni ściskał numer "Żydowskiej Gazety Porannej" z dwudziestego lutego 1920 roku. Aby ta makabra stała się jeszcze bardziej tajemnicza, okazało się, że Homer nie mógł czytać tej ani żadnej innej gazety, gdyż był ślepy. Właściciel miejscowego sklepu warzywnego zeznał, że zmarły zwykł był zjadać sto pomarańczy tygodniowo, wierząc, że owa dieta przywróci mu wzrok. A jak kiedyś wyjaśnił Langley, brat zmarłego, ślepota Homera była przyczyną zgromadzenia tej góry starych gazet: "Zbieram je dla niego, bo kiedy odzyska już wzrok, to będzie mógł odrobić zaległości w lekturze..."

Nie było nigdzie żadnego śladu po Langleyu, ale spodziewano się jego pojawienia na pogrzebie brata. Jednak nie przyszedł. Zorganizowano więc zakrojone na szeroką skalę poszukiwania. Detektywi policyjni przerzucili dziesiątki ton amerykańskich i zagranicznych dzienników, tysiące kartonowych pudeł i pudełek, niezliczone szmaty, całe lasy meblowe, dziesiątki części samochodowych, pięcioro skrzypiec, siedemnaście pianin i mnóstwo innych rzeczy. Pozbierano i wywieziono ogółem sto czterdzieści ton zróżnicowanej materii, pieczołowicie gromadzonej przez zapobiegliwych braci.

Dziewiętnaście dni trwały poszukiwania Langleya, zanim znaleziono go niecałe dwa metry od miejsca śmierci jego brata - pogrzebanego pod stertą wszechobecnych gazet, walizą pełną metalowych obrzynków, maszyną do szycia i trzema skrzynkami pełnymi chleba. Zginął w jednej z pułapek, które przygotował dla zabezpieczenia swej kolekcji.

Można także w tym miejscu przypomnieć modne w Rosji lat trzydziestych policzkowanie. Była to bardzo prosta gra - tylko dwóch zawodników bijących się otwartymi dłońmi po twarzach aż do chwili, gdy jeden lub drugi krzyknie. Najsłynniejszy mecz miał miejsce w Kijowie w roku 1931 między Wasylem Bezbrodnym i Michałko Goniuszym. Rozgrywka trwała ponad trzydzieści godzin, zanim widzowie rozdzielili okrwawionych i milczących nadal przeciwników.

Istnieje pewna forma zawodów atletycznych potencjalnie bardziej mrożąca krew w żyłach niż każda z powyżej wymienionych: rzut granatem jest oficjalną dyscypliną lekkoatletyczną w Chińskiej Republice Ludowej.

Niezwykłym wyścigiem jest organizowany symultanicznie w Olney w Wielkiej Brytanii i Liberal w Kansas kobiecy Wyścig Naleśnika. Panie ubrane w domowe spódnice i bluzki, z czepcami na głowach startują do czterystupiętnastojardowego sprintu (niecałe trzysta osiemdziesiąt metrów), dzierżąc w dłoni żelazną patelnię. W trzech punktach trasy zawodniczki muszą przerzucić swoje naleśniki na drugą stronę. Zgubienie naleśnika nie jest równoznaczne z dyskwalifikacją, trzeba jednak takiego upadłego placka podnieść, oczyścić z brudu i kurzu i pędzić dalej.

Tradycja mówi, że pierwszy Wyścig Naleśnika odbył się pięć wieków temu, kiedy jedna z niewiast miasta Olney zorientowała się, że jest już spóźniona na mszę i pognała do kościoła tak jak stała, bezmyślnie trzymając w ręce rozpaloną patelnię. Nawiązując do tego historycznego rodowodu, meta dzisiejszych Wyścigów Naleśnika ustawiona jest we wrotach miejskiego kościoła. Aktualny rekord wynosi pięćdziesiąt dziewięć i jedną dziesiątą sekundy, a ustaliła go Kathleen West z Kansas w 1970 roku.

Nadmorskie miasteczko Picoaza w Ekwadorze było w trakcie apatycznej kampanii wyborczej, gdy producent dezodorantów do stóp wystąpił z następującym sloganem: "Głosuj na któregokolwiek z kandydatów, lecz jeżeli chcesz się dobrze i zdrowo czuć - głosuj na Pulvapies". W przeddzień wyborów wzmógł jeszcze swoją kampanię, rozdając wszędzie ulotki o sugestywnej treści: "Na burmistrza: szlachetny Pulvapies".

W jednej z najbardziej absurdalnej okoliczności towarzyszącej demokracji wyborcy z Picoaza wybrali na stanowisko burmistrza talk do stóp bezwzględną większością głosów. Pulvapies miał także niezłe notowania w sąsiadujących z Picoaza rejonach.

Między innymi problemami naszego świata jest, jak powiada Matalik "nadmiar zwierząt i życia roślinnego, w szczególności drzew". Pod rządami Matalika w każdej rodzinie dozwolone będzie maksymalnie jedno dziecko, jedno zwierzę domowe i jedno drzewo.

Matalik - były skaut i oficer lotnictwa zapowiada, że jego farma w Bennett w stanie Wisconsin zostanie stolicą świata po jego elekcji.

Wymiar sprawiedliwości w osobach sędziów Sądu Najwyższego Kalifornii zarzucił pani sędzinie, że otumania i wpędza w malignę pracowników swojego biura przez notoryczne noszenie sukienek mini w gmachu sądu, trzymanie na kolanach swojego pudelka podczas prowadzenia sprawy, a także częste wybuchy ognistego temperamentu w sądzie. Stwierdzono również, że wtrącała adwokatów i publicznych oskarżycieli do więzienia, jeżeli zdarzyło się im rozzłościć kapryśną damę. Na domiar złego, w swoim pomalowanym na różowo apartamencie trzymała nakręcanego kanarka o wyjątkowo irytującym głosie. Najbardziej pomysłowym z jej występków była groźba zrobienia "sterylizacji kaliber trzydzieści osiem" oficerowi policji, który zwrócił jej uwagę za zbyt natarczywe używanie klaksonu samochodowego.

Pani Bridget Filson z Bournemouth w Anglii potraktowała swego małżonka z mniejszym skąpstwem, aczkolwiek nie obyło się bez specjalnych instrukcji dla siostry zmarłej, aby sumę stanowiącą spadek dla wdowca odniosła ona osobiście do "najbliższego pubu, gdzie odnajdzie go pijącego za moją nieobecność".

Podobnie w armii Sparty, najlepiej zdyscyplinowanej sile zbrojnej świata starożytnego, każdy z młodych rekrutów wprowadzany był w arkana sztuk miłosnej i wojennej przez dojrzałego mężczyznę, który był jednocześnie jego instruktorem i kochankiem. Udział na polu walki takich par, wojujących ramię w ramię, Spartanie uważali za najdoskonalszą taktykę.

Jak sądzi Michael C. Devina, zoolog z Uniwersytetu Michigan, ten szczególny pas cnoty może być sposobem natury na zabezpieczenie zapłodnionych jajeczek przed skażeniem nasieniem innego samca.

Rankiem w dniu ataku do pokoi królewskich wezwano dwunastu lekarzy, którzy natychmiast rozpoczęli stosowanie wyczerpującej kuracji dla oczyszczenia z trucizn królewskiego ciała. Na początek upuszczono mu prawie kwartę krwi (1.136 litra); podawano nieszczęśnikowi również potężne ilości środków wymiotnych, aby zmusić organizm do zwrócenia toksyn i całej reszty zawartości żołądka. Przepłukano również jelita gwałtownie działającą, zawierającą czternaście składników lewatywą, jednak królewska choroba nie ustępowała ani na cal.

W ciągu następnych kilku dni medycy ogolili Karolowi głowę, znacząc ją rozpalonym do czerwoności żelazem, wypełnili jego nos wywołującym kichanie pyłem, obłożyli gorącymi plastrami, które później zerwali (ku jego wielkiej przykrości), i zaordynowali kolejną serię potężnych lewatyw, jedną gorszą od drugiej, które zaaplikowano szesnaście razy w ciągu jednej nocy. To również nie dało żadnej poprawy. U Karola wystąpiło owrzodzenie gardła, bóle całego ciała i zimne poty, przeciw którym lekarze nasmarowali królewskie stopy nieprawdopodobnym środkiem zmiękczającym, złożonym z żywicy i gołębich odchodów.

Jednym z tych, którzy przeciwstawiali się przeszczepom małpich gruczołów, był bakteriolog Edward Bach, i to nie dla oczywistej przyczyny, że organizm ludzki odrzuci przeszczep, ale argumentując to tym, że operacje "mogą spowodować u pacjentów nieokiełznane zachowania małpoluda".

George Bernard Shaw w liście będącym repliką na publicznie wyrażone niepokoje Bacha przedstawia namiętną obronę małpiego charakteru: "Czy jakaś małpa kiedykolwiek wyrwała żyjącemu człowiekowi jądra, aby zaszczepić je innej małpie tylko dla krótkiego i nienaturalnego przedłużenia życia tejże małpy?" - pyta Shaw. "Czy Torquemada był małpą? Czy Święta Inkwizycja i Gwiezdne Wojny to wymysły małp? Czy zaistniała konieczność utworzenia specjalnego stowarzyszenia dla ochrony małpich dzieci, tak jak to było konieczne w przypadku ludzkich dzieci? Czy ostatnia z wojen była wojną małp czy ludzi? Czy bojowe gazy trujące są wynalazkiem małpim czy ludzkim? Jakim prawem pan doktor Bach bez rumieńca zażenowania na twarzy wypowiada w odniesieniu do małp słowo <<okrucieństwo?>> Człowiek pozostaje tym, czym był zawsze: najokrutniejszym, najbardziej gruntownie i maniakalnie zmysłowym ze wszystkich zwierząt".

Lekarz Adrian R. M. Upton, który prowadził te niekonwencjonalne badania EEG, podłączając elektrody do miseczki z galaretką na oddziale intensywnej terapii w szpitalu uniwersyteckim McMaster w Hamilton, Ontario, usiłował wykazać, że eksperyment został pomyślany nie dla dowiedzenia, że sproszkowaną żelatynę można wyuczyć prostych, acz użytecznych czynności, ani że dysponuje ona jakimś życiem uczuciowym. Jak stwierdził, obecność rozpoznawalnych fal mózgowych w zapisie EEG odkrytych u niewątpliwie martwego półmiska z galaretką jest raczej dowodem fałszywości odczytów elektro-encefalograficznych w ogólności.

"Nawet wobec śmierci mózgu - wyjaśnia doktor Upton - jest niezwykle trudno uzyskać płaski zapis EEG z powodu artefaktów". Artefakty w tym przypadku oznaczają błądzące impulsy elektryczne, emitowane przez sąsiednie urządzenia medyczne, systemy podające papier do zapisu itd., które wyłapywane są przez maszynę do EEG i zapisywane jako fale mózgowe. Jednakże dobry technolog - twierdzi doktor- potrafi się przed takimi błędami ustrzec."

Napis na ścianie wschodniej głosił: JOSEPH COVENEY - Umarł tak jak żył, nie wierząc ani w Biblię, ani w Boga, ani w Chrześcijańską wiarę..." Na ścianie północnej widniało: "WOLNOŚĆ WYZNANIA: Im więcej Kapłanów, tym więcej Nędzy. Natura jest Bogiem prawdziwym, a Nauka prawdziwą wiarą..." Inskrypcja na zachodniej ścianie brzmiała: "WOLNOŚĆ SŁOWA: Im więcej Religii, tym więcej Kłamstw. Chrześcijaństwo rozpoczyna się snem, a kończy morderstwem..." I wreszcie na ścianie południowej można było przeczytać: "WOLNOŚĆ PRASY: Im więcej Świętych, tym więcej Hipokrytów."

Wkrótce po odsłonięciu pomnik i wraz z nim antychrześcijańskie sentymenty szacownego Coveneya zostały odsądzone od czci i wiary, drobne ornamenty zostały odłupane przez wandali, a inskrypcje pokryły graffiti z tytoniowej śliny, jaką spluwali na nie przechodnie. Podczas gdy w tak odległych, jak na przykład Chicago, miejscach gazety rozpisywały się z oburzeniem o świętokradztwie Coveneya, jego najbliżsi przyjaciele i co bardziej odpowiedzialni członkowie Rady Miejskiej Buchanan chuchali i pucowali pomnik, przestrzegając społeczeństwo przed zapominaniem wszystkich dobrodziejstw, jakie zmarły wyświadczył swojemu miastu.

W końcu cała ta wrzawa ucichła. Coveney umarł w 1897 roku i pochowano go z małą pompą w jego grobowcu. Obecnie, jak podaje "American Heritage", pomnik wciąż stoi, "ale radykalne wyznania Coveneya zostały w ogromnym stopniu zatarte przez czas i wandali".

Rozwinięcie tej nowatorskiej idei wprawia w niejakie osłupienie. Słońce, Księżyc i gwiazdy unoszą się, według Teeda, w ciemnoniebieskiej chmurze, umieszczonej w centrum bąbla, a kontynenty i oceany rozmieszczone są na wklęsłej powierzchni, otaczając chmurę wokół. Przemienność dnia i nocy wywoływana jest rotacją Słońca, które pokazuje się nam raz od swojej świecącej, raz od ciemnej strony. A jeśli idzie o ciążenie, to jest to prosta siła odśrodkowa, wywołana powolnym, równym ruchem obrotowym kamiennego uniwersum.

Sceptyczny czytelnik może mieć pewne obiekcje, na przykład, jak to jest ze wschodami i zachodami słońca i księżyca. Wszystkie te niepokojące fenomeny, podobnie jak i złudzenie istnienia linii horyzontu czy migotanie gwiazd, wyjaśnione są gruntownie przez prawa "optyki Koresha" (Koresh jest hebrajskim odpowiednikiem imienia Cyrus). U podstaw optyki Koresha legło założenie, że światło porusza się po ciasnym okręgu, zachodząc na siebie. Wyjaśnia to - w każdym razie Teed wydaje się być w zupełności usatysfakcjonowany - dlaczego mieszkańcy San Francisco podnosząc wzrok nie widzą poprzez błękitny eter Tokia nad głowami. Zniewalające poglądy Teeda przysporzyły mu kilkanaście tysięcy zwolenników w całych Stanach Zjednoczonych. Zebrał ich wszystkich w na poły religijnej, na poły naukowej komunie "Unia Koresha" w Estero na Florydzie. Jednym z projektów komuny był zamysł zmierzenia Ziemi za pomocą przykładnic. Rezultaty były łatwe do przewidzenia: Teed wymierzył wklęsłość Ziemi, dowodząc ponad wszelką wątpliwość, że żyjemy wewnątrz bąbla, który nigdy nie pęknie.

Niewiarygodne, ale herezja Teeda przetrwała jego śmierć i rozproszenie jego uczniów, wskrzesiła ją na pewien czas admiralicja niemiecka i Adolf Hitler we własnej osobie. Imaginacyjna kosmologia Teeda znana była w Niemczech pod nazwą Hohlweltlehre, czyli Teoria Wydrążonego Świata, a hitlerowska marynarka wojenna uznała ją za wyjątkowo czarującą dla swoich wojennych przedsięwzięć. Według optyki Koresha dla różnej długości fal ugięcie światła ma różną wartość. Teoretycznie możnaby dzięki temu, używając specjalnego ekwipunku na podczerwień, spoglądać poza horyzont i zlokalizować flotę brytyjską zgromadzoną w angielskich portach. Ta uwodzicielska linia rozumowania doprowadziła Hitlera do zatwierdzenia dziwacznego eksperymentu naukowego, opisanego w Astronomii Popularnej G. P. Kuipera z 1946 roku. "Dziesięciu ludzi, pod naukowym kierownictwem doktora Heinza Fishera, eksperta w dziedzinie podczerwieni, zostało wysłanych z Berlina na Rugię, na Bałtyku, aby sfotografować oczywiście przy użyciu podczerwieni flotę brytyjską, przy kącie podniesienia około czterdziestu pięciu stopni". Misja się jakoś nie powiodła.

Podstawowa idea frenologii została podjęta około roku 1800 przez anatoma austriackiego Franza Josepha Galla. Ujmując rzecz w skrócie, Gall przyjął, że osobowość człowieka składa się z pewnej liczby wrodzonych "zdolności", którym przypisane jest konkretne miejsce w mózgu. Im większy jest dany obszar mózgu, tym wyżej rozwinięta jest zdolność kontrolowana przez ten obszar. Dla przykładu, dużych rozmiarów guz u podstawy mózgu, wyraźny w zarysie czaszki, oznacza dobrze rozwiniętą zdolność "filoprogenitywności", czyli potrzebę robienia dzieci. Studiując uważnie wgłębienia i guzy na czaszce, doświadczony frenolog mógłby, teoretycznie przynajmniej, określić osobowość i możliwości pacjenta.

W Stanach Zjednoczonych frenologię przyjęto entuzjastycznie. Za poradą frenologów Clara Barton została pielęgniarką, a Bernard Baruch - finansistą. Generał George McClelland rekrutował szpiegów dla armii Unii na podstawie frenologicznych profili kandydatów, przykładając wagę do zdolności zachowania tajemnicy. Wydawca nowojorskiej "Tribune" sugerował całkiem poważnie, że można zmniejszyć liczbę wypadków dobierając specjalistów od kolei na podstawie kształtu głowy. Prezydenci James Garfield i John Tyler poddali się badaniu czaszki, a Ulysses Grant tak często spotykał się ze swym frenologiem podczas ośmiu lat urzędowania, że demokraci oskarżyli go w końcu o to, że to lekarz dyktuje jego politykę wewnętrzną. Terminów frenologicznych często używał w swoich wierszach Walt Whitman, który był tak dumny z wyników swego badania frenologicznego, dowodzącego niezwykłego rozwoju wszystkich zdolności, że publikował je nie mniej niż przy ośmiu okazjach.

Logiczną konsekwencją tej nielogicznej nauki była szeroko stosowana na południu Francji praktyka zawijania główek małych dzieci ciasnymi bandażami, by uformować mózg w pożądany kształt. Operacja nie miała charakteru kosmetycznego, jak podobne, stosowane wśród wielu plemion Afryki i Indian amerykańskich, lecz raczej praktyczny. Rodzice, kierowani nadzieją wpłynięcia na rozwój konkretnych ośrodków frenologicznych, czynili to, by zapewnić swym pociechom talenty, silniejszą osobowość czy po prostu życie pełne sukcesów.

Epilog: Kiedy Franz Gall zmarł w Paryżu w 1828 roku, pośmiertne badanie ujawniło, że jego czaszka była dwukrotnie grubsza niż przeciętnie.

Karmienie kurcząt tym, co wydalają, wydaje się niesmacznym żartem, jednak naukowcy z USDA mają odmienne zdanie. Powiadają oni, że karmili już eksperymentalne obiekty (kurczaki awansowały tym samym do roli obiektów eksperymentalnych) delikatną mieszanką konwencjonalnego pokarmu i przetworzonych odchodów i nie podejrzewające takiego podstępu kurczaki nie połapały się w podłej grze. Próbowano także karmić bydło podobną mieszaniną (siedemdziesiąt procent normalnej paszy dla krów i trzydzieści procent przetworzonych odchodów kurzych). "To bardzo pożywny towar - powiada specjalista od żywienia USDA - jednak krowy nie cierpią tego smaku". Może pomogłaby szczypta estragonu...

Pierwszym krokiem Carlsona było nabycie dwóch samców jaka na pobliskiej farmie łowieckiej. Umieścił je następnie wśród swoich stu dwudziestu krów i zaczął czekać na "iskrę bożą". Nic się nie wydarzyło. Jaki, nazwane Król Jak I i Król Jak II, i krowy jakoś ani trochę nie miały się ku sobie.

Carlson porzucił więc pomysł rozegrania miłosnej partii między jakiem i krową i zwrócił myśli swoje ku sztucznej inseminacji. Jednakże sytuacja na rynku nasienia jaków jest raczej mizerna i nasz eksperymentator musiał odczekać trochę, aż uzbiera wystarczającą ilość gotówki dla zdobycia materiału do sztucznego zapłodnienia. W trakcie tych zabiegów, kalkulacji i planów Król Jak II wyrwał się z niewoli obory i przegalopował po okolicznych terenach, zabijając psa i demolując kompletnie zaparkowany nieopodal samochód. W końcu dał nura do South Saskatchewan River i popłynął szukać wolności na bezludnej wyspie. Carlson wciąż szuka swojego krnąbrnego jaka nie tracąc nadziei na zebranie dwustu tysięcy dolarów, które, jak oblicza, powinno wystarczyć mu na zakup wystarczającej ilości spermy jaka i innych rozkoszy potrzebnych do zapłodnienia jego krasul.

Plotka głosiła, że królowa powołała Policję Czystości, ponieważ sama była sfrustrowana zaniedbywaniem jej przez męża, Franciszka I, który nie gardził płcią piękną. Jakikolwiek był powód, życie nawet najbardziej ostrożnych libertynów stało się godne pożałowania. Pewnego razu Wiedeń odwiedził wraz z kochanką, którą podawał za swoją siostrę, sam Casanovą. Już następnego dnia po ich przyjeździe, podczas śniadania, Policja Czystości włamała się do ich sypialni. Po intensywnym śledztwie udowodniono, że wersja rodzeństwa jest fałszywa i zmuszono ich do wynajęcia osobnych apartamentów. Casanovą zanotował w swoich pamiętnikach: "Wiedeń zalany był bogactwem i pieniędzmi, lecz bigoteria cesarzowej czyniła oddawanie się rozkoszom amora skrajnie trudnym". Później, co ze smutkiem musimy odnotować, Casanovą stał się płatnym informatorem Policji Czystości i inkwizycji w Wiedniu, dostarczając im informacji o antyreligijnych i pornograficznych księgozbiorach znalezionych w prywatnych bibliotekach.

Oto inne kandydatury do miana "najbardziej niezwykłej ostatniej woli". Madame de la Brasse, znana francuska świętoszka, zadecydowała, aby wszystkie jej oszczędności, w kwocie 125.000 franków, przeznaczono na ubiór paryskiego bałwana śnieżnego, bo jego nagość nie przystoi. W 1876 roku sąd uznał ważność jej zapisu, czyniąc z francuskiego bałwana najlepiej ubranego bałwana na świecie. Będąca w podobnym widocznie nastroju Francesca Nortyega, dobrze znana europejska reformatorka, zapisała swoją posiadłość siostrzenicy, pod takim jednakże warunkiem, że ta zadba, aby rodzinna złota rybka była zawsze ubrana w majtki. Mniej hojny był natomiast Varillas, francuski historyk z osiemnastego wieku, który wydziedziczył całkowicie swojego bratanka tylko dlatego, że ten kretyn nigdy nie potrafił nauczyć się prawidłowej wymowy kilku francuskich słów. Główna klauzula ostatniej woli w testamencie niemieckiego poety Heinricha Heinego brzmiała: "Pozostawiam cały swój majątek mojej żonie pod warunkiem, że wyjdzie powtórnie za mąż; będzie wtedy na świecie jeden chociaż człowiek, który nie zapomni o mnie po śmierci". (Warto tutaj może przypomnieć sławne ostatnie słowa poety. Kiedy gość siedzący przy jego łóżku widział zbliżającą się śmierć, zapytał poetę, czy powinien przywołać księdza. - Nie - odpowiedział Heine - Bóg mi wybaczy, to Jego rękodzieło.)

Plan niestety runął, głównie za przyczyną lotników RAF-u, którzy zwykle mają wolę wypełniać rozkazy swojego rządu, lecz tym razem odmówili ryzykowania życiem i zdrowiem, żeby z nalotu dywanowego dostarczyć Adolfowi Hitlerowi zdjęcia kobiet kopulujących z szetlandzkimi kucykami. Stwierdzili, że wojna będzie wygrana za pomocą mniej wyrafinowanych środków.

Równie zdesperowany pięćdziesięcioletni Heinz Isecke z Hanoweru popełnił samobójstwo, skacząc z okna swojego pokoju szpitalnego po dwóch latach nieustającej czkawki. Agencja Reutera doniosła, że komplikacje powstałe po operacji żołądka w listopadzie 1973 roku spowodowały, że Isecke czknął trzydzieści sześć milionów razy, zanim zdecydował, że dłużej już tego nie wytrzyma.

Filozof Jan Jakub Rousseau wiedział chyba, co mówi, kiedy opisywał wyjątkowe środki ostrożności, jakie muszą podejmować rodzice, by zapobiec masturbacji: "Obserwuj dlatego bacznie młodego człowieka; on sam może ustrzec się od wielu innych wrogów, ale to ty jesteś powołany do tego, aby ustrzec go od samego siebie. Nigdy nie pozostawiaj go samego we dnie i w nocy albo co najmniej miej pieczę nad jego pokojem; nigdy nie pozwalaj mu iść do łóżka, zanim nie jest mocno śpiący i wymagaj, by wstawał natychmiast po przebudzeniu... Jeśli nabierze tego niebezpiecznego zwyczaju, jest zniszczony. Od tego czasu ciało i dusza będą pozbawione wigoru; aż do grobu będzie ponosił skutki tego nawyku, najgorszego, jakiego młody człowiek może się nabawić".

W dziewiętnastym stuleciu jubilerzy wykonywali nawet miniaturowe kajdanki, by powstrzymać dzieci od folgowania sobie. Stosowano także coś na podobieństwo pasa cnoty dla dorastających chłopców - małą drucianą klatkę, w której zamykano genitalia. Ojca instruowano, by cały czas trzymał klucz przy sobie.

W Chińskiej Republice Ludowej również interesują się tym problemem młodocianych. W wydanym tam rządowym podręczniku dotyczącym spraw seksu dla nastolatków przestrzega się, że wynikiem masturbacji są zawrót głowy, bezsenność i "erozja rewolucyjnej woli". Jako środek zaradczy proponuje się odpowiednio intensywne ćwiczenia fizyczne, noszenie niezbyt dopasowanych ubiorów i "dociekliwe studia nad dziełami Marksa, Lenina i przewodniczącego Mao". Kontrastuje z tym wiele kultur, które akceptują i nawet praktykują rytualny seks w pojedynkę. Egipcjanie uważali go za akt świątobliwy; wierzyli, że bóg Aton-Re zwymiotował we wszechświat w szczycie swojej sesji boskiej masturbacji. Uważano, że wielkie rzeki starożytności - Nil, Eufrat i Ganges - miały swój początek w członku boga Aton-Re w stanie erekcji.

Wizyta w posiadłości Watertona była wycieczką do dziwacznej krainy. Nowy gość bywał zaskoczony, zastając pana dworku skulonego na czworakach obok pięknych gobelinów na ścianach. Jeszcze bardziej mógł być zaskoczony, kiedy Waterton wyszczerzał zęby, warczał jak pies i wbijał zęby w nogę przybyłego. W ten oto właśnie sposób zapoznawał się z gościem. Inne dziwactwa Watertona: zawsze chodził boso... trzymał domowego szympansa, który zwyczajowo był całowany na dobranoc... dzielił swoje łóżko z żywym leniwcem... i sponsorował coroczny zjazd setki miejscowych lunatyków. Jego ciekawość była niezmierzona, przy czym specjalnie interesował się zwierzętami drapieżnymi. Podczas wyprawy do Południowej Ameryki spał z wystawionymi na zewnątrz stopami w nadziei, że nadleci nietoperz wampir i będzie ssał jego krew; niestety, rozczarował się. Zaangażował się w zagorzałą dyskusję z Johnem Jamesem Audubonem na temat, czy szakale umiejscawiają padlinę tylko wzrokiem (stanowisko Audubona), czy też wzrokiem i węchem (stanowisko Watertona). Na swoich własnych gruntach założył najbardziej odpychający na świecie rezerwat przeznaczony całkowicie dla żyjących na dziko padlinożernych wron, myszołowów i srok. Wyjaśniał, że inne rezerwaty praktykują de facto dyskryminację padlinożerców.

Rewolucyjna technologia konserwacji wprowadzona przez Watertona polegała na nasączaniu całej skóry okazu w roztworze alkoholowym nadchloranu rtęci. Umożliwiało mu to kształtowanie i modelowanie małych zwierząt od wewnątrz. Po wyschnięciu roztworu, skóra twardniała jak pancerz i nie zachodziła już potrzeba zewnętrznego pokrycia ochronnego. Pewnego razu, gdy przesyłka rzadkich zwierząt z Południowej Ameryki przetrzymywana była przez tępych celników, Waterton wypchał małpę, ukształtował jej twarz na podobieństwo obrażonego urzędnika magistratu, ubrał ją w mundur celnika i wystawił w miejscowym klubie odwiedzanym często przez ważne osobistości. Czytelnikom zainteresowanym obejrzeniem innych ciekawych przykładów konserwacji zwierząt polecamy odwiedzić Muzeum Taksydermii Pottera, niedaleko Palace Pier, w Brighton, w Anglii z najwspanialszą wystawą tego typu. Można tu zobaczyć takie arcydzieła, jak "Śmierć i pochówek koguta Robina" - upiorne tableau przedstawiające sto gatunków brytyjskich ptaków, czy "Mecz w krykieta świnek morskich", na którym przedstawione są dwie drużyny w kostiumach, orkiestra dęta z maleńkimi instrumentami i trybuny wypełnione świnkami-widzami pijącymi z butelek piwo. W całym muzeum znajduje się ponad pięć tysięcy wypchanych zwierząt, wraz z takimi kuriozami, jak jagnię z dwoma głowami i kaczka z czterema nogami.

Przez dziesięć lat Mary Mollon zmieniała pracę z jednej na drugą, zatrudniając się w prywatnych domach i restauracjach stanów Main, Massachusetts i Nowy Jork i wszędzie, gdzie dotarła, w ciągu tygodnia czy dwóch niezmiennie wybuchał tyfus. Co najmniej pięćdziesiąt trzy przypadki zostały przypisane jej gotowaniu, a prawdopodobnie były setki ofiar nigdy nie rozpoznanych. Mary sama była nieszczęśliwą ofiarą, nosicielem zarazków; nie można było jej z tego wyleczyć, mimo że u niej samej nigdy nie odkryto żadnych objawów choroby. Mary była również kretynką, która nie rozumiała, że jest jadowicie zaraźliwa lub, według niektórych danych, doznawała perwersyjnej rozkoszy podając zakażone jedzenie. Kiedy urzędnik z wydziału zdrowia, George Soper, po raz pierwszy przedstawił jej dowody na to, że jest nosicielem, zaatakowała go wielkim nożem do krajania mięsa; Soper uciekł ze strachu. Kiedy po pościgu złapano Mary, potrzeba było pięciu policjantów, by ją obezwładnić.

Rozważano, czy Mary może być legalnie przetrzymywana, skoro nie popełniła żadnej zbrodni, za którą mogłaby być postawiona w stan oskarżenia. Władze stanowe pośpiesznie uchwaliły "Ustawę Mary Tyfusowej", która zapewniała, że Mary nie będzie już nigdy przyrządzać irlandzkiego gulaszu. Z dnia na dzień Mary stała się międzynarodową sławą. Brytyjski "Punch" poświęcił wydanie wierszom zainspirowanym jej powszechnie znanym gotowaniem. Sława przyniosła jej konkurenta o rękę, dwudziestoośmioletniego pacjenta szpitala psychiatrycznego; pobrali się w 1909 roku. W końcu zwolniono Mary ze szpitala pod warunkiem, że już nigdy nie weźmie się za przyrządzanie posiłków. Wkrótce potem znów zniknęła. Przez całe miesiące, zawsze o krok wyprzedzając urzędników służby zdrowia, pod pseudonimem, przyjmowała pracę w restauracji na Broadwayu, w hotelu na Long Island i w modnym sanatorium. Ostatecznie złapano ją w Szpitalu Sloane Maternity. Jak opisywał to jeden z urzędników, Mary znaleziono w kuchni, "rozsiewającą zarazki wśród matek, dzieci, lekarzy i pielęgniarek jak jakiś anioł zniszczenia".

Aresztowana ostatnim razem w marcu 1915 roku, Mary miała już gotowanie z głowy. Resztę swojego życia spędziła w odosobnieniu, czytając wielokrotnie powieści Karola Dickensa. Dziewięciu uczestniczących w jej pogrzebie, 12 listopada 1938 roku, odmówiło podania nazwisk.

Aby jeszcze bardziej zagwarantować sobie izolację, sir William wynajął bezrobotnych górników, którzy wykonali tunel o długości ponad dwóch kilometrów, łączący Welbeck Abbbey z miastem Worksop. W czasie swoich rzadkich wyjazdów do Londynu książę schodził do piwnic, wsiadał do osłoniętego powozu i jechał podziemnym przejściem do stacji kolejowej w Worksop, gdzie jego powóz umieszczano na specjalnym wagonie-platformie. Kiedy pociąg przyjeżdżał do Londynu, czekał na niego stangret z końmi, by zawieźć go na miejsce. Tym sposobem książę był w stanie podróżować z Welbeck Abbey do Londynu i z powrotem, nie widząc ani jednej ludzkiej twarzy.

W późniejszym czasie sir William wykonał dodatkowe tunele do cieplarni i innych budynków na zewnątrz, eliminując w ten sposób całkowicie możliwość jakichkolwiek kontaktów ze służbą w czasie swoich wieczornych spacerów. Zaprojektował również podziemną jadalnię, gdzie spożywał wszystkie swoje posiłki. Kucharz posyłał kolację do piwnicy za pośrednictwem niemego służącego, a majordomus przekładał srebrną zastawę na wagoniki miniaturowej kolejki szynowej, która dowoziła posiłek i fajkę do stołu księcia bez naruszania jego odosobnienia. Nic więc dziwnego, że w czasie drugiej wojny światowej w Wellbeck Abbey, miejscu o takiej tradycji, założono centrum szkolenia kadetów armii brytyjskiej.

Chociaż nie zanotowano pojedynków na kule bilardowe w Stanach Zjednoczonych, tego rodzaju potyczki są znanym zwyczajem zarówno w Nowym, jak i Starym Świecie. Pierwszy pojedynek w Ameryce Północnej miał miejsce w 1621 roku w Plymouth Colony, kiedy to dwóch ojców pielgrzymów pokaleczyło się nawzajem sztyletami. Skazano ich na leżenie z przywiązanymi do stóp głowami przez dwadzieścia cztery godziny bez jedzenia i picia. Od tego czasu Amerykanie walczyli o honor regularnie przez następne 250 lat. Pojedynek mógł wywołać najbanalniejszy spór. Tak na przykład John Randolph, zawadiacki kongresman z Wirginii, pojedynkował się po immatrykulacji w Williams College i w wyniku tego ranił innego studenta tylko dlatego, że obaj mieli różne zdania na temat wymowy jakiegoś wyrazu.

Inna równie osobliwa utarczka miała miejsce 27 sierpnia 1831 roku w St. Louis, kiedy Spencer Pettis, kongresman z Missouri, spotkał majora Thomasa Biddle'a z USA, by rozstrzygnąć spór dotyczący Banku Stanów Zjednoczonych. Dwóch tych panów celowało i strzelało do siebie ze zdumiewającej odległości półtora metra z uwagi na skrajną krótkowzroczność pana Biddle'a. Obaj poranili się nawzajem śmiertelnie.

Aby zapobiec dalszemu upływowi krwi, Kongres wydał uchwałę zabraniającą pojedynków. Było to bezpośrednim następstwem przypadku, w którym w 1938 roku deputowany William Graves z Kentucky zastrzelił deputowanego Johna Cilleya z Maine. Jednak prawo z trudnością mogło powstrzymywać dżentelmenów od częstej i wściekłej obrony swojego honoru. Najsławniejszym chyba pojedynkowiczem amerykańskim był Cassius Marcellus Clay, kuzyn Henry Claya, też z Kentucky, który dlatego że pozostał lojalny wobec Unii przez całą wojnę secesyjną, stoczył niezliczoną liczbę pojedynków. Clay miał reputację zdolnego do trafienia w gałązkę grubości sznurowadła w trzech na pięć strzałów z odległości dziesięciu kroków. Ale nawet najlepszy strzelec może popaść w zdenerwowanie. W jego pierwszym pojedynku on i jego przeciwnik strzelali po trzy razy. Kiedy żaden ze strzałów nie okazał się krwawy, rywale podali sobie ręce i uznali ich spór za rozstrzygnięty. Zapytany, jak to było możliwe, że chybił aż trzy razy, Clay powiedział: - To cholerne "sznurowadło" nigdy nie miało pistoletu w swojej dłoni.

Następnego dnia w slumsach dzielnic Ivry-sur-Saine i Nanterre łupieżcy rozdzielali swoje łupy wśród mieszkańców.

Sąsiad Hamiltona w Lancashire miał więcej szczęścia, przetrzymując pustelnika w grocie przez prawie cztery lata, co było jednakże możliwe jedynie po spełnieniu warunków, że pustelnik otrzymał książki, wannę do kąpieli i organy.

Zwyczaje opisywane w tej książce mogą się teraz wydawać śmieszne i dziwaczne, lecz przez angielskich czytelników były w swoim czasie przyjmowane jako autentyczne. Jakkolwiek by na to nie patrzeć, była to przecież relacja prawdziwego aborygena z Formozy, George'a Psalamanazara, który został nawrócony na chrześcijaństwo przez Chaplaina Williama Innesa z brytyjskiej armii. Mało tego, Uniwersytet w Oxfordzie zaangażował Psalamanazara na swój wydział jako specjalistę od języka i kultury Formozy, a Kościół Anglikański zlecił mu przetłumaczenie Starego i Nowego Testamentu na jego dziwny ojczysty język. W wielu odczytach na terenie całej Anglii Psalamanazar ujmował słuchaczy żywymi opisami swojej ojczyzny, tak niedawno odkrytej przez zachodnich badaczy. Mówił o okropieństwach formozańskiego prawa. ("Kto uderzy króla, zarządzającego lub gubernatora będzie powieszony za swoje stopy aż skona, a psy uwiązane do jego ciała rozszarpią je na kawałki"- ostrzegała jedna budząca przerażenie statuetka.) Radował dusze klasyków głosząc, że w każdej tamtejszej szkole nauczana jest greka. Ubarwiał swoje odczyty krótkimi rozmowami w swoim języku, który miał brzmienie i gramatykę niepodobne do żadnego innego znanego lingwistom. (Mężczyzna tłumaczony był jako banajo, a kobieta jako bajane itd.) Fatalnym błędem Psalamanazara było twierdzenie, że mieszkańcy Formozy w czasie gorących miesięcy letnich mieszkają pod ziemią. Podczas sesji konwersacyjnej w 1706 roku sceptycznie nastawiony astronom dr Edmund Halley, którego imieniem nazwana została kometa, zadał pytanie, jak długo promienie słońca wpadają prosto do otworu kominowego każdego przeciętnego dnia. Odpowiedź prelegenta była całkowicie nieprawidłowa, co Halley udowodnił, wykonując proste obliczenia i wykorzystując znajomość szerokości geograficznej. Psalamanazar rozpoznany został jako oszust. Nie pochodził z Formozy; nigdy tam nawet nie był; nigdy nie był poza Europą. Bzdury, które wygadywał, i historyjki, które opowiadał, były całkowicie wyssane z palca. Później Psalamanazar, którego prawdziwe nazwisko zagubiło się w historii, zmienił się i stał się poważanym dziennikarzem i eseistą. Po jego śmierci w 1763 roku i po opublikowaniu jego pamiętników Samuel Johnson nazwał go "najlepszym człowiekiem, jakiego znał".