Trzeba wbić do łbów patriotyzm i kulturę

Za wojskiem przemawia porządek. Wojsko jest najsilniejszą organizacją, mocniejszą od partii, parlamentów, rządów. Wojskowy dryl to remedium na bolączki. Mundur i dystynkcje to zewnętrzne oznaki pozycji społecznej.

- Gdybym miał władzę, oparłbym się na wojsku - marzy generał. - Zebrałbym grupę trzydziestolatków, pułkowników, którzy dowodzili już batalionami. Powiedziałbym: urodziłeś się w Wałbrzychu, będziesz wojewodą w Suwałkach, za pół roku melduj mi o efektach. Byłby wreszcie ład i spokój. Za niewykonanie rozkazu w wojsku jest kula w łeb.

- Chciałby pan Polskę złapać za twarz?

- Ten naród musi być trzymany krótko. Trzeba zagonić do roboty, niech pracują, produkują. Trzeba prawie wszystkiego nauczyć od nowa. Mówić po polsku, jeść nożem i widelcem. Trzeba wbić do łbów patriotyzm i kulturę.

- Już próbowano...

- ...ee tam - generał pogardliwie macha ręką. - Żeby był porządek, poszedłem do "Samoobrony". No bo gdzie miałem iść? Do Żydów, do wazeliniarzy z BBWR?

- Jak pan trafił do "Samoobrony"?

- Sami mnie znaleźli.

- Generale, co pan, świetny pilot, wojenny bohater, robi w takim towarzystwie?

- Lepper to ludowy demagog, daleko zajdzie. W "Samoobronie" jest ten profesor od FOZZ, pan Balcerek, pan Poręba. Wie pan, że Poręba chciał zrobić film o Zygielbojmie, i Żydzi mu nie pozwolili.

- To chyba dobrze, bo Poręba nie umie robić filmów.

- Nie znam się na tym, ale wiem, że chciał zrobić film o Żydzie i Żydzi nie dali pieniędzy.

- Z wyborami też wam nie wyszło.

- Jak miało wyjść, skoro ten rządzi, kto ma pieniądze, a pieniądze mają Żydzi.

Gen. Stanisław Skalski zdobył w Warszawie 5 tysięcy głosów.

Od Żydów zaznałem wiele dobrego

To niepojęte, ale generał Skalski też odczuwa strach. Poznał to uczucie jeszcze w Anglii, w knajpie u Anzela, Żyda z Polski, gdzie wszyscy lotnicy przychodzili pić whisky.

Wracali z psich wyścigów, gdzie generał wygrał akurat 80 funtów (- Inni grali po pensie, ja po funcie, bo jak ryzyko, to ryzyko. 80 funtów to był wtedy majątek). Siedli za stołem, aż tu jeden ze znajomych Anzela poprosił Skalskiego, by zszedł z nim do piwnicy po nową butelkę. Propozycja podejrzana, bo whisky nie brakowało.

- Powiedział mi wtedy - mówi generał - żebym do nich przystąpił, a na całym świecie drzwi do kariery będę miał otwarte.

- Do kogo?

- Do żydowskiej masonerii.

- Kto panu to proponował?

- Nie powiem.

W piwnicy u Anzela Stanisław Skalski skłamał, że do masonerii należy jego ojciec, który jest w Polsce, a przed podjęciem decyzji musi zasięgnąć jego opinii. Że się zgodzi, ale musi pomyśleć. Znajomy Żyda Anzela zostawił Skalskiemu adres i telefon, prosił o kontakt.

- Zadzwonił pan?

- Sami chcieli się ze mną skontaktować, ale już więcej tam nie chodziłem. Bałem się.

- Pan się bał?

- Gdy się im sprzeciwisz, mogą nawet zabić.

Generał Skalski ma w domowej bibliotece zniszczoną, jeszcze przedwojenną książkę "Wielka sekta". W książce jest napisane, że zgodnie z wytycznymi żydowskiej masonerii żydowscy bolszewicy zawładnęli Rosją. Że miał być to tylko pierwszy krok. Po Rosji żydowscy masoni chcieli połknąć cały świat.

- Chciałem zostać posłem, żeby dowiedzieć się, jak można wydać tę książkę - mówi generał. - Porządek musi być, nie chcę naruszać niczyich praw autorskich.

Od Żyda miałem wziąć? Wstydziłbym się

- Dlaczego mówi pan o Żydach z taką nienawiścią?

- Bo nienawidzę tych, którzy chcą mną rządzić. Żydokomunę trzeba sprawdzić do trzeciego pokolenia, wypalić laserem. A dobrzy Żydzi niech się na kamieniu rodzą.

- Ucierpiał pan kiedyś od Żydów?

- Ja? - generał łagodnieje. - Nigdy w życiu. Raczej zaznałem wiele dobrego.

Stanisław Skalski pamięta Żydów jeszcze z dzieciństwa. Był więc żydowski lekarz, który wyleczył jego ojca z choroby serca. Lekarz mówił do Szymona Skalskiego: - Chce pan być zdrowy, musi pan przestać palić. Ja też paliłem, panie Skalski, serce mi nawalało, więc teraz, panie Skalski, ja nie palę.

- Lekarz wyszedł, ojciec powiedział do matki: Żyd umiał przestać, i ja przestanę. Od tego czasu nie wziął papierosa.

Był czas, kiedy generał Skalski palił 80 papierosów dziennie. Pewnego sylwestra powiedział, że już nigdy nie zapali.

- Gniotło mnie w środku, ręce ściskałem w pięści, ale się zawziąłem - opowiada.

- Bo Żyd potrafił?

- To był Żyd, ale fajny chłop. Taki to miał charakter.

Stanisław Skalski pamięta, jak pewnego przedwojennego marca (był jeszcze chłopcem) stał nad brzegiem Ikwy przecinającej wołyńskie Dubno. Po rzece pływała łódka z Żydami. Łódka wywróciła się, Żydzi zaczęli tonąć.

- Zdjąłem marynarkę, skoczyłem do wody, koledzy pukali się w czoło. Musiałem uderzyć Żydówkę, bo inaczej utopiłaby mnie i siebie. Ach, jak mi potem dziękowali. A koledzy się śmiali, że będę miał cukierki i czekoladę za darmo we wszystkich żydowskich sklepach.

- I miał pan?

- Od Żyda miałem wziąć? Wstydziłbym się.

Stanisław Skalski pokazuje zdjęcie pięknej dziewczyny, Zuzanny Fiszman, pierwszej dziewczyny, w której się zakochał. Zginęła w getcie.

Przypomina sobie Anzela, który przestrzegał: nie jedź do komunistów, u mnie będziesz miał złote góry, za rok kupię ci knajpę, lepszą knajpę niż moja.

- Z Anzelem wszyscy piloci się ściskali - wspomina ze śmiechem. - Raz jeden z naszych ścisnął go za mocno. Złamał Żydowi żebro.

Generał zdejmuje ze ściany fotografię: grupa ludzi pozująca do zdjęcia po premierze filmu "Bitwa o Anglię".

- Patrz pan, ten to Żyd, fajny chłop. Jednego razu przyjaciel, Żyd, mówi mi: "Stasiek, ty przygotuj taką polską wigilię, jak ja lubię, tak przed moim wyjazdem na zawsze" - wzruszenie wyciska generałowi łzy. - Panie - mówi ze ściśniętym gardłem - czy ja jestem antysemitą?

- A może Żydzi pana bili, gdy był pan w więzieniu?

- Nie dam się wrobić. Bili mnie Polacy, słudzy żydowscy.

Z dobrymi Żydami Stanisław Skalski chciałby porozmawiać jak Polak z Żydem.

Chcę polskiej Polski

- Jakiej Polski pan chce, generale - spytałem na koniec.

- Polskiej, nie żydowskiej.

Więc polska Polska to taka Polska, gdzie każdy będzie znał swoje miejsce. Gdzie powróci entuzjazm czasów powojennych, kiedy naród podnosił kraj z ruin. Gdy Skalski wrócił do Polski, dobrowolnie chodził odgruzowywać Warszawę i nikt mu za to nie płacił. Gdyby jeszcze do Polski dotarł Plan Marshalla, wtedy bylibyśmy daleko przed Niemcami.

Polska Polska to taka Polska, gdzie mundur wyznaczy pozycję człowieka, a władza nie będzie się patyczkować.

- Niech pan spojrzy na Wałęsę - mówi Skalski. - Jak on mówi? Mamle ustami jak ryba. Taki Hitler, gdy doszedł do władzy, miał obok siebie najlepszych niemieckich aktorów. Uczyli go dykcji, słowa, gestu; przecież polityk także jest na scenie. Dobry był. Wiem, co mówię, przed wojną chciałem być aktorem.

- Chyba pan przesadza, generale.

- Hitler zaczynał cicho, prawie szeptem - generał chyba nie usłyszał mojej uwagi - a potem grzmiał tak, że miał u stóp miliony. Ludzi rozpierał entuzjazm. Słuchałem Hitlera przez radio, jeszcze dziś mógłbym go słuchać. Te jego przemówienia, ludzie krzyczący na komendę... Nie tak, że każdy sobie.

Na stoliku pojawia się odbitka artykułu z amerykańskiego pisma "Forbes" i jego polskie tłumaczenie. Artykuł napisany przez dwóch amerykańskich ekonomistów ma przekonać, że USA nie powinno angażować się gospodarczo w Europę Wschodnią, bo mija się z celem finansowanie przemian, które doprowadziły do ekonomicznej stagnacji. Polskie tłumaczenie dodaje, że przemiany są skutkiem zmowy masońskiej.

- Jest wiele artykułów, również z tego samego "Forbes", które dowodzą, że przemiany w Polsce mają sens - mówię.

- To pan nie wie, że prasa jest w rękach żydowskich - odpowiada Stanisław Skalski.

Generał wyciąga kolejny "dokument". Jakiś człowiek dwojga nazwisk: polskiego i żydowskiego, interpretuje w nim najnowszą historię Europy Wschodniej. Wszystko układa się w spisek doskonały. Recesja, drogie kredyty bankowe, otwarcie na Europę, międzynarodowe napięcia i konflikty. Politycy wschodnioeuropejscy, którzy zabrali władzę totalitarnym dyktaturom, to gracze czczeni w Izraelu jak biblijni żydowscy herosi: walczą o panowanie Żydów nad światem. Ale jest nadzieja: Polska przejrzy na oczy.

- Pan czyta do końca - nakazuje generał.

Na końcu jest stwierdzenie o niewdzięczności Zachodu, który nie podziękował Polsce, obrończyni Europy, za zatrzymanie hord tatarskich pod Legnicą i tureckich pod Wiedniem.

- To jakieś brednie, generale.

- Pan mówi, że brednie, a ja wiem, że to prawda.

- Generale, jest pan lotnikiem, a prowadzenie samolotu wymaga precyzji, jasności...

- ...masz pan prawo, młody człowieku, do własnego zdania. Ja zostanę przy swoim.

Rozmowa autoryzowana