Paul Chambers

Zjawiska paranormalne i seks - 2

2001

(...)

ROZDZIAŁ 8

Satanizm na przedmieściach

W listopadzie 1989 roku w angielskim mieście Rochdale znaleziono skulonego sześcioletniego chłopca w szafce szkoły. Było rzeczą oczywistą, że chłopcem coś wstrząsnęło. Wypytywany przez dyrektora szkoły zaczął opowiadać bardzo dziwne i niepokojące historie. W lutym 1990 roku wyznaczono dwie pracownice społeczne do zajęcia się tą sprawą.

Chłopiec opowiedział o zmuszaniu go do brania udziału w niezwykłych rytuałach, podczas których istoty nadprzyrodzone, między innymi duchy Jim i Bob, zabierały go z jego pokoju i zmuszały do zabijania niemowląt. Twierdził również, że rodzina trzymała go zamkniętego w klatce, kazała grzebać, a następnie ekshumować zwłoki zamordowanych przez niego niemowląt. Karmiono go też narkotykami, na przykład magicznym roztworem zwanym "musującą herbatą". Chłopiec słyszał, że w okolicy miało miejsce wiele zjawisk nadprzyrodzonych, łącznie z przypadkiem mężczyzny, który kiedy tylko chciał, mógł urosnąć na wysokość trzech metrów.

Pracownice społeczne zareagowały natychmiast. Oddały chłopca oraz trójkę jego rodzeństwa pod opiekę władz. Wszystkie dzieci ze szkoły zostały poddane szczegółowemu przesłuchaniu i potwierdziły opowieści sześcioletniego chłopca, dodając do nich nowe elementy. W rezultacie tych wywiadów urządzono o świcie w czerwcu, lipcu i we wrześniu obławy, odebrano rodzicom szesnaścioro innych dzieci i przekazano pod opiekę miejskiej rady.

We wrześniu 1990 roku krajowa prasa zainteresowała się tą historią. Pracownicy społeczni z Rochdale poinformowali dziennikarzy o przyczynie zatrzymania dzieci. Podejrzewano, że padły ofiarą rytualnego molestowania seksualnego. Podobne historie zawsze wywołują sensację. Po latach ignorowania tego problemu kwestia molestowania seksualnego dzieci stała się szczególnie głośna pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku. Przypadek w Rochdale z historiami o duchach i narkotykach różnił się od dotychczas odnotowanych przypadków pedofilii i kazirodztwa. Niektórzy reporterzy uważali, że sprawa nie jest całkowicie jasna i daje podstawy do bliższego zbadania. Szczególnie dogłębne dochodzenie w tej kwestii przeprowadzili dziennikarze z "Mail on Sunday", brukowca czytanego przez przedstawicieli klasy średniej, którzy dość powszechnie wierzyli w opowieści o satanizmie i czarnej magii. Po sześciu miesiącach dociekań gazeta uznała całą historię za mistyfikację. Okazało się, że dwunastu rodziców niesprawiedliwie oskarżono o rytualne molestowanie seksualne. Mimo wszystko minęło sześć lat, zanim pracownicy socjalni z Rochdale przyznali się do swego błędu i oddali dzieci rodzicom.

Przypadek w Rochdale stanowi przykład zjawiska określanego satanistycznym znęcaniem się rytualnym. Jest to zaledwie jeden z setek podobnych przypadków, o jakich doniesiono z całego cywilizowanego świata począwszy od lat osiemdziesiątych XX wieku.

Do satanistycznego rytualnego znęcania się nad ofiarami, jakie miało miejsce w Rochdale, dochodzi wówczas, kiedy ludność, często we współpracy z miejscowymi pracownikami społecznymi, uważa, że istnieją w społeczności grupy satanistów lub okultystów, które organizują tajemne obrzędy. Na całym świecie obrzędy te wydają się mieć cechy wspólne - morderstwa dokonywane na dzieciach, maltretowanie seksualne, bestialstwo, kanibalizm, pojawianie się duchów, diabłów i demonów. Ukazują się również tajemnicze miejsca, na przykład zamki, lochy, podziemne pieczary, a nawet baseny pełne rekinów. Podczas wszystkich tych obrzędów wykorzystuje się dzieci, nad którymi znęcają się członkowie rodziny, nauczyciele i organizatorzy ceremonii. Satanistów odnajduje się jedynie wówczas, kiedy jedno z dzieci poskarży się odpowiednim władzom i zrelacjonuje stosowane metody maltretowania. Niekiedy ofiary przypominają sobie przeżycia po upływie kilku dziesięcioleci, gdy jest już za późno, aby winnych ścigać sądownie.

Zjawisko satanistycznego rytualnego znęcania się nad ofiarami rozprzestrzeniło się obecnie we wszystkich częściach chrześcijańskiego świata, szczególnie w krajach angielskojęzycznych. Istnieje niewiele zeuropeizowanych krajów, w których nie miałaby miejsca przynajmniej jedna sprawa sądowa wytoczona przeciwko satanistom. W niektórych krajach odnotowano dziesiątki lub nawet setki takich przypadków, co sprawiło, że wiele Kościołów powołało specjalne grupy straży obywatelskiej w celu udaremnienia zagrożeń ze strony miejskiego satanizmu. Sam temat wzbudza jednak wiele kontrowersji. Szereg agencji rządowych przeprowadziło szeroko zakrojone badania tego zjawiska, których wyniki zaprzeczały jego istnieniu. Czy szatan i jego pomocnicy mogli rzeczywiście działać w społecznościach miejskich i wiejskich tuż pod naszym nosem?

Diabeł dokonuje najazdu na Nottingham!

Na terenie Anglii w październiku 1987 roku policja i pracownicy społeczni dokonali obławy na dom licznej rodziny położony na jednym z przedmieść Nottingham, Broxtowe, i wzięli pod opiekę siedmioro dzieci podejrzewając, że rodzice i krewni molestowali je seksualnie. Osiemnaście miesięcy później dochodzenie objęło więcej osób, toteż do czasu, kiedy sprawa trafiła do sądu, dziesięciu dorosłych z osiedla Broxtowe uznano za winnych 53 wykroczeń przeciwko 27 dzieciom w wieku poniżej ośmiu lat. Wszystkich skazano na długie lata więzienia.

Fakty relacjonowanej sprawy, które wyszły na światło dzienne w sądzie, okazały się przerażające i zostały bardzo nagłośnione w mediach. Przypadek ten, podobnie jak wydarzenie w Rochdale, otaczała aura nierealności. Po pewnym czasie okazało się, że zarzuty wysunięte pod adresem dorosłych były nie tylko dziwaczne, ale w wielu wypadkach zupełnie nieprawdopodobne.

Wiele dowodów skierowanych przeciwko oskarżonym osobom dorosłym uzyskano dzięki nawiązaniu dziwnej współpracy między przybranymi rodzinami, które roztoczyły opiekę nad dziećmi z osiedla Broxtowe, i pracownikami socjalnymi. Okazało się, że przybranych rodziców poproszono o prowadzenie szczegółowych dzienników. Zapisywano w nich wszystko, o czym mówiły dzieci. Odnotowane relacje zamierzano potraktować jako materiał dowodowy w toczącej się sprawie. W owym czasie policja rozpatrywała kwestię, czy jakikolwiek z tych dowodów może zostać wykorzystany w sądzie. W końcu odmówiła zbadania wszelkich skarg zawartych w dziennikach. Pracownicy socjalni byli jednak przekonani o ich autentyczności. Podtrzymywali swe oskarżenia o molestowanie seksualne, twierdząc równocześnie, że w regionie Nottingham istnieje szeroki krąg satanistów.

Pamiętniki spisane przez przybranych rodziców zawierały informacje przekazywane przez molestowane dzieci. Stanowiły wyraźne świadectwo straszliwych i odrażających orgii organizowanych ku czci Księcia Ciemności i jego wysłanników. Podczas tych ceremonii miały miejsce wszelkie formy molestowania seksualnego. Zdarzały się przypadki okrucieństwa, a nawet morderstw. Obrzędy zawsze odbywały się w nocy, w różnych miejscach: tunelach, podziemnych pomieszczeniach kościoła lub wielkiego zamku, w okolicach którego pływało mnóstwo rekinów i łódek. Spotykano się również w pubie, na cmentarzu, w domu z basenem pełnym krokodyli, rekinów i smoków, a także na łodzi. Wśród postaci, które dzieci rozpoznawały podczas ceremonii, znajdował się superman, klauny, czarownice, magiczny lew i postacie nazywane pan Brown i pan Pooh Pants.

Podczas okrytych tajemnicą orgii dzieci były świadkami wielu nieprawdopodobnych zdarzeń, o czym świadczyły zapiski w pamiętnikach. Znajdowało się w nich wiele wzmianek o tym, że niemowlęta zabijano, skakano po nich, zasztyletowywano, palono, wieszano ludziom wokół szyi, gotowano żywcem w kuchenkach mikrofalowych, jedzono, siekano, wypruwano płody z brzuchów ciężarnych kobiet. Zabijać niemowlęta mieli również policjanci. Jedno z dzieci powiedziało, że było świadkiem, jak mordowano Jezusa. Jego ciało zostało ugotowane, a następnie zjedzone ze srebrnej tacy. Większość dzieci twierdziła, że widziała ludzi zabieranych z ulicy, których zabijano, a następnie pożywiano się ich ciałami. Dzieci utrzymywały, jakoby je rozcinano, zabijano i okaleczano. Później jednak zdrowiały w jakiś magiczny sposób. Kazano im pić krew, jeść pająki, zarzynać owce. Czarownice zamieniały je w żaby. Istniały również opisy molestowania seksualnego i filmów wideo z przebiegu całej ceremonii.

Trudno się dziwić, że policja miała tyle zastrzeżeń w sprawie skarg, z których większość została zaczerpnięta ze spisanych opowieści dzieci. Funkcjonariusze potraktowali te informacje jako zwykłe dziecięce fantazje na temat czarownic. Fakty te wydawały się jeszcze bardziej złowieszcze ze względu na odbiegające od utartych wzorów metody wypytywania dzieci przez przybranych rodziców i pracowników socjalnych. W powszechnym odczuciu dzieci były zbyt małe, aby mogły dostarczyć rzetelnych dowodów. Najmłodsze miało dwadzieścia jeden miesięcy, kiedy rzekomo dopuszczono się wobec niego molestowania seksualnego, a najstarsze zaledwie siedem lat.

Policja zainicjowała własne dochodzenie w tej sprawie, znane pod nazwą "Raport Golloma". Zakończyło się ono stwierdzeniem braku dowodu na uprawianie satanizmu, czarów lub innych rytualnych aktów znęcania się nad ofiarami w osiedlu Broxtowe. Skonstatowano również brak wystarczającego potwierdzenia autentyczności oskarżeń. Według funkcjonariuszy policji wiele informacji zawartych w pamiętnikach stanowiło rezultat opartej na niezdrowych zasadach współpracy pracowników socjalnych z przybranymi rodzicami podczas odbywających się co dwa tygodnie spotkań.

Nic dziwnego, że pełen sceptycyzmu "Raport Golloma" przyczynił się do całkowitego przerwania kontaktów między policją a pracownikami sfery społecznej. Nie zamknęło to jednak całej sprawy. Pracownicy socjalni wysuwali coraz to nowe oskarżenia. Byli nawet przekonani, że znaleźli miejsca tajemnych ceremonii - kościół, gmach publiczny i dwa domy wyposażone w baseny. Sytuacja gwałtownie wymykała się spod kontroli. Pracowników socjalnych z Nottingham zaczął otaczać niechciany rozgłos. W lipcu 1989 roku utworzono Połączony Zespół Dochodzeniowy, składający się z czterech oficerów policji i czterech pracowników socjalnych, z których żaden nie był poprzednio zaangażowany w tę sprawę. Wyniki ich prac opublikowano pod koniec roku w liczącym 600 stron raporcie.

Wnioski były bardzo obciążające: "Nie znaleźliśmy żadnego potwierdzającego dowodu w sprawie Broxtowe i nie uważamy, by pamiętniki składające się z opowieści dzieci uzasadniały twierdzenia o znęcaniu się nad ofiarami przez satanistów. Naszym zdaniem świadczyły one o wpływach osób trzecich i zawierają wzajemnie się wykluczające oświadczenia [...] Doszliśmy do wniosku, że dowody mogły faktycznie zostać »wykreowane« przez pracowników socjalnych jako rezultat ich własnych metod terapeutycznych".

Raport wprawił w zakłopotanie wiele osób, łącznie z ówczesną panią premier Margaret Thatcher, która publicznie pochwaliła zespół z Nottingham za powstrzymanie takich odrażających praktyk. Mimo oświadczenia Brytyjskiego Departamentu Zdrowia, że raport Połączonego Zespołu Dochodzeniowego został opublikowany po to, aby zapobiec podobnym błędom wymiaru sprawiedliwości, nie został on podany do wiadomości publicznej. Doprowadziło to do oskarżeń o chęć ukrycia faktów przez ówczesny brytyjski rząd współpracujący w tej sprawie z biurem socjalnym. Formułowano nawet podejrzenia o zmowę z prawicowym odłamem Kościoła chrześcijańskiego, który usilnie nagłaśniał opinie o znęcaniu się satanistów nad ofiarami podczas rytualnych obrzędów. W następstwie skandalu w Nottingham wiele wpływowych gazet i programów telewizyjnych sygnalizowało, że dysponuje dowodami dotyczącymi uprawiania praktyk satanistycznych w osiedlu Broxtowe. Wszystkie zebrane dowody okazały się później fałszywe, łącznie z wideokasetą. Miała ona rzekomo ukazywać na żywo satanistyczne rytuały. Jak stwierdzono, był to film nakręcony w domu gwiazdora rockowego, który praktykował seksualne zabawy w krępowanie swych partnerek.

W kilka lat później kopia raportu Połączonego Zespołu Dochodzeniowego przedostała się do Internetu, co ostatecznie pozwoliło krytykom tej sprawy zobaczyć, jak źle nią pokierowano. Rada Nottingham wydała sporo pieniędzy i spędziła dużo czasu usiłując usunąć kopie raportu ze światowej sieci internetowej, co jednak się nie udało. W czasie gdy książka ta powstawała, ponad dziesięć sieci dysponowało kopiami raportu.

Wielu ludzi twierdzi, że satanizm nadal dobrze prosperuje w Nottingham. Jednak nie ma do tej pory żadnego dowodu jednoznacznie poświadczającego dokonywanie aktów rytualnego maltretowania ofiar przez satanistów w osiedlu Broxtowe. Początki nowego zjawiska

Przypadek w Nottingham stanowi pierwszy na brytyjskiej ziemi przykład zjawiska paniki wywołanej satanistycznymi obrzędami. Tego typu niepokojów aż do roku 1987 nigdy nie odnotowano w Europie. Jednak od początku lat osiemdziesiątych XX wieku podobne zjawiska były bardzo rozpowszechnione w Stanach Zjednoczonych i, podobnie jak w przypadku Nottingham, stanowiły przyczynę wielu lokalnych, a także ogólnonarodowych problemów.

Przypadki amerykańskie dotyczą osób dorosłych oskarżonych przez władze o seksualne lub fizyczne maltretowanie dzieci w czasie trwania nieprzyzwoitych i tajemnych obrzędów rytualnych, które miały zazwyczaj podtekst satanistyczny. Oczywiście sprawy te wywoływały panikę wśród ludności. Można się zastanawiać, co sprawiło, że zjawisko to rozprzestrzeniło się w Ameryce i dotarło praktycznie do wszystkich cywilizacji naszego globu.

Większość osób badających fenomen znęcania się nad ofiarami podczas satanistycznych obrzędów rytualnych zgadza się z jednym stwierdzeniem. Mianowicie początek paniki związany z aktywnością satanistów przypisuje bezpośrednio publikacji w 1980 roku książki Michelle Remembers (Michelle sobie przypomina). Książka ta, napisana przez kanadyjskiego psychiatrę Lawrence'a Pazdera we współpracy z pacjentką Michelle Smith, była sensacyjną opowieścią o budzących grozę spotkaniach, jakie Smith przeżyła w wieku pięciu lat, będąc w rękach grupy satanistów. Pazderowi udało się dzięki hipnozie wydobyć wspomnienia dotyczące znęcania się nad jego pacjentką. Znaczna część materiału zawartego w książce Pazdera i Smith stanowi obecnie podstawę do rozpatrywania wielu przypadków znęcania się nad ofiarami podczas obrzędów satanistycznych; są tam opisy tajnych ceremonii, morderstw, torturowania niemowląt i niewinnych osób. Można też przeczytać o ludziach zamkniętych w klatkach i "klaczach zarodowych", których zadanie polegało na dostarczaniu noworodków i płodów na sabat czarownic.

Książka Michelle Remembers natychmiast stała się bestsellerem. Stanowiła również impuls do publikacji innych opowieści osób, którym udało się przeżyć podobne historie, łącznie z cieszącą się wielką popularnością Satan's Underground (Podziemia szatana) autorstwa Lauren Stratford. Ta ostatnia - jak się później okazało - była po prostu powieścią. Autorka przyznała się do zmyślenia wszystkich szczegółów dotyczących satanistycznych praktyk rytualnych. Wiele książek, artykułów i programów telewizyjnych, szczególnie typu talk-show, przytaczało dokładne opowieści osób, którym udało się ujść z życiem z ceremonii organizowanych przez wyznawców diabła. Tym samym problem maltretowania ofiar przez satanistów w trakcie rytualnych obrzędów utrwalał się w świadomości publicznej. Wydawało się, że istnieje tajna sieć satanistów działająca na terenie Stanów Zjednoczonych. Według różnych relacji mieli oni porywać, znęcać się i zabijać dorosłych oraz dzieci, a nawet wychowywać dzieci tylko po to, by przeznaczyć je później na ofiary. Ludzie różnych profesji, a zwłaszcza niektóre odłamy Kościoła i władz, podnosili alarm, wypatrując dowodów działalności pomocników szatana. Jak możemy się domyślać, dowód taki wkrótce się pojawił.

We wrześniu 1983 roku niepełnoetatowy pracownik przedszkola McMartin z Manhattan Beach w Kalifornii został oskarżony przez matkę jednego z wychowanków o seksualne molestowanie jej syna. Mężczyznę aresztowano, po czym zwolniono ze względu na brak dowodów. Jednak szef miejscowej policji puścił w obieg list do przeszło dwustu rodziców, wyszczególniając nieudowodnione oskarżenia o seksualnym molestowaniu w przedszkolu McMartin. List zawierał również prośbę, żeby rodzice zapytali swoje dzieci, czy mogą poświadczyć, że w przedszkolu rzeczywiście doszło do molestowania seksualnego. W ten sposób zrodziła się plotka. Wkrótce lokalna telewizja i gazety wspominały o przedszkolu, podnosząc temat szerzącej się dziecięcej pornografii. Setki rodziców przychodziły z opowieściami o seksualnym molestowaniu. W ciągu sześciu miesięcy przeszło 360 przedszkolaków znalazło się na liście dzieci molestowanych seksualnie przez personel przedszkola McMartin. Po zapoznaniu się z badaniami medycznymi pracownicy socjalni uznali, że 120 dzieci nosiło na ciele oznaki wskazujące na molestowanie seksualne.

W marcu 1984 roku aresztowano siedem osób. Wysunięto pod ich adresem oskarżenie opierając się na 208 potwierdzonych przypadkach dotyczących molestowania seksualnego 40 dzieci. Przeprowadzone w tym czasie telefoniczne głosowanie wykazało, że 90-96 procent dorosłych zamieszkujących ten rejon uznało oskarżonych za winnych. Do czasu, kiedy sprawa przedszkola McMartin trafiła do sądu, świadectwa nieletnich posunęły się znacznie dalej poza pierwotne oskarżenia. Dzieci z przedszkola twierdziły, że zabierano je do ukrytych tuneli i znęcano się nad nimi podczas ceremonii oddawania czci diabłu. Opisy satanistycznych orgii miały stać się najważniejszym dowodem przeciwko oskarżonym.

W sądzie zostało potwierdzone, że podczas ceremonii składano w ofierze zwierzęta, dokonywano mordów na niemowlętach i wypijano ich krew, a ciała grzebano lub palono. Niektóre dzieci opowiadały fantastyczne historie o wycieczce do Los Angeles w wypełnionym gorącym powietrzem balonie. Mówiły również, jak polewano je silnym strumieniem wody w toaletach. Inne grupy odbywały podróże przez kanały ściekowe do miejsc, gdzie były seksualnie molestowane przez dorosłych, po czym myto je i oddawano do przedszkola, gdzie oczekiwali rodzice. Dzieci utrzymywały, że podczas tych obrzędów obecne były zarówno gwiazdy filmowe, jak i muzyki pop, a także politycy.

Dowody w tej sprawie - delikatnie rzecz ujmując - były bardzo kruche, toteż w 1986 roku oskarżenia przeciwko pięciu podsądnym zostały wycofane; w stosunku do dwu pozostałych utrzymano w mocy 52 oskarżenia o molestowanie seksualne. Odbyła się seria rozpraw sądowych, podczas których opinie przysięgłych zawsze były podzielone. Większość głosowała jednak za uniewinnieniem. W 1990 roku dwójka oskarżonych została zwolniona, ku przerażeniu wielu mieszkańców i lokalnej policji.

Sprawa ta wzbudziła takie namiętności w Manhattan Beach, że niektórzy ludzie zdecydowali wziąć sprawy w swoje ręce i dostarczyć niezbędnych dowodów winy. Istniały dwa oczywiste czynniki w tej kwestii, które jak przeczuwali - mogły zostać potwierdzone. Chodziło głównie o zeznania dotyczące tuneli i pomieszczeń znajdujących się pod przedszkolem oraz zakopywania zwłok niemowląt i zwierząt na terenie wokół budynku.

Podczas rozpraw sądowych dzieci szczegółowo opisały umiejscowienie drzwi zapadowych w określonych salach. Mówiły też o dwóch ogromnych podziemnych pieczarach pod przedszkolem, gdzie miały miejsce najstraszniejsze praktyki rytualne. Chcąc znaleźć drzwi zapadowe, tunele i pieczary rodzice zerwali podłogi i na chybił trafił kopali doły i rowy na dziedzińcu przedszkola. Nie znaleziono nic oprócz śmietnika znajdującego się tam jeszcze od lat czterdziestych. Później posłużono się radarem zdolnym przeniknąć warstwy ziemi. Żywiono nadzieję na odkrycie pogrzebanych ciał. To także nie przyniosło żadnych rezultatów.

Niedostatek dowodów wydawał się jedynie potwierdzać to, co władze już wiedziały, mianowicie brak jakiegokolwiek fizycznego świadectwa o fakcie satanistycznego, rytualnego znęcania się nad ofiarami, które miało mieć miejsce w przedszkolu McMartin. Okazało się, że podłoga przedszkola skonstruowana została z betonu i - jak stwierdzono później - nie sposób było ją naruszyć bez pozostawienia żadnych śladów. Wystarczyło tylko zobaczyć, w których miejscach wybijano dziury, a następnie położono nową nawierzchnię, żeby się o tym przekonać.

Jednemu z oskarżonych zarzucono w sądzie zabicie żółwia nożem przez zniszczenie jego pancerza. W jakiś czas po zakończeniu głównych procesów sądowych rozeszły się pogłoski o wykopaniu pozostałości pancerza zabitego żółwia i części ludzkich szczątków w jednym z pomieszczeń przedszkola. Śledztwo wszczęte w tej sprawie wykazało, że twierdzenia te mijały się z prawdą. Nie znaleziono ani resztek pancerza żółwia, ani ludzkich szczątków. Nikt nie natrafił również na miejsce, z którego mogłyby zostać wykopane. Mimo trudnych do podważenia faktów, grono osób zaangażowanych w kampanię na rzecz poszkodowanych ofiar rytuałów satanistycznych nadal usilnie podtrzymuje tezę o prawdziwości oskarżeń. Nawet po uniewinnieniu przez sąd siedmiu oskarżonych, 90 procent mieszkańców miasta uważało ich za winnych satanistycznego maltretowania dzieci.

Sprawa przedszkola McMartin była pierwszą z wielu nagłośnionych spraw w Stanach Zjednoczonych, które przeważnie dotyczyły szkół i przedszkoli. W większości wypadków oskarżonych aresztowano, a następnie z braku dowodów zwolniono. Na wolności otaczała ich wrogość miejscowej społeczności.

Znane są też podobne rozprawy, w których oskarżonych skazano na długoletnie więzienie. Najbardziej godna uwagi była sprawa Boba Kelly'ego. Uznano go winnym 99 oskarżeń o rytualne molestowanie seksualne i wymierzono karę dwunastu następujących po sobie wyroków dożywotniego więzienia. Każdy z nich został później odrzucony przez sąd apelacyjny.

Oprócz tak znanych spraw toczących się w małych miasteczkach na terenie całych Stanów Zjednoczonych miały miejsce setki mniej głośnych przypadków histerii. Narastanie paniki przebiega zwykle według tego samego wzoru co w przedszkolu McMartin (a także w Rochdale i Nottingham). Ostatecznie okazuje się, że nie istnieje żaden realny dowód na potwierdzenie wysuwanych oskarżeń. Zjawisko znęcania się nad ofiarami przez satanistów podczas rytualnych obrzędów zyskało rangę jednego z najważniejszych tematów w Stanach Zjednoczonych. W sądach toczyły się głośne sprawy śledzone przez środki masowego przekazu. Wiele osób twierdziło, że udało im się ujść z życiem z satanistycznych obrzędów, i pojawiało się na forum publicznym, aby uczestniczyć w talk-show poświęconych temu problemowi.

To właśnie dzięki kulturze talk-show lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych zjawisko satanistycznego rytualnego znęcania się nad ofiarami rozprzestrzeniło się na całym świecie. Przez stosunkowo krótki czas fenomen satanistycznych praktyk rytualnych stał się charakterystyczny wyłącznie dla Ameryki, jednak już pod koniec lat osiemdziesiątych przekroczył zarówno Ocean Atlantycki, jak i Pacyfik; przeniknął do Europy, Australii i na Daleki Wschód.

Mówi się, że cokolwiek dzieje się w Stanach Zjednoczonych, przedostaje się niebawem przez Atlantyk do Europy i innych części świata. Twierdzenie to jest z pewnością prawdziwe w przypadku rodzenia się zjawiska paniki na tle satanistycznego rytualnego znęcania się nad ofiarami. Sprawa z Nottingham z 1987 roku okazała się pierwszą z 84 podobnych spraw odnotowanych w Wielkiej Brytanii do roku 1992. Informacje o identycznych incydentach zaczęły również napływać z pozostałych krajów Europy, Australii, Nowej Zelandii, Afryki Południowej i Kanady.

Liczba spraw dotyczących satanistycznych praktyk rytualnych na całym świecie sięga wielu tysięcy. Wydaje się, że to niegdyś odosobnione, amerykańskie zjawisko rozprzestrzeniło się na całym globie. W jaki sposób możemy jednak zyskać pewność, że wszystkie razem stanowią przykład histerii i licznych nieporozumień ze strony obywateli i sądownictwa? Wiadomo, że niektóre z najbardziej znanych procesów oparto na fałszywych przesłankach. W żadnym razie nie podważa to istnienia zorganizowanych grup czcicieli szatana.

O wróżkach i fałszywych wspomnieniach

Problem rytualnego znęcania się nad ofiarami przez satanistów nastręcza zbyt wiele trudności, aby móc potraktować go obiektywnie. Stwierdzenie, jakoby w ogóle nie istniał, może zostać zinterpretowane podobnie jak mówienie, iż seksualne molestowanie dzieci przez dorosłych nigdy nie miało miejsca, a tak z pewnością nie jest. Pedofilia stanowi realne i poważne zagrożenie w naszym społeczeństwie. Niewątpliwie są ludzie zdolni do molestowania dzieci i znęcania się nad nimi; niektórzy z nich mogą działać w małych grupkach, chociaż świadectwo istnienia licznych kół pedofilów o zasięgu narodowym i międzynarodowym jest bardzo trudne do wykrycia. Pedofil działa zazwyczaj w izolacji, z dala od ludzkiego wzroku. Jednak sam fakt istnienia syndromu dziecka maltretowanego nie oznacza, że ma też miejsce zjawisko satanistycznego, rytualnego znęcania się nad ofiarami. Przeciwnie, jest wiele przyczyn, dla których można w to wątpić.

W ciągu kilku minionych dziesięcioleci jeden z głównych problemów związany ze znęcaniem się satanistów nad ofiarami polegał na stopniu nagłaśniania go przez środki masowego przekazu i pewne odłamy Kościołów. Oskarżenia wysuwane w każdej sprawie są nad wyraz podobne. Najczęściej powtarzają się opowieści o dzieciach zabieranych do podziemnych pomieszczeń, gdzie uczestniczyły w jakichś ceremoniach religijnych. Zmuszano je do przyglądania się, jak zwierzęta, niemowlęta lub osoby dorosłe składane są w ofierze; niekiedy pozbywano się ciał poprzez zjedzenie ich w czasie uczty.

Pierwsza znana sprawa dotycząca rytualnego maltretowania ofiar przez satanistów miała miejsce w 1983 roku. Zdarzyła się w krótkim czasie po fali histerii wywołanej przez książkę Michelle Remembers. Rzekomo prawdziwa historia o satanistycznych praktykach rytualnych w Michelle Remembers odzwierciedla w przybliżeniu każdą ze spraw sądowych związanych ze znęcaniem się nad ludźmi podczas satanistycznych obrzędów, jakie odnotowywano w Ameryce, Europie i w innych, bardziej odległych rejonach świata. W początkach lat siedemdziesiątych zostały wydane dwie książki o podobnej tematyce. Jednak większość analityków wyłącznie sukcesowi książki Michelle Remembers przypisuje wywołanie paniki przez wyjątkowo plastyczne ukazanie sposobów znęcania się podczas satanistycznych obrzędów rytualnych. W dwóch wcześniejszych książkach, The Satan Seller (Sprzedawca szatanów) i From Witchcraft to Christ (Od czarów do Chrystusa), autorzy również przytaczali opowieści o ludziach, którzy rzekomo wyszli cało z rytuałów satanistycznych, ale fabuła była bardziej banalna niż historia opowiedziana przez Michelle Smith i jej psychiatrę. Szczegóły przedstawione w Michelle Remembers, której sprzedaż tysiąckrotnie przekroczyła liczbę sprzedanych egzemplarzy dwóch wspomnianych pozycji, stanowiły niewątpliwie określony model. Odtąd wzorują się na nim wszystkie współczesne opowieści dotyczące znęcania się satanistów nad swymi ofiarami. Potwierdzało to także pogląd, że ludzie mogli nie uświadamiać sobie faktu, iż zostali poddani rytuałom satanistycznym, i nie pamiętać o tym. Jedynie pomoc życzliwego psychiatry i posługiwanie się hipnozą były w stanie pobudzić "utracone" wspomnienia.

Po przeczytaniu książki Michelle Remembers wiele osób zaczęło wierzyć, że padło ofiarą satanistów, i szukało pomocy psychiatrycznej. Ludzie maltretowani przez satanistów, znani powszechnie jako "ci, którym udało się przeżyć", przypominali sobie zwykle szczegóły swoich doświadczeń podczas hipnozy. Opowieści te brzmiały niemal zawsze identycznie jak te opisane w Michelle Remembers. Wkrótce telewizja, liczne stacje radiowe oraz brukowce pełne były historii o ludziach ocalałych z satanistycznych ceremonii. W całej Ameryce niemal nie było osób obojętnych na zjawiska znęcania się przez satanistów nad żywymi istotami, łącznie z dokonywaniem rytualnych mordów. Coraz powszechniejsze stawały się opowieści o seksualnym molestowaniu i masakrach, które rzekomo miały miejsce w bezpośrednim sąsiedztwie mieszkańców przedmieść na terytorium całego kraju. Wielu Amerykanów uważało, że zagrożenie satanistyczne jest realne. Świadomość tego stanu inspirowała wszystkich do ciągłego poszukiwania dowodów aktywności satanistów na własnych miejskich podwórkach.

Publiczny niepokój wywołany satanizmem brzmiał niczym muzyka w uszach ewangelickich odgałęzień Kościoła katolickiego, który przez lata ostrzegał o zagrożeniu, jakie stanowił szatan dla całego społeczeństwa. W okresie po publikacji Michelle Remembers powstał szereg kościelnych sojuszy. Miały one na celu podwyższenie stopnia społecznej świadomości dotyczącej maltretowania ofiar podczas organizowania satanistycznych rytuałów. Spośród tych grup szczególną aktywnością wyróżniał się Sojusz Ewangelicki, Chrześcijańska Odpowiedź na Okultyzm oraz bardziej ekstremistyczna Reachout Trust. Organizacje te aktywnie poszukiwały osób, którym udało się przeżyć rytuały satanistów, a teraz czynnie propagowały autentyczność swych doświadczeń. Praktycznie rzecz biorąc, cała ich literatura była (i jest nadal) oparta na spisanych opowieściach z książek Michelle Remembers, Satan's Underground, Dance with the Devil (Taniec z diabłem). Wykorzystane zostały także książki innych osób, które wyszły cało z ceremonii satanistycznych. Publikacje te znajdowały się na liście bestsellerów. Wiele z nich uznano później za falsyfikaty.

Tak dużo publikowano opowieści naocznych świadków i tak powszechny nastał strach, że trudno się dziwić, iż coraz więcej ludzi donosiło o przypadkach maltretowania ofiar podczas satanistycznych orgii. Sam fakt dawania wiary przez ogół obywateli, iż podobne wydarzenia rzeczywiście miały miejsce, nie wyjaśnia jeszcze, dlaczego tak wiele z nich stało się przedmiotem policyjnego dochodzenia i wzbudziło zainteresowanie pracowników biur socjalnych. Częste zajmowanie się przez sądy sprawami ofiar satanistów sugeruje, że władze również wierzyły w ich rytualne obrzędy.

Kwestia ta wzbudziła więcej kontrowersji i urazów niż jakakolwiek inna, gdy analizowano zjawiska wybuchów paniki związane z maltretowaniem ofiar w czasie satanistycznych rytuałów. Zastanawiano się przede wszystkim nad tym, czy pracownicy socjalni oraz policjanci narzucali dzieciom własne przekonania dotyczące znęcania się nad ofiarami przez satanistów. Czy jest możliwe, aby małe dzieci uwierzyły w zdarzenia, które naprawdę nigdy im się nie przytrafiły?

W sprawach sądowych dotyczących obrzędów satanistycznych często krytycznie ocenia się techniki przeprowadzania wywiadów z dziećmi. Uznaje się, że były one zbyt sugestywne i w efekcie pracownicy socjalni wkładali swe słowa w usta dzieci. Zadawano pytania naprowadzające lub formułowano je w taki sposób, by odpowiedź mogła brzmieć twierdząco. Technika ta, jeżeli posługujemy się nią przez dłuższy czas, może sprawić, że każdy, a szczególnie dziecko uwierzy w wydarzenia, które nigdy faktycznie nie miały miejsca. W ostatnich latach psychologowie uznali za możliwe, by jedna osoba mogła zaszczepić drugiej nie istniejące wspomnienia. Określa się to syndromem fałszywej pamięci.

Chociaż sądzimy, że ludzka pamięć stanowi niezawodny zapis naszych myśli i czynów z przeszłości, jest ona w rzeczywistości bardzo krucha. W przeciwieństwie do powszechnego przekonania, mózg nie gromadzi wspomnień w charakterze trwałych, fizycznych obrazów, lecz zatrzymuje w pamięci zaledwie streszczenie naszych przeszłych czynów. Kiedy musimy sobie przypomnieć jakieś określone wydarzenie, nasz mózg czerpie odnotowany skrót tego wydarzenia z pamięci, a następnie dodaje do całości obrazu szczegóły. Dlatego możemy przypominać sobie identyczne wydarzenie na różne sposoby. Wyjaśnia to również, dlaczego wspomnienia pewnych wydarzeń zmieniają się z biegiem czasu.

Wszyscy w mniejszym lub większym stopniu doświadczyliśmy zjawiska fałszywych wspomnień. Niedawno spotkałem dwóch szkolnych kolegów i rozmawialiśmy o wspólnie przeżytych przygodach. Wprawdzie niektóre wydarzenia były bardzo żywe w pamięci, łącznie z wypadkiem samochodowym, wszyscy jednak przedstawiliśmy różne wersje dotyczące tej samej historii. Poprzez wzajemne podpowiadanie sobie stworzyliśmy skrzyżowaną wersję dawnej przygody, która chociaż nie była fałszywa, nie była też całkowicie prawdziwa. Po tym spotkaniu zatem nasze wspomnienia zostały trwale zmienione. Sądzę, że każda osoba czytająca tę książkę w pewnych momentach swego życia wyolbrzymiła lub wymyśliła historie ze swej przeszłości i powtarzała je tak często, aż w końcu w nie uwierzyła. Są to przykłady samoistnie wywołanych nieprawdziwych wspomnień, ale jest również możliwe zaszczepienie w ludziach wspomnień przez osobę trzecią, szczególnie wówczas, gdy poddaje się ich testom. Łatwość, z jaką można tego dokonać, jest zadziwiająca. Podczas jednego z doświadczeń czteroletniemu chłopcu zdołano wmówić, że przebywał w szpitalu, ponieważ wsadził palec do pułapki na myszy. Zaszczepiono mu te wspomnienia podczas serii wywiadów, które przeprowadzono z nim w ciągu jedenastu tygodni. Podczas wywiadów jego odpowiedzi były nagrywane i zmieniały się z upływem tygodni w następujący sposób:

1 tydzień: Nie, nigdy nie byłem w szpitalu.

2 tydzień: Tak, płakałem.

4 tydzień: Tak, pamiętam. Skaleczyłem się.

11 tydzień: Spojrzałem w dół, nie widziałem, co robię i chyba jakoś tam się dostałem... Zszedłem na dół i powiedziałem do taty: "Chcę zjeść lunch". Za chwilę palec utkwił w pułapce na myszy [...] Mój brat popchnął mnie w kierunku pułapki. Zdarzyło się to wczoraj. Wczoraj pojechałem do szpitala.

Wspomnienie o fikcyjnej wizycie w szpitalu zostało po prostu zaszczepione przez osobę przeprowadzającą wywiad, która nieustannie wypytywała o nią chłopca. Osoba ta zignorowała początkowe twierdzenie chłopca, że nigdy nie był w szpitalu, i po prostu ciągle wypytywała go o to doświadczenie, aż do momentu kiedy chłopiec nie tylko się z nią zgodził, ale szczegółowo o tej wizycie opowiedział. Technika ta sprawdza się dobrze również na dorosłych.

Stwierdzono, że niemal identyczne sposoby zadawania pytań zastosowali pracownicy socjalni przy rozpatrywaniu niemal wszystkich przypadków znęcania się nad ofiarami podczas rytuałów satanistycznych, co nasuwa wniosek, że fałszywe wspomnienia zostały dzieciom zaszczepione. Oto zapis wywiadu z dzieckiem wypytywanym przez pracowników socjalnych w sprawie dotyczącej osiedla Broxtowe w Nottingham:

Pytanie (P): Wiemy, że twój ojciec zabijał noworodki, dokonywał aborcji i pił krew dziecka.

Odpowiedź (O): Nic o tym nie wiedziałam.

P: Opowiedz nam o rzeczach, które się wydarzyły, kiedy tam byłaś.

O: Zjadłam żołądek, a mój ojciec zjadł głowę.

P: Musiałaś jeść niemowlęta więcej niż jeden raz.

O: Nie mogę sobie przypomnieć.

P: Sądzimy, że tak właśnie było. Kto przyniósł niemowlę? Podaj imię. Czy trudno sobie przypomnieć, kto zabił niemowlę?

O: Ja go nie zabiłam.

P: Kto kazał ci to zrobić? Czy ta osoba dała ci nóż?

O: Nie.

P: Myślę, że ci dała. Poproszono cię o zabicie dziecka. Musiałaś to zrobić. W jaki sposób zostało zabite?. (Raport Połączonego Zespołu Dochodzeniowego; nie wydany, lecz dostępny w Internecie.)

Z zapisu tej rozmowy jasno wynika, że osoba przeprowadzająca wywiad po prostu pyta dziecko (lub udziela mu instrukcji), pragnąc, by zgodziło się ze z góry powziętym poglądem, że niemowlę zostało zabite i zjedzone podczas ceremonii. Reszta wywiadu przebiega w podobnej atmosferze. W końcu dziewczynka potwierdza fakt oddawania czci diabłu. Potwierdza również obecność tam koleżanek oraz przyznaje, że dokonano na jej oczach aborcji, morderstwa i składania ofiary. "Powiedziano" jej także, którzy z członków jej rodziny i społeczności znęcali się nad ofiarami.

Ta forma techniki przeprowadzania wywiadu nie różni się niczym od techniki, jaką specjaliści posługują się w klinicznych doświadczeniach dotyczących syndromu fałszywych wspomnień. Nie odbiega też od tych stosowanych wobec czarownic w epoce średniowiecza; każda odpowiedź, która nie satysfakcjonowała osoby pytającej, była uważana za fałszywą. W przypadku znęcania się nad ofiarami podczas obrzędów satanistycznych, gdzie chodzi o więcej niż jedną ofiarę (co ma miejsce podczas większości rytuałów), zaszczepianie w dzieciach uprzednio powziętych przekonań wyjaśnia wiele spośród ich najbardziej niezwykłych cech znamiennych. Tłumaczy też, dlaczego tak się dzieje, że każdy przypadek może bardzo przypominać tradycyjny model maltretowania ofiary podczas satanistycznych ceremonii, jak zostało to przedstawione w książce Michelle Remembers i w innych publikacjach. Pracownicy socjalni, którzy czytali tego typu książki i wierzą w przekazane w nich treści, zadają dzieciom pytania w taki sposób, aby uzyskać od nich relacje przystające do opisów znanych z lektur.

Wyjaśnia to także ogromne podobieństwo szczegółów przedstawianych w relacjach dzieci. Ten sam pracownik socjalny może zadawać określone pytania kilkorgu różnym dzieciom. Aranżacja pytań zakłada zwykle uzyskanie odpowiedzi zgodnych z przekonaniami pracownika socjalnego. Tego typu praktyki miały miejsce w przypadku satanistów z Nottingham i stały się jednym z głównych przedmiotów zainteresowania Połączonego Zespołu Dochodzeniowego. Jedynie dzięki zastosowaniu podobnego trybu uzyskiwania zeznań otrzymano dziwną mieszankę opisów okultystycznych morderstw i dziecięcych fantazji rodem z bajek. W Nottingham dzieci składały niezwykle drobiazgowe relacje dotyczące morderstw dokonywanych na niemowlętach i aktów seksualnego molestowania. Twierdziły ponadto, że widziały czarownice na miotłach oraz czarodziejskie zamki, krokodyle, rekiny, lwy, a nawet ludzi latających w powietrzu. Biorąc pod uwagę stronnicze zadawanie pytań, możemy wyciągnąć wnioski, że detale dotyczące morderstw były dziełem bujnej wyobraźni pracowników socjalnych, podczas gdy elementy bajek zostały dodane przez dzieci. W przeciwnym razie musielibyśmy uwierzyć w istnienie wróżek biorących udział w ceremoniach satanistycznych na całym świecie.

Naprowadzające pytania pracowników socjalnych i policji rzeczywiście mogły wywołać fałszywe wspomnienia u dzieci. Czy jednak w podobny sposób można objaśnić zeznania dorosłych, którym udało się przeżyć rytuały satanistyczne? Wiele setek kobiet i mężczyzn twierdziło, że pamiętają sceny znęcania się nad nimi podczas obrzędów satanistycznych, jakie miały miejsce kilkadziesiąt lat temu. Odpowiedź na takie pytanie - co być może, wcale nie jest dziwne - brzmi twierdząco. Fałszywe wspomnienia można zaszczepić dorosłym równie łatwo jak dzieciom, chociaż w nieco innych okolicznościach. Aby skutecznie wpoić dorosłym fałszywe wspomnienia, posługując się techniką pytań naprowadzających, należy poddać ich hipnozie.

Nikt nie jest pewny, czym jest hipnoza, w jaki sposób działa zarówno na ludzką osobowość, jak i mózg. Niektórzy uważają, że jedynie wpływa na ludzi relaksujące; inni uznają hipnozę za formę lekkiego snu; jeszcze inni sądzą, że dzięki niej możemy wejrzeć w zachodzące w mózgu procesy. Od czasu odkrycia hipnozy pod koniec XVIII wieku posługiwano się nią jako narzędziem służącym do diagnozowania fizycznego i psychicznego stanu zdrowia jednostki. W pierwszych latach XX wieku wielu psychiatrów wykorzystywało hipnozę w charakterze środka, dzięki któremu przywracano zapomniane lub ukryte wspomnienia u ludzi z zaburzeniami psychicznymi. Praktyka ta opiera się na freudowskim przekonaniu, że mózg jest zdolny puszczać w niepamięć nieprzyjemne wspomnienia. Jeżeli jednak uda się odzyskać takie wspomnienia, wówczas nerwice i problemy psychiczne pacjenta mogą zostać zrozumiane i ostatecznie wyleczone. A zatem psychiatra powinien poddać pacjenta hipnozie w celu odzyskania ukrytych wspomnień. W ostatnich latach rola hipnozy jako narzędzia psychiatrycznego i faktycznie cała koncepcja ukrytych wspomnień zaczęła wzbudzać pewne wątpliwości.

Chociaż stan transu hipnotycznego nadal nie jest całkowicie zrozumiały, stało się teraz jasne, że posługiwanie się nim w celu odzyskania utraconych wspomnień przynosi minimalne rezultaty, jeżeli w ogóle je przynosi. Doświadczenia laboratoryjne wykazały, że zahipnotyzowani pacjenci nie mogli przypomnieć sobie dodatkowych szczegółów wydarzeń, które pamiętali, nie mówiąc już o zapomnianych. Natomiast osoby poddane hipnozie bardzo łatwo ulegały sugestiom podsuwanym im przez zadającego pytania. Innymi słowy zaszczepienie fałszywych wspomnień osobie poddanej hipnozie nie nastręcza najmniejszych trudności.

Dysponujemy dowodami wskazującymi wyraźnie, że dotyczy to wielu przypadków osób, którym udało się ujść z życiem z satanistycznych ceremonii. Podobnie jak istnieje bliskie powiązanie między zespołami pracowników socjalnych przekonanych o znęcaniu się nad ofiarami podczas obrzędów satanistycznych a geograficznym rozprzestrzenieniem się takich przypadków, zachodzi również silny związek pomiędzy psychiatrami wierzącymi w maltretowanie ofiar podczas obrzędów satanistycznych oraz liczbą zgłaszających się do nich z tym problemem pacjentów. Niemal wszystkie przypadki osób, którym udało się wyjść cało z rytuałów satanistycznych, zostały zdiagnozowane przez bardzo mały krąg psychiatrów istotnie przekonanych o występowaniu tego zjawiska i posługujących się hipnozą w celu odzyskania utraconych wspomnień. Większość psychiatrów w Ameryce nigdy nie spotkała się w swojej praktyce z taką osobą, a jednak kilku z nich potrafiło znaleźć dziesiątki ludzi, nad którymi znęcali się sataniści. Ten brak równowagi sugeruje, że sarni psychiatrzy mogą kreować podobny problem, na co zresztą wskazuje szereg prac opublikowanych po przebadaniu scenariusza przedstawianego przez ofiary.

Należy też pamiętać, że wiele osób pragnie zwrócić na siebie uwagę. Zwykle szukają sławy lub pieniędzy i gotowe są powiedzieć, a nawet uczynić wiele, żeby osiągnąć swój cel. Lauren Stratford, autorka książki Satan's Underground opisującej przeżycia osoby, która uszła z życiem z satanistycznych rytuałów, przyznała się, że była to fikcja. Fakty przedstawione w innych książkach są mgliste lub fałszywe. Żadnej z ocalałych osób uczestniczących w satanistycznych obrzędach nigdy nie udało się dostarczyć fizycznego ani medycznego dowodu ciężkich przejść, jakie powinny były zostawić na ich ciele wewnętrzne lub zewnętrzne ślady (na przykład Michelle Smith twierdziła, że przeszczepiono jej niektóre części ciała, inne kobiety zaś utrzymywały, jakoby zmuszano je do przerwania ciąży).

Dziwne statystyki

Wracając do przypadków dotyczących dzieci, ostateczny dowód co do stopnia, w jakim były one uzależnione od pracowników socjalnych lub innych dorosłych zaszczepiających im fałszywe wspomnienia, pochodzi z niezwykłych statystyk związanych z przypadkami ofiar satanistycznych rytuałów. Na przykład w Wielkiej Brytanii przeszło trzy czwarte z 84 incydentów odnotowanych w latach 1987-1992 skupiało się w trzech rejonach kraju. Faktycznie, 14 przypadków zostało zdiagnozowanych przez jeden zespół pracowników socjalnych w Nottingham, łącznie z rozpatrywanym wcześniej, który miał miejsce w osiedlu Broxtowe. To samo zjawisko można zaobserwować w Stanach Zjednoczonych. O większości przypadków uprawiania praktyk satanistycznych doniesienia napłynęły z kilku małych regionów. Wydaje się to sugerować, że geografia stanowi ważny czynnik w rozpoznaniu praktyk znęcania się nad ofiarami przez satanistów i przeczy tezie o szerokim rozprzestrzenieniu się tego zjawiska.

Można również wyciągnąć wniosek, że podobne przypadki zawsze zostają rozpoznane w odpowiednim czasie, a następnie ścigane przez przedstawicieli lokalnych władz, którzy wierzą w praktyki satanistyczne. Istnieją wyraźne dowody, że ludzie ci nie zachowują obiektywizmu w żmudnym procesie dochodzeń. Rozpoczynając śledztwo, zakładają z góry tezę, że maltretowanie ludzi podczas rytuałów satanistycznych jest faktem, a zatem przypadek, z którym mają do czynienia, nie może odbiegać od normy w tym zakresie. Jest to sąd wyrobiony a priori, prowadzący do nieszablonowych technik zadawania pytań, a więc i zaszczepienia w dzieciach fałszywych wspomnień.

Rozpatrywaliśmy już przypadek przedszkola McMartin, gdzie szef policji zwrócił się z bezpośrednią prośbą do rodziców o znalezienie wśród swoich dzieci przykładów rytualnego znęcania się nad nimi satanistów. Mogliśmy się też przekonać, w jaki sposób pracownicy socjalni przeprowadzali wywiady w Nottingham. Istnieje wiele innych przykładów braku obiektywizmu wśród ludzi zajmujących się podobnymi dochodzeniami, łącznie z tak zwanym przypadkiem przedszkola Little Rascals w Karolinie Północnej, gdzie zebrany w San Diego sąd przysięgłych stwierdził, co następuje:

Szczególne zainteresowanie powinna wzbudzić informacja, którą sąd otrzymał o przypadku przedszkola Little Rascals w Karolinie Północnej. Osiemdziesiąt pięć procent dzieci zostało poddanych terapii przez trzech miejscowych terapeutów; wszystkie spośród nich poinformowały o znęcaniu się nad nimi przez grupy satanistów. Piętnaście procent dzieci poddało się procesowi terapeutycznemu u różnych terapeutów w sąsiednim mieście; po tym samym okresie trwania terapii żadne z nich nie doniosło o jakiejkolwiek formie maltretowania [podkreślenia moje]. (Child Sexual Abuse, Assault, and Molest Issues, 1991-1992 San Diego County Grand Jury, Report No 8, San Diego County, USA.)

Po przeprowadzeniu tego - wydawałoby się doskonale przygotowanego w szczegółach - doświadczenia okazało się, że tylko dzieci, z którymi robił wywiady jeden z zespołów terapeutów, przytoczyły opowieści o rytuałach satanistów zawierające typowe relacje o dzieciobójstwie i składaniu ofiar. Sugeruje to istnienie związku między indywidualnymi terapeutami i prawdopodobieństwem zrelacjonowania historii o znęcaniu się nad ofiarami podczas rytuałów satanistycznych, należy więc wątpić w autentyczność zjawiska.

Inną osobliwością dotyczącą podobnych przypadków jest ich występowanie w konkretnym przedziale czasu. W Stanach Zjednoczonych przed rokiem 1983 nie słyszano o żadnym tego typu incydencie, w Europie zaś po raz pierwszy zrobiło się o nich głośno w 1987 roku. Jednak niedługo potem na obu kontynentach odnotowano całą serię takich właśnie przypadków, a w okresie późniejszym satanistyczne rytuały zyskały ponurą sławę w Australii, Nowej Zelandii i w Republice Południowej Afryki. Wyglądało na to, że zjawisko przemieszcza się przez cały glob z zachodu na wschód w formie gigantycznej "meksykańskiej fali". Co mogło powodować taki rozwój wypadków? Prawdopodobny związek między publikacją książki Michelle Remembers a pojawieniem się tego zjawiska w Ameryce został już omówiony. Do wyjaśnienia pozostaje kwestia rozprzestrzeniania się tego zjawiska poza granicami Stanów Zjednoczonych.

Przedstawiony w 1994 roku w Wielkiej Brytanii oficjalny raport dotyczący fenomenu paniki spowodowanego znęcaniem się nad ofiarami w czasie satanistycznych rytuałów znalazł istotne powiązanie między działalnością ewangelickiego odłamu chrześcijan w Wielkiej Brytanii a falą przypadków, których początek przypada na rok 1987. Szczególne zainteresowanie wzbudziły niewątpliwe związki między pewnymi ewangelickimi grupami chrześcijańskimi a społecznością pracowników socjalnych w Wielkiej Brytanii. Wyznawcy z tych grup zorganizowali szereg konferencji dotyczących kwestii maltretowania ludzi przez satanistów podczas rytualnych obrzędów. Na konferencjach nie tylko lansowano tezę o realności tego zjawiska, ale także instruowano uczestników, jak rozpoznać oznaki działalności satanistów w określonej społeczności. Podczas jednej z tych konferencji w 1989 roku zabrali głos pracownicy socjalni z Nottingham.

Jak się wydaje, podobne związki istnieją również między grupami chrześcijańskimi a policją i pracownikami socjalnymi w Stanach Zjednoczonych, Europie, Australii i Nowej Zelandii, gdzie także odnotowano wybuchy paniki. Wpływ tego odłamu Kościoła chrześcijańskiego postrzegano jako decydujący czynnik w inspirowaniu paniki na tle znęcania się nad ofiarami satanistycznych rytuałów. Tak brzmiała konkluzja raportu brytyjskiego rządu. Ponadto w większości oficjalnych sprawozdań uwydatniono rolę niektórych grup ewangelickich. (Zob. na przykład J. S. La Fontaine, Speak of the Devil - Tales of Satanic Abuse in Contemporary England,Cambridge University Press, 1998.) Ostateczne potępienie

Gwoździem do trumny zjawisk paniki spowodowanych maltretowaniem ofiar w trakcie satanistycznych obrzędów było wszczęcie wielu oficjalnych dochodzeń przeciwko zorganizowanym praktykom satanistycznym. Zostały one podjęte prawie w każdym z zachodnich państw, które ucierpiało z powodu wybuchów paniki na tym tle. Rządy brytyjski, amerykański, niemiecki i australijski, a także FBI zleciły podjęcie dochodzeń, równocześnie prowadziły śledztwa rady lokalne i sądy. Wszystkie dochodzenia koncentrowały się na próbie znalezienia realnego dowodu, który wskazywałby na działalność satanistów. Chodziło o stwierdzenie oparte na faktach, że są oni zorganizowani na skalę lokalną, państwową, a nawet międzynarodową. Każde z tych dochodzeń zakończyło się konkluzją o braku jakichkolwiek dowodów świadczących o działalności satanistów w społeczeństwie na jakimkolwiek poziomie. Twierdzenia, jakimi te raporty musiały się zajmować, są nadzwyczajne.

Zdaniem osób, które wierzą w realne istnienie tego zjawiska, ujawnione do tej pory przypadki stanowią zaledwie wierzchołek góry lodowej. Zgodnie z ocenami (dokonanymi przeważnie przez grupy chrześcijańskie) w samych Stanach Zjednoczonych morduje się rocznie do 50 000 dzieci, a w Wielkiej Brytanii 2000. Prowadzący dochodzenia pytali oczywiście, co się stało z ciałami ofiar i skąd ofiary w ogóle pochodziły. Nieobecność ogromnej liczby dzieci z pewnością zostałaby zauważona, szczególnie w takich krajach jak Wielka Brytania, gdzie wiadomość o zniknięciu nawet jednego dziecka trafia na czołówki gazet.

Niektórzy ludzie przywoływali pojęcie "klaczy zarodowej". Mianem tym określa się kobiety utrzymywane przy życiu tylko po to, aby urodziły niemowlęta na rytualne potrzeby. O idei tej po raz pierwszy wspomniano w książce Michelle Remembers w związku ze znęcaniem się nad ofiarami przez satanistów, chociaż sama idea sięga całe stulecia wstecz. Trudno też uwierzyć w koncepcję "klaczy zarodowych". Aby to udowodnić, należałoby przetrzymywać w odosobnionym miejscu przeszło 50 000 kobiet. Ponadto nigdzie i nigdy nie znaleziono jaskini, tunelu, ukrytego pomieszczenia ani piwnicy, która nosiłaby świadectwo wykorzystywania jej w satanistycznych praktykach rytualnych (istnieją oczywiście przykłady autentycznego molestowania seksualnego, nie związanego z żadnymi rytuałami, jakie mają miejsce w piwnicach i jaskiniach).

W sprawozdaniach zwrócono również uwagę na inne kwestie wiążące się bezpośrednio z tematem następnego rozdziału. Wydaje się, że wiele oskarżeń wysuniętych przeciwko satanistom różni się tylko w nieznacznym stopniu od zarzutów pod adresem uczestników bachanaliów, sabatów, zebrań wczesnych chrześcijan i innych. We wszystkich przypadkach powtarzają się opowieści o tajemnych nocnych zgromadzeniach, na wpół religijnych ceremoniach, a także historie o molestowaniu seksualnym i/lub morderstwach. Szczególnie często można zetknąć się z opowieściami o niemowlętach i zwierzętach, które po zabiciu zostają spożyte, spalone lub pogrzebane. Techniki zadawania pytań praktykowane na dzieciach różnią się nieznacznie od tych, jakimi posługiwano się w stosunku do podejrzanych czarownic, co jeszcze potwierdza wzajemne powiązanie.

Wiele osób postrzegało znęcanie się nad ofiarami w trakcie satanistycznych obrzędów jako uaktualnioną wersję polowania na czarownice. Dlatego liczne artykuły prasowe dotyczące zjawiska nagłego narastania wśród ludności paniki powodowanej budzącymi grozę praktykami satanistycznymi odwołuje się do nich jako współczesnych procesów czarownic.

W rzeczywistości związek pomiędzy paniką wywołaną rytualnym maltretowaniem ofiar przez satanistów a historycznymi opowieściami o strasznych rytuałach sięga znacznie dawniejszych czasów niż epoka procesów czarownic. Zgodnie z podręcznikami historii każde pokolenie, począwszy od czasów rzymskich, miało swoją własną wersję na temat wybuchów paniki.

ROZDZIAŁ 9

Zabójstwo Williama umocniło jeszcze przekonanie, że przed świętem Paschy Żydzi porywają chrześcijańskie dziecko i jego krwi używają do przygotowania świątecznego chleba. Pogłoska ta znajduje odzwierciedlenie w Opowieściach Kanterberyjskich, kiedy młody i pobożny chłopiec wyznania chrześcijańskiego mieszkający w żydowskiej dzielnicy miasta zostaje zamordowany przez Żydów, których inspiracją jest "nasz pierwszy wróg, wąż Szatan, który ma w swoim żydowskim sercu gniazdo os".

Gdy zjawiska te pozostają w fazie uśpienia, powstają fikcyjne opisy praktyk okultystycznych i orgii satanistycznych, z których większość jest luźno oparta na opowieściach historycznych pochodzących z procesów czarownic. Przed opublikowaniem książki Michelle Remembers koncepcja klaczy zarodowych, zabijania dzieci i satanistycznych rytuałów była utrzymywana przy życiu dzięki takim wytworom wyobraźni jak Dziecko Rosemary, Dracula, The Wicker Man (Nikczemnik) oraz mnóstwo innych powieści i filmów o tematyce okultystycznej. Dopiero kiedy zaczęto publikować opowieści osób, którym udało się wyjść cało z rytuałów satanistycznych, nowa, rosnąca liczebnie społeczność Kościoła ewangelickiego zdecydowała się wziąć na siebie wykorzenienie czynów szatana.

Pao Sian-ow zaleca jako lekarstwo popiół ze spalonej damskiej bielizny, który należy wcierać w dotkniętą przypadłością część ciała. Współczesna ofiara koro natomiast próbuje przywiązywać przedmioty do swego prącia, aby ochronić go przed cofnięciem się w głąb ciała. Podczas paniki, jaka miała miejsce w Singapurze w 1967 roku, powszechnie posługiwano się lie teng hok, małą klamerką stosowaną w wyrobach z biżuterii, ale wykorzystywano również chińskie pałeczki do jedzenia, sznurki lub bardziej konwencjonalne zaciski. Według chińskich wierzeń, na co wskazują pisma Pao Sian-owa, koro wywołuje krytyczne obniżenie temperatury ciała, zwłaszcza przy wystawianiu go na działanie wiatru lub deszczu. Negatywnie może oddziaływać spożywanie "surowego lub zimnego pożywienia".

Rozdział ten traktował do tej pory o społecznej panice, stanowiącej ciekawe zjawisko, które może trwać pod wieloma postaciami przez całe lata, a nawet dziesięciolecia. Występowanie społecznej paniki opisywane jest często w prasie w postaci epizodów "masowej histerii" w obrębie jednego państwa lub o zasięgu międzynarodowym. Faktycznie, wiele współczesnych zjawisk, takich jak powszechna żałoba po śmierci Diany, księżnej Walii, w 1997 roku, uważa się za produkty masowej histerii. Niemniej jednak ani panika społeczna, ani większość innych przypadków, które określa się terminem masowej histerii, nie mogą służyć za przykłady tego dosyć niezwykłego zjawiska psychologicznego.

Jeden z nich znany jest dzięki powieści Diabły z Loudun, której autorem był Aldous Huxley. Przypadek ten został również uwieczniony w kontrowersyjnym filmie Kena Russella The Devils (Diabły). Opisane wydarzenia dotyczą postaci ojca Urbaina Grandiera. W latach trzydziestych XVII wieku pełnił on funkcję katolickiego kanonika we francuskim mieście Loudun. Zgodnie z powszechną opinią Grandier był przystojny i inteligentny, cieszył się popularnością w okolicy. Podejrzewano go jednak o pozbawienie dziewictwa kilku miejscowych dziewcząt. Zachowywał się także szczególnie zuchwale w stosunku do władz kościelnych, co przysporzyło mu licznych wrogów w wyższych kręgach francuskiego duchowieństwa. Wiele osób czekało na odpowiednią okazję, aby go usunąć. Moment ten nadszedł w 1633 roku. Wtedy właśnie w klasztorze urszulanek położonym w obrębie murów Loudun nastąpił wybuch masowej histerii.

ROZDZIAŁ 12

Kosmici skradli mi dziewictwo!

Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku relacje z pierwszej ręki o złowieszczym i przerażającym nowym rodzaju bliskich spotkań trzeciego stopnia zaczęły napływać do stowarzyszeń badaczy UFO. Pochodziły od różnych ludzi, z których większość opisywała napawające grozą doświadczenia. Ludzie ci zwykle porywani byli w nocy z łóżek (a czasami z samochodów). Po pewnym czasie budzili się przywiązani do stołu umieszczonego w dziwnym pokoju. Otaczały ich małe istoty koloru szarego, o dużych czarnych oczach. Ofiara była następnie poddawana oględzinom medycznym, które koncentrowały się szczególnie na genitaliach i układzie rozrodczym. Towarzyszyło temu zazwyczaj pobranie próbek spermy i jajeczek. Większość osób przypomina sobie to doświadczenie jedynie po przejściu hipnozy. Niektórzy twierdzą, że uprowadzano ich kilka razy. Niekiedy kobiety zachodziły w ciążę, a w określonym czasie płód usuwano z ich łona. Opowieści te były tak zgodne w treści i powszechne, że zjawisko otrzymało własną nazwę w ramach szerszej sfery ufologii - porwania przez kosmitów.

Zjawisko uprowadzania przez obcych stało się bardzo częste. Według znawców problemu tylko w Stanach Zjednoczonych porywano każdego roku przeszło 3,7 milionów osób. Opowieści porwanych zaczęli traktować poważnie psychiatrzy i psychologowie, a temat wywoływał gorące dyskusje zarówno w obrębie stowarzyszeń badaczy UFO, jak i poza nimi.

Pierwsza znana sprawa porwania przez obcych zdarzyła się w 1961 roku, kiedy Betty i Barney Hill, wbrew swojej woli, zostali zabrani na pokład pojazdu UFO. Opisali następnie sposób, w jaki zbadali ich obcy. Pod hipnozą Betty Hill ujawniła, że obcy wyrazili życzenie, by położyła się na stole, po czym pobrali różne próbki z jej ciała, wkłuwając się również do pępka długą igłą. Barney opowiedział tę samą historię. Dodał, że do odbytnicy zapuszczono mu sondę, a na genitaliach umieszczono przyrząd do ssania. Para pamiętała wielką liczbę szczegółów dotyczących samego statku kosmicznego, łącznie z dokładną "mapą gwiazd". Na podstawie tych informacji ufolodzy stwierdzili, że obcy dotarli do nas z systemu Zeta Reticuli. Zostali opisani jako istoty niskiego wzrostu, o szarej skórze i dużych, szerokich głowach. Barneya Hilla szczególnie zaniepokoiły "wielkie czarne oczy obcych istot". Zauważył, że były "jakby nie związane z ciałem".

Porwanie małżeństwa Hillów zaczęło być wzorcem dla większości współczesnych przypadków porwań przez obcych. Ofiary zawsze uprowadzane są w nocy, później przechodzą serię badań medycznych, łącznie z pobraniem próbek z ich ciała, po czym wracają na ziemię z poczuciem zgubionego w tej podróży czasu. Wszystkie te czynniki kształtują podstawę współczesnych doświadczeń w zakresie porwań przez kosmitów i stanowią ich kluczowe elementy. Nawet opisy obcych jako niskich, szarych istot z dużymi czarnymi oczami korelują z typowym obrazem "szarego" przybysza z innej planety. Posługiwanie się hipnozą w celu odzyskania utraconych wspomnień dostosowane jest również do potrzeb współczesnej ufologii oraz psychiatrycznego leczenia porwanych osób.

Pojawiło się zadziwiająco mało relacji o uprowadzeniach w latach, które nastąpiły po publikacji doświadczeń Hillów z 1961 roku, a nadano jej ogromny rozgłos. Każdy ze znawców problemu starał się przedstawić własną opinię na ten temat. Inne, późniejsze przypadki uprowadzeń były przeważnie podobne do zrelacjonowanych doznań Villasa Boasa. Ofiara zostawała porwana na krótki czas na pokład UFO, niekiedy zbadana pod względem medycznym, a następnie wypuszczona. Przykłady tego typu porwań przez obcych, które opisują współczesne ofiary, miały pojawić się znacznie później. O następnym przypadku współczesnego porwania, który można było zweryfikować, doniesiono dopiero w 1968 roku.

Sprawa ta dotyczyła nastolatki, Shane Kurz, mieszkającej wówczas w Nowym Jorku. Drugiego maja wieczorem zobaczyła UFO, później zaś, tej samej nocy, zniknęła ze swej sypialni. Następnego ranka znaleziono ją śpiącą w swoim łóżku, ale z zabłoconymi stopami. W kilka dni później dziewczyna zauważyła czerwonawe ślady na brzuchu. Jej cykl menstruacyjny uległ zaburzeniu. Sześć lat później, nadal nękana przeżytym doświadczeniem, szukała pomocy u ufologa Hana Holzera. Poddana została hipnozie w nadziei znalezienia odpowiedzi na to, co naprawdę się jej przydarzyło pamiętnej nocy.

Pod hipnozą Kurz przypomniała sobie, że została wyciągnięta na pobliskie błotniste pole przez promień światła, a stamtąd przetransportowana do owalnego statku kosmicznego. Umieszczono ją w pomieszczeniu przypominającym "biały szpitalny pokój", gdzie znajdowało się wiele małych, pozbawionych nosów, człekopodobnych istot o "zniewalających oczach". Poproszono ją, aby rozebrała się i położyła na stole. Obecne tam istoty powiedziały jej, że jest "kimś szczególnym" i "przedstawicielką dobrej rasy".

Kurz opisała, że wprowadzono jej nitkę do pępka. W pewnym momencie pojawiła się przed nią człekopodobna istota w przepasce i spokojnie poinformowała, że chce mieć z nią dziecko. Shane gwałtownie zaprotestowała, jednak bez skutku. Przybysz posmarował jej ciało ciepłą galaretką, a następnie zaczął z nią spółkować. Według opisu Kurz genitalia miał takie jak Ziemianin. Dziewczyna stoczyła walkę z istotą w przepasce, a po stosunku odtransportowano ją na ziemię. Przez kilka kolejnych miesięcy śniła o wydarzeniach, które miały miejsce owej pamiętnej nocy. Nigdy nie pojawiła się żadna wzmianka o tym, czy zaszła w ciążę, czy nie.

Następny podobny wypadek wydarzył się w październiku 1973 roku w angielskim hrabstwie Somerset. Kobieta została porwana w nocy ze swego samochodu przez metaliczną istotę człekopodobna. Pamięta, że naga leżała przywiązana do stołu w zimnym pokoju, gdzie trzy istoty człekopodobne poddawały ją badaniom. Szczególnie były zainteresowane jej częściami rodnymi. W pewnym momencie umieściły na nich przyrząd do ssania. Obudziła się całkowicie ubrana przy swoim samochodzie.

W owym czasie tych dwu przypadków nie postrzegano jako elementów tej samej tendencji. Nie sądzono nawet, że zachodzą jakiekolwiek podobieństwa zarówno między nimi, jak i innymi przypadkami porwań. Dużo później rozpoznano w nich bardzo wczesne przykłady zjawiska zidentyfikowanego później jako klasyczne przykłady porwań przez kosmitów. Zjawisko to spopularyzowało opublikowanie w 1987 roku dwóch ważnych prac na ten temat. Były to książki Whitleya Striebera Communion (Wspólnota) oraz Budda Hopkinsa Intruders (Intruzi); obie utrzymywały się przez pewien czas na liście bestsellerów, sprawiając, że zjawisko uprowadzeń przez obcych przyciągnęło uwagę szerszych kręgów społecznych.

Pod koniec lat osiemdziesiątych nastąpił raptowny skok liczby porwań przez istoty pozaziemskie. Obszerny przegląd tego zjawiska potwierdzał, że w latach 1947-1985 doniesiono o trzystu przypadkach porwań. Podobny przegląd przeprowadzony w roku 1992 wykazał, że w okresie od 1985 do 1991 roku zakomunikowano o pięciuset nowych przypadkach; prawie dwa razy więcej niż w poprzednich czterdziestu latach (statystyki zob. w T. E. Bullar d, UFO Abductions: The Measure of Mystery, t. 1 i 2, Fund for UFO Research, 1987; zob. też: J. Clar k, UFO in the I980s, Apogee Books, 1990.). Na skutek tej wyraźnie wzrostowej tendencji na terenie Stanów Zjednoczonych powstał cały przemysł wykorzystujący tematykę porwań przez kosmitów. W Europie również nastąpił podobny wzrost odnotowanych przypadków, chociaż nie były one do tego stopnia rozpowszechnione.

Typowe porwanie

Wiadomo obecnie o setkach przypadków porwań przez obcych, które zostały zebrane przez psychiatrów lub badaczy UFO. Dzięki zebraniu obszernej dokumentacji można było rozpocząć poważniejsze studia nad tym zjawiskiem, a temat porwań zakorzenił się mocno na psychologicznej liście przedmiotów badań. Chociaż jest to nietypowe dla zjawisk paranormalnych, niektóre rezultaty badań wskazywały jednoznacznie, że porwania przez obcych rzeczywiście miały miejsce, chociaż, jak można się było spodziewać po społeczności naukowej, większość konkluzji była negatywna.

Generalnie rzecz biorąc, przykłady uprowadzeń przez obce istoty, jakie zdarzyły się przed rokiem 1987, były bardzo różnorodne, gdyż doświadczenia porwanych osób znacznie się od siebie różniły. Niektórzy ludzie zostali porwani przez roboty, inni przez owłosione potwory, jeszcze inni przez normalnie wyglądające, a nawet seksowne istoty człekopodobne. Chociaż w opowieściach tych osób można odnaleźć wiele wspólnych elementów, szczególnie związanych z poddawaniem ich badaniom medycznym, każda historia porwania stanowi odrębną całość i nie ma nic wspólnego z innymi.

Nie można tego powiedzieć o porwaniach przez obcych przybyszów odnotowanych po roku 1987. Dotyczące ich relacje wykazują wiele podobieństw. Porywacze, metoda uprowadzenia, statek kosmiczny, doświadczenia przeprowadzane na jego pokładzie, fizyczne i psychologiczne następstwa relacjonowane przez każdego z porwanych są rzeczywiście bardzo zbliżone. Klasyczny przykład stanowi historia pochodząca od "Wendy", matki dwojga dzieci z Pensylwanii:

Spałam w moim łóżku, kiedy ktoś mnie obudził. Spojrzałam w górę i zobaczyłam szare istoty z ogromnymi, błyszczącymi, przejrzysto-czarnymi oczami. Miały duże głowy i niewiarygodnie szczupłe, małe ciała. Ich twarze były pozbawione nosów. W miejscu ust widniała jedynie szpara. Ogarnęło mnie przerażenie.

[...] Wyciągnął mnie z łóżka jasny promień światła i doprowadził do pewnego typu samolotu - jak sądzę, był to pojazd UFO.

Zostałam zabrana do sterylnego metalowego pokoju zawierającego instrumenty oraz wyposażenie, które można znaleźć w szpitalu. Zdjęto ze mnie ubranie i położyłam się na metalowym stole.

Dwie istoty dotykały całego mego ciała. Ich palce poruszały się naprawdę szybko, jakby pisały na maszynie. Zbadali mi oczy, uszy i nos - tak jak zrobiłby to lekarz. Następnie istota wyższa wzrostem, która wydawała się szefem, przybliżyła swoją twarz do mojej [...]

Nie odczuwałam zbyt wiele, nawet kiedy poddali mnie badaniu ginekologicznemu. Moje stopy tkwiły w strzemionach. Zastanawiałam się, czy wszczepiają we mnie embrion, co znałam z wielu relacji.

Następnie dostrzegłam płód. Musiał rozwijać się we mnie, a oni po prostu go wyjęli. Później w mój brzuch wprowadzono długi instrument o kształcie igły, po czym pobrano jajeczka.

Po chwili zabrano mnie do pokoju dziecinnego, gdzie przetrzymywano dzieci-hybrydy utworzone przez posłużenie się jajeczkami i spermą ludzką oraz przybyszów z innych planet [...] Były tam niemowlęta i małe dzieci. Widziałam, że stanowią mieszankę dwóch ras.

Nadszedł czas powrotu. Ukazał się promień światła i znalazłam się z powrotem w łóżku. Spojrzałam na zegarek - byłam nieobecna przez dwie i pół godziny.

Podobieństwa między poszczególnymi przypadkami są tak wielkie, że można stworzyć klasyczny wzór typowego, współczesnego porwania przez obcych. Wydarza się to w nocy i niemal zawsze w sypialni osoby porwanej, dużo rzadziej za kierownicą zmotoryzowanego pojazdu. Przyszła ofiara widzi nieraz UFO na kilka dni lub tygodni przed uprowadzeniem. Porwanie zaczyna się zwykle w następujący sposób: Osoba, która ma zostać uprowadzona, budzi się ze snu z uczuciem przerażenia. Uświadamia sobie, że ktoś znajduje się w pokoju. Niekiedy pokój zalewa światło lub rozlega się jakieś buczenie. Na tym etapie obcy przychodzą po swoją ofiarę albo osoba uprowadzana zostaje "uniesiona" ze swego pokoju, by znaleźć się następnie w pojeździe UFO. Niewiele osób pamięta sam moment wejścia do statku kosmicznego UFO.

Wnętrze UFO opisuje się zwykle jako coś w rodzaju mieszanki między szpitalną salą operacyjną a projektami scenografii z filmu Star Trek. Pokoje są duże i mają łukowate ściany. Jest w nich mało mebli albo nie ma ich wcale. Pod ścianami stoją konsole lub komputery. Pomieszczenia są mocno klimatyzowane, zimne i czyste. Na pokładzie statków kosmicznych UFO można spotkać dwa gatunki obcych. Jeden z nich opisuje się jako "szary", ze względu na kolor skóry, drugi natomiast określa się mianem "doktora", ponieważ jego zadanie polega na przeprowadzaniu badań medycznych. Istoty szarego koloru rozpowszechniły się w zachodniej kulturze młodzieżowej. Powstało wiele podobizn tych stworzeń z dużymi, eliptycznymi głowami, ustami jak szpary i nieproporcjonalnie dużymi, czarnymi oczami. Można je spotkać w postaci wielu różnych wyrobów. Szare istoty są niskie (około 1,3 m), zwykle szczupłe, ze zbyt długimi rękami i tylko czterema palcami u każdej dłoni, zupełnie pozbawione owłosienia. Tylko w nielicznych wypadkach mają zewnętrzne genitalia. Ten ostatni szczegół doprowadził kiedyś sceptycznego ufologa Petera Brookesmitha do wygłoszenia na konferencji następującego stwierdzenia: "Ich pachwiny są gładkie i okrągłe jak u mojego pluszowego misia" (Własne notatki sporządzone na spotkaniu zorganizowanym przez "Fortean Times", Londyn, 1997.). Pozaziemskie istoty szarego koloru noszą obcisłą tunikę zakrywającą całe ciało. W sypialniach przyszłe ofiary porwań spotykają się zazwyczaj z tym właśnie gatunkiem obcych.

Doktorzy są wyżsi i starsi. Często opisuje się ich jako znacznie inteligentniejszych od szarych stworzeń. Doktorzy rzadko znajdują się na zewnątrz statków kosmicznych UFO i to właśnie oni przeprowadzają badania medyczne porwanych. Podczas badań osoba uprowadzona jest naga lub prawie naga. Ofiary przywiązuje się zazwyczaj do stołu lub w jakiś sposób obezwładnia. Badanie medyczne polega zwykle na pobieraniu wszelkiego rodzaju próbek (włosów, skóry, śluzu, spermy itp.), a także na szczegółowym przebadaniu głowy i organów rozrodczych. Próbki spermy mogą zostać pobrane dzięki zastosowaniu urządzenia ssącego umieszczonego na członku lub, co jest jeszcze bardziej poniżające, poprzez włożenie sondy do odbytnicy, która stymuluje gruczoł prostaty i powoduje mimowolny wytrysk.

Badania medyczne przeprowadzane na kobietach są znacznie bardziej inwazyjne i traumatyczne. Jajeczka pobiera się od kobiet poprzez penetrację jamy brzusznej długą igłą lub wprowadzone do pochwy odpowiednie urządzenia. Istnieją też opowieści o kobietach, którym wszczepia się płód będący hybrydą istoty ludzkiej i pozaziemskiej. Płód może zostać wszczepiony chirurgicznie bezpośrednio do macicy i pozostawiony na trwający kilka miesięcy okres ciąży, a następnie usunięty podczas kolejnego porwania. Rzadko się zdarza, by jeden z obcych bezpośrednio zapłodnił porwaną kobietę, zazwyczaj gwałcąc ją.

Na pokładzie UFO znajdują się z reguły szafki i kredensy, w których stoją setki słoi pełne rozwijających się płodów. Ukuto teorię, że istnieje opracowany przez obcych genetyczny program hodowli hybryd, realizowany na pokładach statków kosmicznych, chociaż dokładny cel tego programu nie jest jasny.

Kobiety i mężczyźni podlegają również innego typu badaniom. Szczególnej penetracji poddaje się otwory ciała - usta, nos, uszy, odbytnica, prącie i pochwa. Niekiedy w relacjach mówi się o bolesnym świdrowaniu zębów i zatok, a wiele osób porwanych wierzy, że wszczepiono im z premedytacją urządzenia elektroniczne. Takie implanty były widziane podczas prześwietleń promieniami Roentgena, a jeden lub dwa udało się nawet odzyskać; jednak w wielu wypadkach obcy zażądali ich zwrotu, zanim mogły się dostać w ręce uczonych naszej planety.

Ofiary zostają odtransportowane na miejsce porwania, i przez pewien czas nie uświadamiają sobie przeżytego doświadczenia. Jedna osoba może zostać porwana kilka razy. Wiele spośród nich twierdzi, że uprowadzano je ustawicznie, począwszy od wczesnego dzieciństwa. Czasami porwania przez obcych dotykają określone rodziny; uwikłane są niekiedy trzy lub więcej pokolenia. W następstwie porwań mogą się pojawić bóle głowy, krwawienie z nosa, amnezja, tajemnicze nacięcia i siniaki, poczucie siły psychicznej. Ofiarom wydaje się niekiedy, że ktoś je prześladuje, albo też nabywają o sobie wysokiego mniemania.

Relacje dotyczące szczegółów porwań setek uprowadzonych osób w minionym dziesięcioleciu tylko nieznacznie różnią się od siebie. Nie ma też wątpliwości, że większość porwanych nigdy nie pragnęła specjalnie się wyróżnić. Należą do nich wyznawcy różnych religii, osoby zdrowe i z zaburzeniami psychicznymi. Wśród uprowadzonych znajduje się równie dużo urzędników, jak pracowników fizycznych. Jest natomiast bardzo mało prawdopodobne, by porwani wywodzili się z kręgów wysokiej klasy specjalistów, takich jak prawnicy, lekarze czy pracownicy naukowi.

Nie ma też większych wątpliwości, że ludzie ci naprawdę wierzą w przeżyte doświadczenia, które opisują. Nikt, kto zetknął się z osobą porwaną przez obcych, nie ma podstaw, aby wątpić w szczerość jej relacji. Dokonywana od czasu do czasu psychologiczna ocena porwanych opisuje te osoby jako zrównoważone psychicznie i normalne pod każdym względem. Są one, podobnie jak ofiary gwałtów dokonywanych przez duchy czy też osoby poszkodowane w wyniku kradzieży członków, absolutnie przekonane co do autentyczności tego doświadczenia - ale czy można znaleźć jakieś dowody natury fizycznej?

Dowody

Podobnie jak ma to miejsce w przypadku większości zjawisk paranormalnych, największą trudność przy rozpatrywaniu porwań przez kosmitów stanowi niemal całkowity brak dowodów fizycznych, które świadczyłyby o prawdziwości twierdzeń ich ofiar. Poszukiwanie takich fizycznych dowodów koncentrowało się na trzech zasadniczych sferach:

1. znalezieniu świadków porwania;

2. doszukaniu się dowodów medycznych;

3. znalezieniu informacji lub przedmiotów, które mogły powstać jedynie poza granicami znanego nam świata.

Istnieją spore problemy związane z poszukiwaniem świadków. Rozpatrywane są na przykład przypadki szeregu porwań, gdzie dwie osoby lub nawet więcej zostały uprowadzone, zwykle w nocy z samochodu. Większość badaczy uważa, że na tego typu przypadkach nie można polegać, ponieważ do chwili, gdy osoba badająca konkretną sprawę zacznie przeprowadzać wywiady z uprowadzonymi, może minąć kilka dni, miesięcy, a nawet lat od wydarzenia. W tym czasie temat spotkania z kosmitami może zostać przedyskutowany ze wszystkimi detalami wśród ofiar porwania.

W przypadku Betty i Barneya Hillów, stanowiącego klasyczny przykład wspólnego porwania, Betty w ciągu kilku tygodni szczegółowo omówiła swoje sny dotyczące porwania z Barneyem, zanim został wyznaczony specjalista do zbadania tej sprawy. Ponadto ten sam psychiatra poddał małżeństwo Hillów hipnozie i zadawał im pytania, przy czym w kilka minut po przebadaniu jednego z małżonków rozpoczął badanie drugiego. Jak mieliśmy już okazję się przekonać podczas analizowania paniki wywołanej w Nottingham pogłoskami o satanistach, nie jest to najlepsza metoda. W wypadku zaś szeregu porwań przez obcych wypytywanie ofiar prowadzili nadgorliwi ufolodzy. Z tych właśnie powodów relacje osób wspólnie porwanych, mimo intrygującej treści, nie są uznawane za autentyczne w wystarczającym stopniu. Potrzebni są prawdziwie niezależni świadkowie, którzy widzieli, jak ofiara została porwana i zabrana przez UFO. Spośród setek znanych przypadków porwań dokonanych przez obcych tylko w jednym z nich pojawili się niezależni świadkowie.

Sprawa dotyczyła Lindy Cortile (pseudonim), mieszkanki Nowego Jorku. W listopadzie 1989 roku została ona porwana ze swego mieszkania na dwunastym piętrze jednego z budynków w Brooklynie. Poddana hipnotycznej regresji przez Budda Hopkinsa utrzymywała, że uprowadzono ją i przetransportowano do pojazdu UFO, który zanurzył się następnie w płynącej w dole rzece. Hopkins opisał przypadek Cortile w książce noszącej tytuł Witnessed (Widzieć na własne oczy). Charakteryzując ten przypadek stwierdził, że jest on "z pewnością najważniejszy ze wszystkich, jakie dotychczas się zdarzyły" (B. Hopkins, Witnessed: The True Story of the Brooklyn Bridge Abductions, Pocket Books, 1996.).

Cortile skontaktowała się z Hopkinsem w 1989 roku po przeczytaniu jego książki Intruders. Przez całe życie doświadczała epizodów paraliżu, a kiedy lekarz znalazł w jej nosie małą bliznę, była przekonana, że stanowi ona ślad porwania przez kosmitów. Cortile i Hopkins korespondowali przez pewien czas, zanim trzydziestego listopada 1989 roku zadzwoniła do niego, aby opowiedzieć o ataku paraliżu poprzedniej nocy. Dodała, że odczuwała w pokoju czyjąś obecność, a po chwili ujrzała czarnooką postać. Przypominała sobie mgliście, jak została uniesiona przez okno swego pokoju do statku kosmicznego, a następnie znalazła się na stole, gdzie przeprowadzano badania. Incydent wydawał się podobny do wszystkich innych przypadków porwania przez obcych, ale jakiś czas potem zaczęli się pojawiać świadkowie tego wydarzenia.

Wczesną wiosną 1991 roku z Hopkinsem skontaktowali się dwaj policjanci. Powiedzieli mu, że tej samej nocy, kiedy Cortile doniosła o porwaniu, widzieli kobietę lub małe dziecko unoszone z budynku, w którym mieszkała, wprost do pojazdu UFO. Unosząca się w powietrzu postać znajdowała się w pozycji płodowej i towarzyszyły jej trzy "małe postacie". Po spotkaniu z policjantami Hopkins był przekonany, że stali się oni świadkami porwania Lindy Cortile. Dużo później (po opublikowaniu książki Witnessed) pojawił się inny policjant jako kolejny świadek zdarzenia.

Hopkins twierdził ponadto, że na moście znajdowały się wówczas samochody, w których jechali papież, Michaił Gorbaczow i George Bush. Wszyscy oni byli świadkami porwania. Powiedział też, że trzydziesty listopada 1989 roku stanowi kluczową datę w historii ludzkości. Tej samej nocy - jak mówił - uprowadzony został również sekretarz generalny Narodów Zjednoczonych, Javier Perez de Cuellar. Hopkins żywił przeświadczenie, że około dwudziestu osób było świadkami porwania. Na zorganizowanej konferencji oświadczył: "Porwanie albo rzeczywiście miało miejsce, albo też było oszustwem przeprowadzonym we współpracy z innymi osobami" (Własne notatki sporządzone na spotkaniu zorganizowanym przez "Fortean Times", Londyn, 1997.).

Przypadek Cortile jest niezwykły, zarówno jeżeli chodzi o dziwaczne twierdzenia Hopkinsa w kwestii tego incydentu, jak również ze względu na tak bardzo potrzebnego, niezależnego świadka. Hopkins odmówił wymienienia jakiegokolwiek świadka tego wydarzenia. Nie chciał ich też udostępnić nikomu reprezentującemu środki przekazu ani stowarzyszeniom zajmującym się zjawiskami UFO. Prawdę mówiąc, nie wiemy o tych świadkach absolutnie nic. Nie mamy żadnego dowodu ich istnienia, a tym bardziej ich wiarygodności. Nie umiemy też nic konkretnego powiedzieć, czym się tego dnia zajmowali, czy mieli jakiekolwiek związki z samą Lindą Cortile. W tych okolicznościach na oświadczenia świadków należy patrzeć nieco podejrzliwie. Dlatego sprawa Cortile nie jest, generalnie rzecz ujmując, szczególnie cennym przyczynkiem w badaniach nad UFO.

Oprócz przypadku Cortile, niezależnymi świadkami bywają rodzice lub partnerzy, którzy po obudzeniu się nie znajdują osób porwanych w łóżkach, następnego ranka zaś stwierdzają, że są znów na swoim miejscu. Badacze zajmujący się porwaniami przez przybyszów z innych światów uważają brak świadków za sprawę naturalną, ponieważ porwania mają miejsce w nocy i najbliżsi członkowie rodziny, a także przyjaciele zostają podczas porwania "wyłączeni" przez obcych.

Poszukiwanie dowodów medycznych na ciałach porwanych wydaje się bardziej obiecujące. Większość uprowadzonych twierdzi, że pobrano od nich próbki skóry, włosów i innych organów, a także prześwidrowano im zatoki, zęby i głowy. Najbardziej znaczące w tym zakresie są opowieści o badaniach wewnętrznych, ciąży, a nawet gwałtach, o których donoszą porywane kobiety. Wszystko to powinno pozostawić ślady na ciele w postaci blizn lub gojących się ran.

Jednym z klasycznych, fizycznych śladów porwań, jakie zauważa wielu uprowadzonych, są małe blizny lub siniaki w miejscach, w których - jak sądzą - pobrano z ich ciał próbki. Inni cierpią na krwawienie z nosa, zapalenie zatok, bóle zębów, wydzieliny z genitaliów lub zaburzenie cyklu menstruacyjnego. Wszystkie te fizyczne symptomy pojawiają się jednak od czasu do czasu u znacznej części ludności, nie mogą zatem stanowić dowodu porwania przez obcych. Nawet psychiatra John Mack, jeden z gorących zwolenników zjawiska uprowadzeń przez istoty pozaziemskie, wypowiedział się w następujący sposób:

Chociaż osoby porwane są pewne, że nacięcia, blizny, ślady i małe wrzody, które pojawiają się na ich ciałach po przeżytych doświadczeniach, są związane z badaniami przeprowadzanymi na nich, gdy znajdowały się na pokładzie statków kosmicznych, uszkodzenia te są zbyt błahe, by mogły stanowić medyczny dowód uprowadzenia. Uprowadzone kobiety często twierdzą, że były w ciąży, a płody zostały usunięte podczas porwania. Dotychczas nie odnotowano jednak żadnego przypadku, kiedy lekarz udowodniłby w sposób niepodważalny, że płód zniknął w związku z uprowadzeniem (J. E. Mack, Abduction: Human Encounters with Aliens, Charles Scribner and Sons, 1994, s. 41.).

Niestety, dopóki nie pojawi się ślad, który można będzie powiązać bezpośrednio z doświadczeniem porwania i z niczym więcej, każdy przedstawiony dowód medyczny da się zawsze wytłumaczyć w inny sposób. Dodatkowe zjawiska zauważone przez osoby porwane, łącznie ze zwiększoną zdolnością jasnowidzenia, pozostają do tej pory nieudowodnione w żadnej z istniejących dziedzin nauki, a tym bardziej w powiązaniu z przypadkami porwań.

Ze względu na brak możliwych do zweryfikowania faktów, zarówno ze strony niezależnych świadków, jak również dowodów medycznych, najlepiej udokumentowanym świadectwem fizycznym u osób porwanych są enigmatyczne przedmioty, które obcy przybysze wprowadzają do ciał osób uprowadzonych, znane pod nazwą implantów. Przedmioty te są zwykle osadzane w nosie (zwłaszcza w zatokach) lub pod skórą, w mięsistych częściach ciała, takich jak szyja, nogi lub pośladki. Funkcja tych implantów nie jest znana. Przyjmuje się powszechnie, że kosmici posługują się nimi, by nie stracić z oczu osób porwanych, albo też służą one do odczytywania wyników badań medycznych. Innymi słowy, implantom przypisuje się rolę identyfikatorów, którymi posługują się zoologowie dla znakowania zwierząt.

Podczas prześwietlenia promieniami Roentgena implanty okazały się białymi przedmiotami. Kiedy prześwietlenie powtarzano, implanty niezmiennie znikały. Winą za to, podobnie jak za zaginięcie ludzkich płodów, obarcza się zwykle obcych, którzy dokonują kolejnego porwania, aby "odzyskać własność".

Niemniej jednak szereg implantów został odzyskany, zazwyczaj przez przypadek. Przedmioty te są niezmiennie małe i przeważnie wyglądają na wykonane z drutu; zdarzało się, że znaleziono również bezkształtne bryłki metalu. Niektóre z tych przedmiotów znalazły się w rękach osób z odpowiednią wiedzą naukową i zostały poddane chemicznej analizie. Doktor Susan Blackmore stwierdziła, że jeden z implantów powstał z identycznej mieszaniny substancji, z jakiej dentyści wykonują plomby. Okazało się, że wszystkie implanty składają się ze znanych związków chemicznych i żaden nie ma ruchomych części. Tylko jeden został zidentyfikowany jako "nie występujący w naturze, lecz może być pewnego rodzaju sfabrykowanym włóknem". Istnieje też kolejny ważny problem. Otóż w każdym przypadku osoba porwana przynosiła implant wcześniej już odkryty, toteż trudno było się zorientować, gdzie i w jakich okolicznościach został on odnaleziony.

Fizyczne dowody podtrzymujące tezę o porwaniach przez obcych są w najwyższym stopniu niepewne. Nawet najbardziej gorliwi zwolennicy tego zjawiska nie twierdzą, że istnieje rzeczywiście choćby jeden niepodważalny dowód. Dlaczego tak się dzieje?

Najważniejsza teoria, którą posługują się badacze dla wytłumaczenia tego zjawiska, głosi, że obcy realizują tajny program i nie życzą sobie, by ich obecność wykryły istoty ludzkie. Podejmują zatem staranne zabiegi mające na celu wyeliminowanie wszelkich medycznych objawów. W przypadku wykrycia ciąży lub implantu, istoty pozaziemskie dokonują ponownego porwania tej osoby i usuwają dowód, zanim lekarz będzie w stanie cokolwiek udokumentować. Tak czy inaczej brak konkretnych dowodów, mimo zbadania kilkuset udokumentowanych przypadków uprowadzeń przez obcych (przypuszcza się, że tylko z terytorium Stanów Zjednoczonych każdego roku zostaje porwanych 3,7 milionów osób) sprawia, że możemy jedynie polegać na relacjach osób porwanych, które - w większości - zostały uzyskane dzięki zastosowaniu hipnozy.

Nie ulega wątpliwości, że w większości wypadków same ofiary porwań raczej nie kłamią z premedytacją, opowiadając o swoich doznaniach, które są bardzo autentyczne i, co ważniejsze, mają wiele cech wspólnych z doświadczeniami licznych uprowadzonych osób na różnych kontynentach. Spotkaliśmy się już z podobną sytuacją, gdy była mowa o innych trudnych do wytłumaczenia zjawiskach.

Ofiary kradzieży męskich członków, gwałtów dokonywanych przez duchy, rytuałów satanistycznych i histerii żywiły przekonanie, że ich doświadczenia były absolutnie prawdziwe. Niemniej istniało bardzo niewiele fizycznych dowodów potwierdzających relacje. Ponadto we wszystkich wypadkach istniało wytłumaczenie psychologiczne, które znacznie lepiej pasowało do tych doświadczeń niż wyjaśnienia o charakterze nadprzyrodzonym. Czy przypadki porwań przez obcych mogą stanowić część identycznej tendencji?

Problemem przysparzającym mi najwięcej zmartwień w całym scenariuszu dotyczącym porwań przez kosmitów jest podobieństwo tego zjawiska zarówno do przypadków ofiar rytuałów satanistycznych, jak i do zaburzeń osób o osobowości mnogiej. W rozdziale 8 starałem się wykazać, że diagnoza tych zjawisk opiera się w znacznym stopniu na przebiegającym w dwóch etapach procesie. Pierwszy etap polega na postawieniu samemu sobie rozpoznania przez "ofiary" przekonane, że były zdane na łaskę satanistów lub obcych. Innym wydaje się, że w ich ciele znajduje się wiele osobowości. Kiedy już postawią sobie diagnozę, zaczynają poszukiwać psychiatry (lub ufologa) życzliwie nastawionego do ich zaburzenia (tzn. takiego, który w nie wierzy), aby mogli ją potwierdzić. Osoby, którym udało się przeżyć rytuały satanistyczne, ludzie z osobowością mnogą oraz ofiary porwań przez obcych spodziewają się po konsultacji z psychiatrą odzyskania wspomnień. Drugi etap diagnozy przebiega zwykle pod kontrolą psychiatry (lub ufologa) posługującego się hipnozą.

W przypadku porwania pierwszy etap diagnozy, kiedy ofiary nabierają przekonania, że zostały uprowadzone przez obcych, jest najbardziej fascynujący. We wspomnieniach osób, które przeżyły rytuały satanistyczne, istnieją wyraźne luki. Tego rodzaju zjawisko występuje również u ludzi o osobowości mnogiej, cierpiących zazwyczaj na inne zaburzenia o charakterze neurotycznym. Podobne luki nie zdarzają się u osób porwanych przez obcych. Pochodzenie społeczne tych osób sugeruje, że decydują się na ujawnienie swych przeżyć powodowani motywem znacznie głębszym niż konwencjonalne zaburzenie psychiczne. Istotnie, testy psychologiczne, jakim zostały poddane osoby uprowadzone przez istoty pozaziemskie, potwierdziły, że są one generalnie jednostkami zrównoważonymi (aczkolwiek 87 procent uznano za osoby o skłonnościach do fantazjowania, przy czym większość z nich interesowała się poprzednio zjawiskami paranormalnymi). W świetle tych faktów wydaje się zatem mniej prawdopodobne, by postawiona przez samą ofiarę diagnoza oparta została na psychologicznym pragnieniu bycia osobą porwaną (w ten sam sposób jak osoba o osobowości mnogiej pragnie, aby uznano jej zaburzenie). Przypuszczalnie diagnoza uprowadzonych opiera się na jakimś autentycznym wydarzeniu, które może doprowadzić ludzi do przekonania o rzeczywistym porwaniu przez obcych. Innymi słowy, u źródeł większości przypadków porwań przez obcych leży solidne, namacalne doświadczenie, jakiego wyraźnie brakuje w przypadku ofiar satanistycznych rytuałów i osób o osobowości mnogiej. Czym jednak może być to namacalne doświadczenie?

Im więcej czytałem o indywidualnych doświadczeniach osób porwanych przez kosmitów, tym więcej dostrzegałem podobieństw pomiędzy tymi wydarzeniami a innymi zjawiskami omówionymi w mojej książce. Po bliższej analizie zjawisko porwania przez istoty z innych planet zaczyna wykazywać godne uwagi podobieństwa do innych przypadków nocnych ataków sił nadprzyrodzonych, między innymi napaści tajemniczych istot na ludzi pogrążonych w głębokim śnie.

Stare wiedźmy i kosmici

Jednym z największych problemów wyłaniających się podczas badania zjawisk paranormalnych, łącznie z porwaniami przez obcych, jest brak wiarygodnych, opublikowanych relacji świadków z pierwszej ręki. W większości książek, artykułów i wywiadów brakuje kluczowych szczegółów, które mogłyby przyczynić się do zrozumienia tego zjawiska.

Jedną z najlepszych dostępnych prac dotyczącą fenomenu porwania przez obcych jest dzieło Johna E. Macka, profesora psychiatrii w Medycznej Szkole Harvardu. Napisał on książkę Abduction: Human Encounters with Aliens (Porwanie. Spotkania ludzi z przybyszami z innych planet). Mack gorąco wierzy w autentyczność uprowadzeń przez kosmitów (ku oburzeniu wielu swoich kolegów po fachu). W rezultacie odwiedzali go liczni pacjenci, którzy chcieli, aby potwierdził ich podejrzenia dotyczące uprowadzenia przez obcych.

W przeciwieństwie do większości książek na ten temat autor Abduction zamieszcza bardzo szczegółowe zapisy z sesji hipnotycznych, które przeprowadził z trzynastoma osobami porwanymi przez istoty z innych planet. Relacje te zawierają wiele interesujących szczegółów i pozwalają dokładnie zrozumieć proces, przez jaki przechodzi każda porwana osoba. Co ważniejsze, książka zawiera szereg informacji dotyczących wyłącznie aktu porwania. Znając dokładnie cały splot wydarzeń, ludzie sami stawiają sobie diagnozę, dochodząc do wniosku, iż stali się ofiarami uprowadzenia, a potem szukają pomocy u specjalisty. Zrozumienie tego, co zdarza się ludziom podczas porwania, stanowi zatem kluczową kwestię.

Po przeczytaniu wielu opowieści o doświadczeniach osób uprowadzonych, a nawet po osobistym spotkaniu kilku spośród nich, uderzyło mnie podobieństwo pomiędzy relacjami pierwszych stadiów porwania a opisami starych wiedźm, ataków paraliżu podczas snu i gwałtów dokonywanych przez duchy, o czym traktował rozdział pierwszy. Do cech charakterystycznych tego typu doznań należy obudzenie się z uczuciem paraliżu, towarzyszącym temu lękiem, a także przeświadczeniem, że ktoś znajduje się w pokoju. Ofiary mają również wrażenie, jakby na ich piersiach spoczywał wielki ciężar. Są przekonane, że słyszą, widzą i czują zapach i obecność osoby (lub osób) w pokoju. Zjawisko starej wiedźmy można wytłumaczyć naukowo jako kombinację dwóch typowych zaburzeń snu, a mianowicie paraliżu podczas snu i halucynacji hipnopompicznych. Wiele osób mówi także o uczuciu unoszenia się w powietrzu, czemu niejednokrotnie towarzyszą dziwne odgłosy i światła.

Podobieństwa zachodzące między doświadczeniem porwania ofiar z sypialni a symptomami ataków starych wiedźm są godne uwagi. Zanim przedyskutujemy je w szczegółach, przedstawimy sześć przykładów godnych rozważenia. Dwa pierwsze opisy stanowią klasyczny przykład ataku starych wiedźm, a cztery pozostałe pochodzą od osób porwanych.

1. Ron (ofiara starej wiedźmy): "Spałem [...] w pewnym momencie uświadomiłem sobie, że nie jestem w stanie się poruszyć. Mogłem jedynie rozejrzeć się po pokoju. Zacząłem odczuwać ucisk [na piersiach]. Stawał się coraz silniejszy. Zdałem sobie sprawę, że w pokoju znajduje się szarawobrązowa, mroczna postać. W pewnym momencie odniosłem wrażenie, że ta dziwna istota wsunęła się pod łóżko. Ogarnęło mnie przerażenie [...] stworzenie to przypominało jakiś surrealistyczny kształt [...] Czułem, że tajemnicza istota wywiera ucisk na całe moje ciało. Nie mogłem oddychać ani się poruszyć [...] Wiesz, czułem się całkowicie rozbudzony [...] Było to coś złego! Coś niesamowitego" (D. J. Hufford, op. cit., s. 58.).

2. Sharon (ofiara starej wiedźmy) leżała w szpitalu na wyciągu. W pewnej chwili zbudziła się i stwierdziła, że nie jest w stanie się poruszyć; poczuła też ciężar na piersiach. Zdawała sobie sprawę z obecności kogoś jeszcze w pokoju. Zaczęła przed nią majaczyć brodata twarz uwolniona z cielesnej powłoki. Interesujące jest to, co wydarzyło się później: "Poczuła, jakby ktoś podnosił ją z łóżka. Miała wrażenie lewitowania przynajmniej pół metra nad posłaniem, kiedy usłyszała, że drzwi ponownie się otwierają i do pokoju wchodzi pielęgniarka. W momencie, w którym drzwi się otworzyły [...] poczuła, że opadła na łóżko ze stosunkowo dużą siłą" (D. J. Hufford, op. cit., s. 69.).

3. Jerry (osoba porwana) obudziła się przerażona. Pamiętała ucisk na brzuchu i w okolicy narządów rodnych. Odczuwała bezradność, nie była w stanie się poruszyć. "Odnosiłam wrażenie, że słyszę krzyk, ale nie wiedziałam, czy wydobył się ze mnie jakikolwiek głos. Ktoś coś robił, coś dziwnego. Zastanawiałam się wówczas, czy tak właśnie wygląda seks, ale wiedziałam z całą pewnością, że nie była to istota ludzka". W następnych latach Jerry prześladowały "senne koszmary", podczas których budziła się sparaliżowana. W jej głowie rozlegały się odgłosy "bzyczenia, dzwonienia i furkotania". Równocześnie widziała w pokoju istoty człekokształtne (J. E. Mack, op. cit. , s. 118.).

4. Catherine (osoba porwana) podczas sesji zaczęła sobie przypominać (faktycznie przeżywać na nowo) uczucie zdrętwienia oraz towarzyszący temu ucisk na piersi. Szlochała, z trudem chwytając oddech. "Czuję, że drętwieje mi twarz. Moje ramiona robią się coraz cięższe. Uczucie odrętwienia przesuwa się w dół do dłoni. Odczuwam bardzo wielki ciężar na piersiach i na brzuchu" (J. E. Mack, op. cit. , s. 151.).

5. Karrin (osoba porwana): "Prawdziwe doświadczenie dotyczące porwania przez obcych miało miejsce pewnej nocy, gdy zdałam sobie sprawę, że coś znajduje się na skraju mego łóżka [...] kiedy to coś przemieściło się na drugą stronę moich nóg, wpadłam w panikę. Dziwne stworzenie zorientowało się, że nie śpię [...] zatrzymało się z jednym kolanem na mojej piersi, drugim kolanem po mojej drugiej stronie i dwoma rękami splecionymi wokół mojej szyi. Chociaż nie miałam w tym czasie otwartych oczu, zdawałam sobie sprawę, że obca istota znajduje się bardzo blisko mnie" (Nagrane na taśmie z programu telewizyjnego "Everyman BBC", wiosna 1998.).

6. Peter (osoba porwana) został sparaliżowany. Był świadomy "tego, co się z nim dzieje, ale nie miał nad tym żadnej kontroli". Z zamkniętymi oczami "wyczuwałem czyjąś obecność [...] Następnie spojrzałem w górę. Po drugiej stronie łóżka stała obca istota [...] Był to mężczyzna niebieskiego koloru. Niebieskiego. Postać była bardzo ciemna". Statek kosmiczny "przypominał zachód słońca". W pewnej chwili Peter popłynął w powietrzu z jedną istotą po swojej lewej stronie i inną, bardzo dużą, po prawej; jego ręce zwisały luźno po bokach. Kiedy znalazł się na pokładzie kosmicznego statku, "pojazd zaczął nabierać ogromnej szybkości. Właśnie wyruszamy. Odlatujemy, stromo wznosimy się w górę" (J. E. Mack, op, cit. , s. 151.).

Doświadczenia ludzi zaatakowanych przez stare wiedźmy są bardzo podobne do przeżyć osób porwanych przez obcych. W obydwu przypadkach ofiary odczuwają paraliż, ciężar (ucisk) na piersi, obecność w pokoju istoty nadprzyrodzonej oraz zdolność unoszenia się w powietrzu. Jeżeli czytelnik zapozna się ponownie z przykładami prezentowanymi w rozdziale 1 dotyczącymi "gwałtów dokonywanych przez duchy", które stanowią inną formę ataku starych wiedźm, będzie mógł porównać je z relacjami o seksualnej ingerencji i gwałtach, o czym opowiadały osoby porwane. Nawet napomknienia o odgłosach buczenia i jasnych światłach wypełniających sypialnie osób porwanych także kojarzono z doświadczeniami dotyczącymi starych wiedźm (p. rozdział 1, przypadek Michaela Johna Marshalla).

W każdym z trzynastu opisanych przez Johna Macka przypadków porwań przez istoty pozaziemskie możemy odnaleźć klasyczne symptomy ataków starych wiedźm. Kiedy wiemy już, na jakie elementy należy zwrócić uwagę, jesteśmy w stanie wytłumaczyć wiele przypadków porwań przez obcych jako zwykłe zaburzenie snu. Wróćmy do wcześniej omówionego przypadku Lindy Cortile, znanego również jako porwanie na moście w Brooklynie. Linda cierpiała na nawroty nocnego paraliżu przez całe życie. Tej nocy, kiedy kilku świadków widziało jej porwanie, twierdziła, że właśnie zasypiała, gdy poczuła czyjąś obecność w pokoju. Równocześnie ogarnął ją paraliż. Następnie zobaczyła w pokoju postać o czarnych oczach. Próbowała czymś w nią rzucić, ale nie zdołała się poruszyć. Według Budda Hopkinsa, który badał jej sprawę, był to klasyczny scenariusz porwania przez obcych. Moim zdaniem (a także w opinii innych osób) zjawisko to odznaczało się wszystkimi cechami charakterystycznymi dla ataku starej wiedźmy. Wiele innych tego rodzaju przypadków można wytłumaczyć w podobny sposób.

Jednym ze sposobów postawienia diagnozy przez ufologa, która miałaby na celu potwierdzenie porwania przez kosmitów, jest zadanie ofiarom prostego pytania, czy zdarzyło im się kiedykolwiek obudzić z uczuciem paraliżu. Jeżeli podobny fakt miał miejsce, oznaczało to, zdaniem niektórych badaczy zajmujących się porwaniami przez kosmitów, że istotnie doszło do uprowadzenia. Przeprowadzona w 1992 roku w Ameryce ankieta Ropera wykazała, że 3,7 milionów Amerykanów zostało porwanych przez obcych. Ankietujący zadali pytania 5947 dorosłym osobom. Odpowiedzi twierdzące na cztery lub więcej pytań oznaczały, że osoby te zostały prawdopodobnie porwane przez kosmitów. Szereg pytań nawiązywało bezpośrednio do kluczowych symptomów doświadczeń ze starymi wiedźmami, na przykład: "Czy zdarzyło się, że czułeś się tak, jakbyś opuścił swoje ciało i fruwał wokół pozbawiony cielesnej powłoki?", "Czy kiedykolwiek widziałeś niezwykłe światła lub świetlne kule w pokoju?", "Czy kiedykolwiek obudziłeś się z uczuciem paraliżu - to znaczy z przeświadczeniem, że nie możesz się poruszyć?" oraz "Czy po obudzeniu towarzyszyło ci kiedyś wrażenie, że w pokoju znajduje się dziwna osoba; czy wyczuwałeś czyjąś obecność?".

Z 5947 osób, które poddano ankiecie, 119 (2 procent) odpowiedziało twierdząco na cztery lub więcej pytań. W rezultacie uznano je za ofiary porwań przez obcych; w skali całego amerykańskiego społeczeństwa liczba ta wynosiłaby 3,7 milionów osób. Z innych badań opinii publicznej wynika, że liczba ta jest jeszcze wyższa. Jeden z ankieterów, David Jacobs, oceniał, że około 15 milionów Amerykanów doświadczyło porwania przez istoty pozaziemskie. Obcy muszą zatem, podobnie jak Święty Mikołaj w wigilię Bożego Narodzenia, być bardzo zajęci, szczególnie jeżeli uprowadzają ludzi w tym samym tempie w każdym kraju na świecie.

Dwa zacytowane powyżej pytania z przeprowadzonej przez Ropera ankiety odnoszą się szczególnie do doświadczeń ze starymi wiedźmami i dotyczą budzenia się z uczuciem paraliżu i wyczuwania czyjejś obecności w pokoju. Spośród ankietowanych 18 procent potwierdziło, że przynajmniej raz w życiu doznało tego typu doświadczenia. Liczba ta jest zadziwiająco zgodna z badaniami Davida Hufforda dotyczącymi kontaktów ze starymi wiedźmami. Hufford przeprowadził badania dziesięć lat wcześniej, nim stały się znane porwania przez obcych. Wynikało z nich, że 15 procent osób w pewnym momencie swego życia przeszło przez doświadczenia ze starymi wiedźmami - paraliż podczas snu i hipnopompiczne halucynacje, sprawiające, że ofiara odczuwa w pokoju czyjąś obecność. Fakt, że mniej więcej ta sama liczba osób podczas przeprowadzania dwóch odrębnych badań zaznała tych samych przeżyć, przez obcych albo przez zbadane zaburzenie snu, sugeruje, iż wiele doświadczeń związanych z uprowadzeniami przez obcych można wytłumaczyć w ramach zaburzeń cyklu sennego. W ten sposób najważniejsze symptomy zjawiska porwań przez kosmitów (uczucie paraliżu, wrażenie lewitacji lub molestowania seksualnego) mogą zostać porównane z niemal identycznymi opisami pochodzącymi z doznań ze starymi wiedźmami, gwałtami dokonanymi przez duchy, sukubami, inkubami oraz ofiarami Popobawy.

Porównanie to wydaje się opierać na teorii, że zjawisko starych wiedźm powinno odzwierciedlać kulturowe wierzenia społeczności, w której się pojawia. Po zapoznaniu się z rozdziałem 1 czytelnik przekonał się, że ludzie w Afryce, kiedy budzą się sparaliżowani wraz z towarzyszącym im uczuciem czyjejś obecności w pobliżu, wierzą, iż są seksualnie molestowani przez demony. W Europie taki sypialniany przestępca jest zwykle duchem. W Tajlandii występuje pod postacią demona sfrustrowanej seksualnie wdowy; w Wietnamie jego uosobieniem jest "szary duch"; w Hongkongu "duch dręczyciel"; w średniowiecznej Europie rolę tę pełniły sukuby lub inkuby; w Nowej Fundlandii była to stara wiedźma. Mimo że najistotniejsze doświadczenie halucynacji hipnopompicznych jest takie samo w każdym regionie, odpowiedzialna za nocne ataki istota nadprzyrodzona stanowi bezpośrednie odbicie kulturowych wierzeń danego społeczeństwa.

Zjawisko nocnych porwań przez obcych w Ameryce i Europie można odczytać jako ostatnie kulturowe odzwierciedlenie ataków starej wiedźmy. Dzięki literaturze fantastycznonaukowej, a także ze względu na wzrost zainteresowania zjawiskami paranormalnymi, począwszy od lat pięćdziesiątych obecnego stulecia wiara w fenomen UFO stała się tak silna, że postać starej wiedźmy łatwo uległa przekształceniu w inny wzorzec kulturowy - seksualnie molestującego ofiary kosmitę. Sto lat temu przeciętny Europejczyk lub Amerykanin mógł się spodziewać, że odwiedzająca go w nocy istota nadprzyrodzona będzie duchem lub demonem. Dzisiaj zobaczy tajemnicze istoty szarego koloru, które pojawią się, by zabrać go na pokład statku kosmicznego. W mojej opinii podobieństwa między zjawiskiem paraliżu podczas snu a rzeczywistym doświadczeniem porwania przez obcych są zbyt wielkie, aby móc je wyjaśnić w jakikolwiek inny sposób. Chętnie przyznaję, że istnieją przypadki porwania przez obcych, których nie da się tak wyjaśnić. Mam tu szczególnie na myśli nocne uprowadzenia z samochodów. Znanych jest również wiele innych przypadków, kiedy niedostateczna liczba szczegółów nie pozwala na wyciągnięcie wniosków. Niemniej jednak większość tego typu incydentów ma swój początek w sypialni. Osoby, które mają zostać porwane, budzą się i widzą w pokoju pozaziemskie istoty. Obcy uprowadzają je następnie na pokład statków kosmicznych, gdzie stosują wobec nich przemoc fizyczną. Niezależnie od tego, czy dysponujemy, czy też nie dokładnymi opisami wrażeń, uczucia paraliżu, ciężaru na piersi i inne klasyczne symptomy sugerują, że zjawisko porwań przez obcych i ataków starych wiedźm są do siebie bardzo podobne.

Nie jestem pierwszą osobą, która dostrzega ten związek. Światowej sławy ekspert od zjawiska starych wiedźm, profesor David Hufford, również wskazywał na powiązania między zjawiskiem porwań przez obcych a przypadkami paraliżu podczas snu, jakie miały miejsce w Nowej Fundlandii. Parapsycholog doktor Susan Blackmore wiele pisała na temat możliwego związku zachodzącego między tymi zjawiskami. W ostatnich latach emitowano przynajmniej dwa programy telewizyjne potwierdzające wyniki ich badań. Dziwi mnie fakt, iż wiodący uczony, który podtrzymuje autentyczność zjawiska porwań przez obcych, profesor John E. Mack, sam tego związku nie zauważył. Profesor Mack, oprócz prac poświęconych porwaniom przez obcych, pisał wiele o zaburzeniach snu, a w jednej ze swych najsłynniejszych prac Nightmares and Human Conflict (Senne koszmary i ludzki konflikt) sformułował tezę, że uczucie "znużenia i bezradności" może stanowić część doświadczenia sennego koszmaru.

Doświadczenia z pokładów statków kosmicznych

Chociaż doświadczenie ze starą wiedźmą może, moim zdaniem, przyczynić się do wyjaśnienia pewnych elementów początkowego stadium porwania przez obcych, nie sposób na jego podstawie wytłumaczyć dalszych wydarzeń na pokładzie UFO. Relacje uprowadzonych różnią się znacznie od typowych doznań ze starymi wiedźmami, toteż nie należy ich wyjaśniać tylko uczuciem paraliżu sennego i halucynacji hipnopompicznych. Szczegółowe opisy spotkań z istotami pozaziemskimi i medyczne eksperymenty, które przeprowadza się w następstwie uprowadzenia, są bardziej realistyczne w swojej genezie.

Kiedy przyjrzymy się zbadanym przypadkom porwań przez przybyszów z kosmosu, należy pamiętać, że diagnoza każdego z nich przebiega w dwóch etapach. Pierwszy etap polega na postawieniu przez ofiarę porwania niezależnej diagnozy. Sugerowałem już, że ta wstępna diagnoza opierała się zwykle na mylnej interpretacji doświadczenia ze starymi wiedźmami. Zgodnie z ocenami osób porwanych, przed postawieniem samym sobie diagnozy, wszyscy mieli świadomość istnienia zjawiska UFO, szczególnie porwania przez obcych i generalnie zjawisk paranormalnych. Wiele spośród nich uważało się za osoby o zdolnościach parapsychicznych lub miało już za sobą doświadczenia paranormalne. Najczęściej ludzie ci widzieli UFO lub zetknęli się ze zjawiskiem złośliwego ducha. Właśnie ta predylekcja w stosunku do zjawisk paranormalnych, a zwłaszcza UFO, mogła im dać kulturowe podstawy służące do interpretacji ich doświadczeń ze starymi wiedźmami w ramach zjawiska porwania przez kosmitów. Oznacza to również, że większość ofiar szukających pomocy u psychiatry, ufologa lub innych specjalistów, dysponuje dobrze ugruntowaną wiedzą dotyczącą typowego doświadczenia porwania, co starałem się przedstawić na początku tego rozdziału.

Prawdę mówiąc, współczesne środki przekazu tak nagłośniły to zjawisko, że trudno byłoby znaleźć osobę, która nie wie nic o klasycznym doświadczeniu osoby uprowadzonej. Oprócz prac na ten temat Hopkinsa, Jacobsa, Macka i innych istnieje także, dzięki Internetowi i czasopismom specjalistycznym, wiele dostępnych list "symptomów porwania przez obcych", mogących ludziom pomóc w potwierdzeniu postawionych samym sobie diagnoz. Podobnie jak ankieta Ropera z 1992 roku, listy te koncentrują się na symptomach, które większość psychologów może zinterpretować jako zaburzenia snu, fobie i inne problemy psychologiczne. Lista symptomów może być bardzo długa (jeden z internetowych poradników wymienia 52 ostrzegawcze oznaki), ale - generalnie rzecz biorąc - zasadnicze objawy są następujące:

- Pojawianie się na ciele niezwykłych i niewytłumaczalnych blizn oraz śladów, które mogą być spowodowane przez pobranie próbek lub wprowadzanie bądź usuwanie implantów. Krwotoki z nosa, bóle głowy i bóle zębów także świadczą o medycznej ingerencji.

- Zaburzenia snu, szczególnie bezsenność lub senne koszmary o uprowadzeniu, UFO lub doświadczeniach medycznych. Budzenie się z uczuciem paraliżu oraz wrażeniem, że słyszymy hałas, widzimy błękitne światło bądź wyczuwamy w pokoju czyjąś obecność.

- Lęk przed seksem. Generalny brak zaufania do lekarzy i szpitali. Fobie dotyczące igieł lub procedur medycznych. Charakterystycznym symptomem jest również klaustrofobia (a, zdaniem niektórych, także lęk przestrzeni).

- Uczucie, że danej osobie zdarzają się okresy "ginącego czasu", zwłaszcza gdy prowadzi samochód lub czuwa w nocy.

- Oznaki urojonej ciąży. Budzenie się w nocy z powodu wydzielania krwi, spermy lub innych płynów ciała. Budzenie się z uczuciem bólu w okolicy genitaliów.

- Przeświadczenie o niekorzystnym wpływie, jaki wywierają na nas urządzenia elektroniczne.

Przedstawiona lista, tu znacznie skrócona, prezentuje szerokie spektrum symptomów. Prawdopodobnie można znaleźć niewiele osób, które nie doświadczyłyby kiedyś przynajmniej dwóch z nich. Mnie wprawdzie przydarzyły się cztery spośród opisanych symptomów, nie wierzę jednak, żebym kiedykolwiek został porwany przez obcych. Problem polega na tym, że wraz z rozpowszechnieniem informacji o kryteriach porwania, wiele osób mylnie zinterpretowało całkowicie normalne i wytłumaczalne doświadczenia, szczególnie dotyczące zjawiska ataku starej wiedźmy, bezsenności, zmaz nocnych i sennych koszmarów, jako dowody poświadczające ich uprowadzenie przez istoty pozaziemskie. Początkowo nie pamiętają wielu szczegółów porwania, jedynie pierwsze etapy uprowadzenia (które są charakterystyczne dla przeżyć związanych ze starymi wiedźmami). W celu potwierdzenia postawionej samemu sobie diagnozy, w tym także podjęcia wysiłku na rzecz odzyskania utraconego wspomnienia, osoby, które - jak same sądzą - przeszły już doświadczenie porwania, zaczynają zabiegać o pomoc u życzliwie nastawionego psychiatry, aby pomógł im zrozumieć ten osobliwy przypadek. Tak więc, większość incydentów dotyczących porwań przez przybyszów z kosmosu nie zostaje zdiagnozowana przez profesjonalistę, lecz przez samą ofiarę.

Kiedy psychiatra zgodzi się z pacjentem, że mógł on paść ofiarą uprowadzenia, następnym krokiem jest zwykle próba odtworzenia wspomnień pacjenta związanych z samym porwaniem. W tym celu najczęściej wprowadza się pacjenta w stan hipnozy, by z kolei dokonać regresji jego umysłu do momentu porwania. Jest to drugi etap w diagnozie zjawiska porwania przez obcych. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku osób, którym udało się wyjść cało z satanistycznych obrzędów rytualnych, oraz ludzi o osobowości mnogiej, posługiwanie się hipnozą jako środkiem służącym odzyskiwaniu utraconych wspomnień wzbudziło wiele kontrowersji. Stosowanie hipnozy stało się kością niezgody między psychologami i psychiatrami uważającymi ją za pożyteczne narzędzie a tymi, którzy są odmiennego zdania. Odzyskane pod wpływem hipnozy wspomnienia nie mogą służyć w charakterze dowodów w sądzie. Skojarzenie hipnozy z syndromem fałszywych wspomnień (p. rozdział 8) pomniejsza wartość jakichkolwiek informacji uzyskanych tą drogą.

Wciąż nie sposób w pełni zrozumieć, czym faktycznie jest hipnoza lub jaki wpływ wywiera na mózg. Większość badań wydaje się stawiać znak równości między przypominającym trans stanem hipnozy a dziwnym okresem quasi-świadomości, jakiego doświadczamy tuż przed zapadnięciem w sen lub wkrótce po przebudzeniu. Wiadomo z całą pewnością, że osoba poddana hipnozie staje się bardzo podatna na sugestie; łatwo może utożsamiać się z informacją zaczerpniętą kiedyś z lektury. W podobny sposób osoby, którym udało się przeżyć rytuały satanistyczne, snują opowieści, jak się nad nimi znęcano, a tak naprawdę przeczytali jakieś publikacje o tych rytuałach i zaadaptowali pewne fakty do swojej sytuacji.

Z tego powodu posługiwanie się hipnozą dla odzyskania ukrytych wspomnień jest bardzo niepewną techniką. Często odzwierciedla ona z góry wyrobione poglądy zarówno psychiatry, jak i pacjenta, nie zaś prawdziwe wydarzenia. Ekspert ufolog Jerome Clarke mówi:

Hipnoza, zgodnie z opinią ekspertów, pomaga raczej zrekonstruować niż odzyskać wspomnienia, ale w trakcie tego procesu wspomnienia zostają zniekształcone i zdeprecjonowane przez kłamstwa. W pewnym momencie okazuje się, że podobieństwo relacji osoby poddanej hipnozie w stosunku do tego, co wydarzyło się naprawdę, jest bardzo nieznaczne. Badacze zjawiska porwań przez obcych są często niedoświadczeni w posługiwaniu się hipnozą i oddani realizacji określonego programu, co sprawia, że osoby poddające się hipnozie łączą sugestie, fantazje i uprzednio nabytą wiedzę w pseudowspomnienia dotyczące porwania przez kosmitów. Hipnoza przypieczętowuje fantazję pewnego rodzaju przeświadczeniem i kreuje uraz, który tak naprawdę nigdy nie istniał (J. Clarke, op. cit., s. 14.).

Tak więc, nawet pod opieką psychiatry, doświadczenie dotyczące uprowadzenia przez obcych opowiedziane pod hipnozą stanowi często mieszaninę oczekiwań zarówno pacjenta, jak i psychiatry oraz poprzednio nabytej w tej kwestii wiedzy.

Jedną z niewielu silnych stron współczesnego zjawiska porwania przez istoty pozaziemskie są zadziwiające podobieństwa w opowieściach uprowadzonych osób, zebrane na różnych kontynentach i w różnym czasie. Podobieństwa te, zgodnie z opinią ufologów, są dowodem, iż ludzie w niejednakowym przedziale czasu przechodzą identyczne doświadczenia na skutek działania tej samej grupy obcych. Opowieściom tym można byłoby dać wiarę, gdyby ofiary porwania relacjonowały swoje doświadczenia całkowicie niezależnie jedna od drugiej; tak jednak nie jest.

Stawiana w większości przypadków porwań przez obcych dwustopniowa diagnoza oznacza, iż pacjenci przychodzą do psychiatry lub badaczy UFO, będąc już przekonani, że padli ofiarą porwania. Przed wizytą zdążyli się zwykle zapoznać z wieloma pracami poświęconymi tej tematyce i mają pełną świadomość doświadczeń innych ludzi. Faktycznie, jedną z powszechnych oznak świadczących o tym, że dana jednostka została porwana, jest "identyfikowanie się" jej z [powieścią Whitleya Striebera] Communion. Wiele osób czerpie wiedzę na temat uprowadzeń przez istoty pozaziemskie z lektury opowieści współcześnie porwanych ofiar. Większość z trzynastu porwanych osób, których przypadki omówił John Mack w swojej książce Abduction, wykazuje wiedzę nie tylko o doświadczeniach innych ofiar porwania, ale także zainteresowanie zjawiskami paranormalnymi, często od bardzo młodego wieku.

Pacjent wprowadzony w stan hipnozy jest zdolny powtarzać własną wersję typowej opowieści o porwaniu przez obcych. Zasadnicze elementy tej kwestii omówiłem na początku tego rozdziału. Pacjent może być umiejętnie sterowany przez hipnotyzera, który, podobnie jak pracownicy socjalni w przypadku ofiar rytuałów satanistycznych, zadawał pytania naprowadzające, aby zachęcić badanego do potwierdzenia jego wyobrażenia o tym, jak powinien wyglądać cały proces porwania przez kosmitów. Generalna tendencja do obstawania przy modelu porwania przez istoty pozaziemskie przedstawionego przez Hopkinsa i Striebera może wyjaśnić, w jaki sposób powstała nagle taka jednolitość w opowieściach osób porwanych, zwłaszcza po ogromnym sukcesie, jaki odniosły książki tych autorów w 1987 roku. Przedtem nie istniał żaden wzorcowy model, toteż opowieści dotyczące porwań znacznie różniły się między sobą.

Inną wskazówką świadczącą o osobistym charakterze wszystkich doznań są motywy i działania, które osoby porwane przypisują obcym. Podczas gdy dostrzegalne fizyczne aspekty doświadczeń ofiar uprowadzenia, takie jak samo porwanie, "rysopis" przybysza, seksualna ingerencja oraz implanty, mogą być podobne, to domniemany etos kryjący się za motywami obcych nie wykazuje podobieństw. Wręcz przeciwnie, często znacznie się różni. Niektórzy spośród ekspertów uważają, że obcy są istotami bezdusznymi, a ich zadanie polega na przeprowadzaniu na ludziach przerażających doświadczeń medycznych. Są oni w znacznym stopniu postrzegani jak strażnicy w nazistowskich obozach koncentracyjnych. Inni porwani wierzą jednak, że istoty pozaziemskie są tutaj, aby nam pomóc, natomiast medyczne eksperymenty nie są niczym innym, jak tylko środkami prowadzącymi do ochrony życia przed dokonywaną przez samych ludzi destrukcją naszej planety. Pewne jednostki sądzą nawet, że obcy znaleźli się na Ziemi jedynie po to, aby wzbogacić wiedzę jej mieszkańców. Przyjmuje się ponadto, że istoty pozaziemskie mają zdolność obdarowania wybranych jednostek nadzwyczajnymi siłami psychicznymi. Mogą również otworzyć przed nimi, na krótko, wrota przyszłości. A zatem ci sami obcy szarego koloru mają różne znaczenie dla różnych ludzi i, co ważniejsze, sądzi się, że porywają swoje ofiary w różnych celach.

Po dokładnym przebadaniu setek przypadków porwań stało się oczywiste, że doświadczenie każdej osoby, która została uprowadzona przez istoty z innej planety, odzwierciedla w znacznym stopniu cechy jej osobowości i własne przekonania. Na przykład Karrin, osoba tak często porywana, podczas przeprowadzanego z nią wywiadu w telewizji, powiedziała: "Od czasu, gdy miałam osiem lat, chciałam wiedzieć wszystko, co tylko może zgłębić człowiek" (Utrwalone na taśmie w telewizyjnym programie Everyman BBC, wiosna 1998.). W trakcie porwania obcy "nagradzali ją wiedzą" i udzielali jej "specjalnych informacji" oraz ostrzeżeń o przyszłej drodze ludzkości. W konsekwencji Karrin stwierdziła, że jest prorokiem specjalnie wybranym przez obcych. W rezultacie swoich doświadczeń - jak podkreślała - stała się bardzo szczególną osobą. Stanowiło to wyraźne odzwierciedlenie jej ambicji z dzieciństwa. Marzyła wówczas, że będzie intelektualistką. Praca w barze jej nie satysfakcjonowała.

Osoby, które zostały porwane przez obcych, sądzą, że są na swój sposób wyjątkowe lub wybrane, że osiągnęły wyższy stopień świadomości, że przeżycia, jakich doświadczyły podczas porwań, przyczyniły się do ich rozwoju. Jedna z tych osób mówiła o sobie: "Jestem szamanem, artystą, nauczycielem [...] szaman zaś zajmuje się prowadzeniem emocjonalnej rozmowy między osobą odbywającą podróż i osobą, która pozostaje na miejscu lub żyje tutaj. Nauczam poprzez emocje i doświadczenie" (J. E. Mack, op. cit., s. 363.). Przekonanie, że ktoś jest na swój sposób szczególny czy pełni rolę przywódcy lub nauczyciela, stanowiło istotną część psychologicznego wizerunku osób utrzymujących kontakty z obcymi w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Tacy ludzie uważali się również za ambasadorów istot pozaziemskich. W przypadku osób porwanych, podobnie jak miało to miejsce z osobami pełniącymi rolę łączników, postawa ta wydawała się odzwierciedlać niespełnione ambicje lub nieznaczne kompleksy wyższości poszczególnych jednostek.

Pewne osoby z kręgu porwanych przenoszą określone aspekty swojej osobowości na obcych. Jerry, jedna z pacjentek Johna Macka, miała fobię dotyczącą intymności i seksu. Nawiedzających ją obcych postrzegała jako gwałcicieli i dręczycieli, którzy sztucznie ją zapładniali. Inną porwaną kobietę, Angielkę o imieniu Ros, od zawsze dręczył strach związany z seksem i ciążą. Obcy chcieli ją zgwałcić i zapłodnić wbrew jej woli.

Przeżycia te kontrastują z doświadczeniami osób, którym sprawia przyjemność przebywanie w towarzystwie obcych, a nawet czerpią z tego przyjemność seksualną. Liz Murphy z Yorkshire opisała swoje intymne spotkanie z pozaziemską istotą szarego koloru. Jak wspomina, był to "najlepszy seks, jaki kiedykolwiek zdarzyło mi się uprawiać" ("Options", czerwiec 1995.). Czy zatem ma ona na myśli te same stworzenia, które, zgodnie z relacją Marii Ward, zgwałciły ją i pozostawiły z poczuciem "winy i obrzydzenia - dokładnie tak jak czuje się ofiara gwałtu?" (Tamże.).

Niektórzy psychiatrzy i ufolodzy uważają, że w psychice jednostki mogą znajdować odbicie ich doznania związane z porwaniami przez obcych, te przeżycia zwykle kształtują jej osobowość. Większość psychologów prezentuje jednak odmienne opinie. Twierdzą mianowicie, że nie należy łączyć cech ludzkiej osobowości z doświadczeniami związanymi z porwaniami, ponieważ opowieści osób porwanych są, generalnie rzecz biorąc, zmyślone. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na wyniki ankiety przeprowadzonej wśród 152 osób, które doświadczyły porwania. Wykazały one, że 87 procent spośród nich to osoby skłonne do fantazjowania.

Osoby, którym udało się przeżyć porwanie przez kosmitów

Zagadnienie stawiania sobie samemu diagnozy, a następnie szukania pomocy u życzliwie nastawionego psychiatry zostało w tej książce omówione wcześniej. Opisałem tu zarówno przypadki osób dorosłych, którym udało się przeżyć rytuały satanistyczne, jak również ludzi o osobowości mnogiej. Kiedy przyjrzeć się dokładnie, porwanie przez obcych ma zadziwiająco wiele wspólnego z oboma zjawiskami.

Ofiary obrzędów satanistycznych, porwań przez obcych oraz ludzie o osobowości mnogiej szukają psychiatrów, pragnąc zrealizować dwa cele. Pierwszym jest uzyskanie potwierdzenia postawionej przez siebie diagnozy dręczącego ich problemu. Drugi natomiast wymaga przypomnienia sobie traumatycznego doświadczenia. Utracone wspomnienia zamierzają odzyskać dzięki hipnozie. Na tym jednak podobieństwo się nie kończy. Niemal wszystkie doniesienia o ofiarach satanistycznych rytuałów, jak i ludziach o osobowości mnogiej pochodzą ze Stanów Zjednoczonych. Jak wynika z szeregu raportów, obydwa zjawiska mają określone daty rozpoczęcia i szczyt natężenia. Ogromny wzrost przypadków odnotowano na początku lat osiemdziesiątych, potem spadek, jeszcze większy wzrost na początku lat dziewięćdziesiątych, po czym ponowny ich spadek. Wprawdzie nieznaczne nasilenie się tego zjawiska miało miejsce w Europie oraz w Australii i Oceanii, jednak zdarzyło się to kilka lat po wystąpieniu fali zainteresowania w Ameryce (co sugeruje, że podobnie jak w wypadku paniki wywołanej porwaniami męskich członków, wiara w to zjawisko została przeniesiona z jednego kontynentu na drugi). Co jest bardziej znaczące, przypadki tego typu zjawisk diagnozują jedynie ci psychiatrzy i psychologowie, którzy wierzą w ich autentyczność.

Porwania przez obcych odzwierciedlają dokładnie ten sam wzorzec. Zjawisko to obserwuje się głównie w Stanach Zjednoczonych. Jego początek przypada na rok 1987, jednak szczytowe natężenie wciąż jeszcze nie nastąpiło. Wraz z popularyzacją porwań przez obcych w wielu programach telewizyjnych, z których najważniejszy jest serial zatytułowany Z Archiwum X, zjawisko to we wczesnych latach dziewięćdziesiątych przeniosło się za oceany, doprowadzając do zwiększenia liczby odnotowanych przypadków porwań w Australii i Oceanii, a także w Europie. Wymowny jest fakt, że znęcanie się nad ofiarami podczas rytuałów satanistycznych, porwania przez obcych oraz przypadki osobowości mnogiej niemal nie zdarzają się w Afryce na południe od Sahary, Rosji, Chinach i Azji Południowo-Wschodniej, gdzie w kulturze tradycyjnie nie ma miejsca na tego typu wierzenia.

Wszystkie spośród nielicznych afrykańskich przypadków porwań przez kosmitów, które znam, wykazują wyraźne dowody kulturowego wpływu tradycji zachodnich. Na przykład południowoafrykański szaman Credo Mutwa twierdzi, że gdy w 1959 roku kopał ziemię w poszukiwaniu ziół, stracił przytomność:

Kiedy odzyskałem świadomość, znajdowałem się w małym, nieznanym mi pomieszczeniu. Leżałem na stole. Wokół mnie zgromadziło się pięć małych istot [...] Wbijali we mnie różne przedmioty, na przykład w nozdrza i inne miejsca. Odczuwałem straszliwy ból, ale nie byłem w stanie krzyczeć ani nic uczynić [...] [Następnie ta obca kobieta] zaczęła się ze mną kochać [...] było to straszne przeżycie, nie do opisania. Kiedy jesteś z kobietą rodzaju ludzkiego, dzielisz się z nią, bierzesz i dajesz [...] nic takiego nie istniało w tej relacji (M. Credo, op. cit., s. 141-142.).

Autor, relacjonując doświadczenie Mutwy, odnotowuje podobieństwo do współczesnych przypadków porwań przez obcych, ale przysięga, że szaman nie miał szczegółowej wiedzy na temat tego zjawiska. Po zapoznaniu się z innymi pracami Mutwy staje się jednak oczywiste, że był on bardzo dobrze obeznany z dziedziną zachodniej ufologii. Wiadomo również, że spotkał zarówno Johna Macka, jak i Elisabeth Klarer. Jest jasne, że rzekomo tradycyjne plemienne opowieści folklorystyczne Mutwy stanowią dobrze przemyślaną mieszankę zachodnich zjawisk paranormalnych i afrykańskich tradycji. Nie zdarzyło mi się natknąć na afrykański przypadek porwania, na który nie wywarłaby wpływu zachodnia tradycja ufologiczna. Czy obcy celowo ignorują Afrykańczyków, Azjatów i Rosjan, czy też, w przeciwieństwie do świata zachodniego, mieszkańcy tych krajów nie uważają, że zostali porwani?

Nie tylko pod względem geograficznym zjawiska przemocy stosowanej podczas satanistycznych obrzędów oraz porwań przez obcych są tak podobne. Łączy je również wzorzec dwustopniowej diagnozy. Ludzie zapoznając się z opowieściami ofiar (satanistów lub kosmitów) dochodzą do wniosku, że również oni przeżyli takie doświadczenie. Po postawieniu własnej diagnozy szukają pomocy życzliwie odnoszącego się do sprawy psychiatry, który niechybnie ich zahipnotyzuje, aby mogli odzyskać utracone wspomnienia.

Na odzyskane wspomnienia ofiar satanistycznych rytuałów składają się zazwyczaj opowieści o tym, że zostały one porwane (lub oszukane) przez satanistów, zabrane do podziemnej pieczary (albo innego dziwnego miejsca, takiego jak krypta, pusty dom czy piwnica), gdzie podczas obrzędów użyto wobec nich przemocy. We wszystkich tych opowieściach powtarzają się opisy "klaczy zarodowych" (kobiet trzymanych w niewoli, by mogły zostać zapłodnione i urodzić dzieci potrzebne do złożenia w ofierze). Mówi się w nich o mordowaniu dzieci, rytualnym molestowaniu seksualnym, ludziach zamkniętych w klatkach i przywiązanych do ofiarnych ołtarzy. Opowieści te sięgają korzeniami czasów rzymskich prześladowań.

Podobne historie znamy z opowieści o porwaniach przez obcych - kobiety, które zaszły w ciążę z kosmitą i odebrano im dziecko lub płód, molestowanie seksualne (w postaci gwałtu lub leków wprowadzanych siłą do organizmu), ludzie zamknięci w szklanych kapsułach lub przywiązani do stołu zastępującego satanistyczny ołtarz. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku porwań przez obcych, wspomnienia ofiar satanistycznych rytuałów zostają często zatarte dzięki zastosowaniu narkotyków lub magii. W konsekwencji ofiary przypominają je sobie jedynie we fragmentach w czasie sennych marzeń.

Wiele osób, którym udało się przeżyć porwanie przez obcych lub rytuały satanistyczne, publikuje swoje doświadczenia w formie książek. Powstały grupy samopomocy dla poszkodowanych w wyniku porwań przez obcych, podobnie jak miało to miejsce w przypadku ofiar satanistycznych obrzędów. Między tymi dwoma zjawiskami (a także trzecim, osobowości mnogiej) zachodzą liczne analogie. Biorąc jednak pod uwagę, że opierają się w znacznym stopniu na własnej diagnozie, sugestii hipnotycznej, a tylko w małym stopniu na dowodach fizycznych, łatwo dostrzec, dlaczego tak się dzieje.

Zjawisko krańcowe?

Omówienie tematu porwań przez obcych postanowiłem zamieścić w ostatnim rozdziale z uwagi na to, że stanowi podsumowanie wielu zagadnień poruszonych w niniejszej książce. Uprowadzenia przez istoty pozaziemskie odzwierciedlają psychologiczną stronę zjawiska paraliżu w czasie snu, błędnie i dość powszechnie uznawane za seksualne ataki istot nadprzyrodzonych. Zjawisko porwań przez obcych odzwierciedla też dziwne przypadki osób, którym udało się przeżyć satanistyczne rytuały. Jednostki te często same sobie stawiały diagnozy i leczyły się u psychiatrów, stosując metody hipnotycznych regresji, co doprowadziło do odzyskania wspomnień o wydarzeniach, jakie faktycznie nigdy nie miały miejsca. Zjawisko to pojawiło się na terytorium Stanów Zjednoczonych, a później rozprzestrzeniło się w Europie, co stanowi odbicie sposobu, w jaki panika dotycząca porwań męskich członków przeniosła się ze wschodniej Azji do zachodniej Afryki.

Obecnie porwania przez obcych są najczęstsze, jeśli chodzi o dziwne, trudne do wytłumaczenia ataki seksualne. Jest to jedno z najbardziej powszechnych zjawisk, o których wiele się mówi. Prawdopodobnie zainteresowanie nimi osiągnie szczyt po kilku latach, a następnie liczba odnotowywanych przypadków zacznie spadać. Obecnie może być uznawane za krańcowe zjawisko paranormalne XXI wieku, więc stanowi najbardziej odpowiedni temat dla zakończenia tej książki.

Mam nadzieję, że po zapoznaniu się z opowieściami o porywaniu męskich członków, gwałtach dokonywanych przez istoty nadprzyrodzone, stosowaniu przemocy podczas rytuałów satanistycznych i wieloma innymi niezwykłymi wydarzeniami, czytelnik dowiedział się czegoś więcej o niewiarygodnym i skomplikowanym związku, jaki zachodzi między pozornie nie mającymi ze sobą nic wspólnego zjawiskami paranormalnymi. Charles Fort, pionier w badaniach niezwykłych zjawisk, jest autorem znanej sentencji: "Z każdego miejsca obwodu koła można dokonać jego pomiaru". Innymi słowy - z jakiejkolwiek części świata paranormalnego zaczniemy się przyglądać jakiemuś zjawisku, szybko odkryjemy, że to, co wydawało się na pozór niezależne, staje się nierozerwalnie związane z innymi, równie dziwnymi rzeczami. Zgodnie z tradycją ustanowioną przez Charlesa Forta i jego zwolenników, do których i ja się zaliczam, należy takie związki odnajdywać, zajmować się całością zjawisk paranormalnych, a nie jedynie ich częścią. Nie jest to łatwe zadanie, ale może przynieść wiele satysfakcji, kiedy z pozornie niespójnej masy niezwykłych wydarzeń zaczynają wyłaniać się określone wzorce.

Podczas lektury tej książki mogliśmy się przekonać, w jaki sposób wiążą się różnorodne nocne ataki seksualne oraz zbadane zjawisko zaburzenia snu. Istnieją również związki oparte na technikach hipnotycznych, tradycjach diabolicznych orgii, religijnym oraz seksualnym oddawaniu czci, a także prześladowaniach. Niektóre z tych związków sięgają kilku tysięcy lat wstecz. Niekiedy za pomocą tych związków można prawdopodobnie wyjaśnić zjawisko, wokół którego są ześrodkowane; inne zjawiska wymagają większej liczby badań.

Tradycja ustanowiona przez Forta zmusza nas do traktowania dziwnych opowieści i własnych życiowych doświadczeń z większym szacunkiem i zainteresowaniem. Naukę cechuje nie najlepszy obyczaj natychmiastowego interpretowania zjawisk niewytłumaczalnych lub niezwykłych jako oszustwa, błędu lub zbiegu okoliczności, bez podania żadnej przyczyny takiego stanowiska. Na szczęście lekceważone przez naukę rzadkie rarytasy przyjmowane są z chęcią przez zwolenników Charlesa Forta, parapsychologów, ufologów i innych, którzy wędrują po świecie wyobraźni. Mike Dash nazwał go "pograniczem, niemal enigmatycznym światem, gdzie wszystko wydaje się możliwe" (M. Dash, op. cit., przedmowa.).

Okazało się, że większość opowieści opisanych w tej książce zawiera elementy seksualne i jest ze sobą nie tylko bardzo ściśle powiązana, ale można też dla nich znaleźć wielce prawdopodobne wytłumaczenia. Niekoniecznie muszą one mieć charakter paranormalny. Przyznaję, że w mojej praktyce sytuacja taka zdarzała się stosunkowo rzadko, ponieważ najbardziej nawet rozpowszechnione na świecie tematy paranormalne pozostawiają zwykle nieco miejsca na wątpliwości. W omówionych przeze mnie tematach błąkał się jednak cień czegoś niewytłumaczalnego. Nie każdy przypadek porwania przez obcych czy seksualnego ataku demona jest zjawiskiem paraliżu podczas snu. Nie ulega wątpliwości, że pewnego dnia pojawi się ktoś z członkiem cofniętym w głąb ciała. Kto może dziś wiedzieć, czy za dwadzieścia lat nie będą funkcjonować całe miasta napędzane energią orgonalną Wilhelma Reicha? Opracowania teoretyczne nie objęły jeszcze wszystkich problemów. Dlatego, mimo dobrze udokumentowanych wyjaśnień, zawsze znajdą się wyjątki od reguły. To właśnie walka z tym ruchomym celem sprawia, że zarówno ja, jak też wielu innych badaczy interesuje się tajemniczymi, dziwnymi, niezwykłymi i ostatecznie niewytłumaczalnymi zjawiskami, które wplotły się w ludzką egzystencję.

Paul Chambers "Zjawiska paranormalne i seks", 2001 r.

Paul Chambers - Zjawiska paranormalne i seks - 1